Για ποιο λόγο ένα ελληνόπουλο, όπως ο Μπάμπης Κωστούλας, να μη θέλει να φύγει από το «τρελοκομείο» του ποδοσφαίρου μας, αναζητώντας μια διέξοδο στο εξωτερικό;
Το ερώτημα μοιάζει εύλογο: «Τι κρατάει έναν ταλαντούχο Έλληνα ποδοσφαιριστή στη χώρα μας, όταν προκύπτει υπαρκτό ενδιαφέρον από συλλόγους του εξωτερικού;».
Η απάντηση αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον κατόπιν της απόφασης που έλαβαν σχεδόν ταυτόχρονα ο Μπάμπης Κωστούλας και ο Χρήστος Μουζακίτης, ανανεώνοντας πρόωρα τη συνεργασία τους με τον Ολυμπιακό, υπογράφοντας αμφότεροι πολυετή συμβόλαια.
Σκεφτείτε το. Η Ελλάδα είναι κατεξοχήν η χώρα που… τρώει τα ποδοσφαιρικά παιδιά της. Ποιο ελληνόπουλο έχει γλιτώσει την μήνιν της εξέδρας και δεν έχει κρεμαστεί στα μανταλάκια της απαξίωσης; Ο Μήτρογλου; Ο Βύντρα; Ο Χριστοδουλόπουλος; Ο Σιώπης; Ο Μάνταλος; Ο Μπακασέτας; Ο Μασούρας; Ο Μπουχαλάκης;
Ας μην περιορίσουμε την κουβέντα μόνο στα δικά μας παιδιά. Δείτε τι συμβαίνει με τον Λορέν Μορόν στον Άρη. Αρκούσαν τρία τέσσερα ανάποδα αποτελέσματα των «κίτρινων» για να αποδοκιμάζεται ο Ισπανός επιθετικός που γράφει ιστορία εδώ και ενάμιση χρόνο με τα γκολ του στο «Βικελίδης».
Γιατί να θέλει ένα ελληνόπουλο να συνεχίσει την καριέρα του στο… φρενοκομείο που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο, το μοναδικό στον κόσμο στο οποίο ο ποδοσφαιριστής αποτελεί τον τελευταίο τροχό της αμάξης; Γιατί να μην επιλέξει μια επαγγελματική στέγη σε ένα περιβάλλον που θα το σέβεται περισσότερο και στο οποίο δεν θα κινδυνεύει να μετατραπεί σε αποδιοπομπαίο τράγο για μια… στραβοκλοτσιά;
Κάπου εδώ έρχεται ένα μεγάλο παράσημο για τον οργανισμό του Ολυμπιακού. Έχουμε αναφερθεί πολλάκις στην κοσμογονία που συντελείται εδώ και πολλά χρόνια στις εγκαταστάσεις του Ρέντη και η οποία οδήγησε την «ερυθρόλευκη» ακαδημία στην κορυφή της Ευρώπης.
Αρκούν όμως μόνο οι επενδύσεις εκατομμυρίων του Βαγγέλη Μαρινάκη στα τμήματα υποδομής, τα προπονητικά προγράμματα ή οι σύγχρονες εγκαταστάσεις για να βάλει ένα νέο παιδί την υπογραφή του σε ένα συμβόλαιο ζωής; Όχι!
Η σχέση της οικογένειας
Πίσω από τις υπογραφές του Μπάμπη Κωστούλα και του Χρήστου Μουζακίτη κρύβεται μόνο μία λέξη: εμπιστοσύνη!
Αυτό που έχουν καταφέρει στον Ολυμπιακό είναι να χτίσουν μια γερή και μακροχρόνια σχέση εμπιστοσύνης με τα παιδιά των ακαδημιών, την οποία εξαργυρώνουν ποικιλοτρόπως όταν έρθει η ώρα ένταξής τους στην πρώτη ομάδα.
Είναι πολύ βασικό για οποιονδήποτε νεαρό ποδοσφαιριστή να αισθάνεται την ομάδα όπου αγωνίζεται ως οικογένειά του. Να γνωρίζει ότι όποια απόφαση παρθεί για το μέλλον του λαμβάνεται με γνώμονα το δικό του καλό και την εξέλιξή του.
Τα νέα συμβόλαια που υπέγραψαν οι Κωστούλας και Μουζακίτης αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα παράσημα του τρόπου λειτουργίας των «ερυθρόλευκων» ακαδημιών στα χρόνια της διοίκησης του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Τα δύο ταλαντούχα παιδιά δεν δεσμεύτηκαν για τα επόμενα χρόνια της καριέρας τους επειδή θα πάρουν περισσότερα χρήματα. Το έπραξαν γιατί θεωρούν δεδομένο ότι η «οικογένειά» τους θα είναι πάντα δίπλα τους να βοηθήσει την εξέλιξη της καριέρας τους. Γιατί όλες οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με γνώμονα το καλύτερο δυνατό μέλλον τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τόσο ο Κωστούλας όσο και ο Μουζακίτης (μαζί με τους εκπροσώπους τους) δεν απαίτησαν καν να μπει ρήτρα αποδέσμευσης στα συμβόλαιά τους. Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη εμπιστοσύνης στον οργανισμό του Ολυμπιακού;
Είναι πραγματικά κρίμα αυτή η διάσταση της καθημερινότητας του ελληνικού ποδοσφαίρου να περνά σε δεύτερο και τρίτο πλάνο, θαμμένη κάτω από τη σκόνη και τα τσεκούρια της πολεμικής πραγματικότητας που βιώνουμε στην αθλητική μας καθημερινότητα.
Η ανάπτυξη όμως οργανισμών όπως ο Ολυμπιακός μακριά από τους προβολείς της δημοσιότητας και η συμβολή τους στην εξέλιξη νεαρών παικτών που μπορούν να γράψουν ιστορία αποτελεί μια όαση ελπίδας και παρηγοριάς στην έρημο της σκοτεινιάς!
Πηγή εφημερίδα Απογευματινή
