Οι αιτιάσεις της κυρίας Λατινοπούλου απλώς εξυπηρετούν το λαϊκιστικό αφήγημα με στόχο τον εκ δεξιών διεμβολισμό της ΝΔ και τη συσπείρωση ενός δήθεν αντισυστημικού ακροατηρίου
Ειλικρινώς μου είναι αδιανόητο να παρακολουθήσω αυτή τη… Σημιτιάδα που εκτυλίσσεται σε επίπεδο δημόσιου λόγου και πολιτικής επικαιρότητας, με φόντο το πέρασμα του πρώην πρωθυπουργού από τη ζωή στον θάνατο. Από τη μια, οι υπέρμαχοι της πρωθυπουργικής του θητείας, που -ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις- επιστρατεύουν τη γνωστή λογική της αγιογραφίας και από την άλλη οι έχοντες σοβαρές ενστάσεις για τα πεπραγμένα του, που -επίσης κατά τη συνήθη στη χώρα μας πρακτική- επιχειρούν να αποδομήσουν τα πάντα.
Όπως και να ’χει, και ανεξαρτήτως της άποψης του καθενός, ο ιστορικός του μέλλοντος θα κρίνει με μεγαλύτερη ψυχραιμία το ορόσημο της ΟΝΕ, την τραγική νύχτα των Ιμίων, τον Οτσαλάν, τα μεγάλα έργα υποδομής που άλλαξαν εν πολλοίς το πρόσωπο της χώρας αλλά η υπερτιμολόγησή τους συντέλεσε καθοριστικά στο μετέπειτα δημοσιονομικό της αδιέξοδο, ή την περιπέτεια του Χρηματιστηρίου.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι το θλιβερό συμβάν της απώλειας του μακροβιότερου πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης στάθηκε μια ακόμη αφορμή για να ασκήσουμε το αγαπημένο σπορ πολλών εκ των δημοσιολογούντων στα μέρη μας. Αυτό του άνευ σοβαρού λόγου και αιτίας διχασμού, και μάλιστα με τρόπο φανατικό και γηπεδικό. Πάλι καλά, που η ώριμη πλέον σε αυτά τα ζητήματα πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας κινείται σε διαφορετικά μήκη κύματος.
Ναι, ωραία είναι τα παραπολιτικά περί «αποθέωσης» του Κώστα Σημίτη από τους ουκ ολίγους διαχρονικούς θαυμαστές του εντός της σημερινής κυβέρνησης. Ναι, έχει ενδιαφέρον η προσέγγιση του Κυριάκου Μητσοτάκη για την παρουσία του εκλιπόντος πλέον πρώην πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου. Άλλωστε, ό,τι κι αν μπορεί (και απολύτως δίκαια) να καταλογίσει κανείς στον Κώστα Σημίτη, δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει την επιβεβλημένη από τις ιστορικές ανάγκες στροφή του σε πιο κεντροδεξιού και φιλελεύθερου χαρακτήρα πολιτικές, τις οποίες μια κυβέρνηση της ΝΔ, εν μέσω των κομματικών παθών που επικρατούσαν τότε, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να εφαρμόσει.
Η παράμετρος αυτή έγινε ακόμη πιο εμφανής λίγο αργότερα αργότερα, όταν τον διαδέχθηκε στην εξουσία ο Κώστας Καραμανλής. Ωστόσο, ό,τι κι αν νομίζει κανείς για την εποχή εκείνη, ή για το τετραήμερο πένθος που κηρύχτηκε στη μνήμη του Κώστα Σημίτη, είναι αδύνατο να γίνει αποδεκτή η ρητορική που χρησιμοποιεί εν έτει 2025 μια νέα γυναίκα της πολιτικής, που υποτίθεται πως φέρνει καινούργιες ιδέες χάριν της ηλικίας και των προσλαμβανουσών της.
Αυτά τα περί… πένθους που θα έπρεπε να έχει η Τουρκία και όχι η Ελλάδα, ή οι αιτιάσεις για την αλλοίωση των οικονομικών στοιχείων της χώρας που μας έβαλαν στον δρόμο της ΟΝΕ είναι πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου και δεν βοηθούν σε τίποτα άλλο, παρά στην εξυπηρέτηση ενός λαϊκίστικου αφηγήματος με στόχο τον εκ δεξιών διεμβολισμό της ΝΔ και τη συσπείρωση ενός δήθεν αντισυστημικού ακροατηρίου.
Αναρωτιέμαι όμως για ποιο λόγο η κυρία Λατινοπούλου δεν δέχθηκε το εύλογο δημοσιογραφικό ερώτημα ποια ήταν ακριβώς αυτά τα στοιχεία που χαλκεύτηκαν, ανεξαρτήτως της βάσης που μπορεί να έχει η τοποθέτησή της. Έτσι, για να δούμε και την επάρκειά της σε θέματα οικονομίας, που επιμελώς δεν θίγονται στις συνεντεύξεις της. ΥΓ. Θα είχε επίσης ενδιαφέρον να μάθουμε, αν το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα εδώ και δεκαετίες που τρέχει η… αριστερή ψυχούλα -όπως τον αποκαλεί η ίδια- Μητσοτάκης, συνιστά δεξιά πολιτική, αλλά και μια εμπεριστατωμένη άποψη για τη διαχείριση του Μεταναστευτικού…
Πηγή εφημερίδα Απογευματινή
