Η Τουρκία στην παρούσα φάση προελαύνει στη Μεσοποταμία από πλευράς επιρροής και χειραγώγησης στην επόμενη μέρα της πτώσης του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία. Στον σχεδιασμό της Άγκυρας, που δείχνει επιμελώς προετοιμασμένη και αρκούντως επιθετική στους στόχους της, κυριαρχούν δύο επιμέρους ζητήματα-προτεραιότητες. Πρώτον, η καταστροφή των ένοπλων σωμάτων των Κούρδων και η ανάσχεση των σχεδιασμών για συγκρότηση αυτόνομου κράτους μέσα στα επόμενα χρόνια. Δεύτερον, η ένταξή της από θέση ισχύος στα ενεργειακά, διπλωματικά και γεωπολιτικά τρίγωνα της Ανατολικής Μεσογείου που σχηματίζουν Έλληνες, Ισραηλινοί και Άραβες, ενισχύοντας τα οράματα των αμερικανικής διατύπωσης «συμφωνιών του Αβραάμ». Στον δεύτερο άξονα, όπως δείχνουν οι εξελίξεις και το παρασκήνιο, εντάσσεται και ο σχεδιασμός για την αναγνώριση δύο κρατών στην Κύπρο, ως λύση στο χρονίζον πρόβλημα κατοχής και απορρύθμισης του καθεστώτος κυριαρχίας στο νησί.
Ακριβώς για να εξυπηρετηθούν οι τουρκικές σκοπιμότητες και να αναγνωρισθεί η θέση ισχύος και αυξημένης επιρροής της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, η Άγκυρα έχει επιλέξει μια πρώτη διεκδίκηση. Ουσιαστικά ο λόγος για τον καθορισμό ΑΟΖ, οικονομικής ζώνης δηλαδή, μεταξύ Συρίας – Τουρκίας και Βορείου Κύπρου. Ως γνωστόν, το κράτος που έχει ανακηρύξει ως αποτέλεσμα στρατιωτικής κατοχής η Τουρκία στην Κύπρο δεν τυγχάνει διεθνούς αναγνώρισης. Είναι τελικά μια «μαύρη τρύπα» στον χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου από κάθε άποψη.
Η Άγκυρα όμως, όμηρος πλέον των ισχυρών φιλοδοξιών της, που για τους πολλούς μπορεί να είναι υπέρμετρες, αλλά για τη διακυβέρνηση Ερντογάν και ισλαμιστών είναι μια πραγματικότητα που μπορεί να επιβληθεί έναντι όλων, επιδιώκει τελικά μια ζώνη με τη Συρία αλλά και την αναβάθμιση του κατά την άποψή τους κράτους της Βορείου Κύπρου. Η Τουρκία με τον τρόπο αυτόν επιθυμεί να δημιουργήσει μια ζώνη προτεκτοράτων στην ανατολική πλευρά της Μεσογείου, μέρος της «Γαλάζιας Πατρίδας» που θα διασφαλίζει την ηπειρωτική ζώνη που επιθυμεί να χαράξει επί του εδάφους ξεκινώντας από την Ανατολική Θράκη και φθάνοντας μέχρι τα Γκολάν, στον δρόμο από τη Δαμασκό στην Ιερουσαλήμ.
Η Αθήνα και η Λευκωσία ανησυχούν για αυτές τις προθέσεις της Άγκυρας αλλά και για τα δεδομένα που σε πρώτη τουλάχιστον φάση έχει πετύχει η τουρκική στρατηγική με την επικράτηση του καθεστώτος των HTS στη Συρία. Στην αρχική φάση οι ανησυχίες Ελλάδας και Κύπρου υπολόγιζαν ως κίνδυνο ότι σε μια επανάληψη του έωλου από πλευράς νομιμοποίησης και νομιμότητας συμφώνου για ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης θα προστεθεί ένα ακόμη Τουρκίας – Συρίας πιο εύλογο, αφού οι δύο αυτές χώρες είναι παρακείμενες, παρακάμπτοντας όμως την Κύπρο και τα δικά της δικαιώματα στις ζώνες θαλάσσιας οικονομικής εκμετάλλευσης, με αποτέλεσμα να καταλήγει άτοπο.
Αυτό όμως που δείχνει ότι επιθυμεί να κάνει η Τουρκία είναι τελικά μια τριμερής συμφωνία, συμπεριλαμβάνοντας ως τρίτο μέρος μιας τέτοιας αυθαίρετης ούτως ή άλλως συμφωνίας την κατά τη γνώμη της κρατική οντότητα της Β. Κύπρου. Οι Τούρκοι είναι δεδομένο ότι γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν θα τύχει ευνοϊκής υποδοχής, αλλά η Άγκυρα κινείται σε μια βάση de facto δεδομένων με αναφορά την ισχύ της επιβολής και όχι αποδοχή του νομικού πλαισίου, όπως θα επιθυμούσε η Ελλάδα.
Σε μια σκακιέρα όπου ρόλο παίζουν οι κινήσεις και όχι τα δικαιώματα ή οι νομικές αξίες Αθήνα και Λευκωσία καλούνται να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό εισοδισμό με αποφασιστικότητα. Για παράδειγμα να οριοθετήσουν τις ΑΟΖ τους και μεταξύ τους στη βάση του ευρωπαϊκού χάρτη. Η Ελλάδα να κλείσει το νομικό κενό επεκτείνοντας τις ζώνες εθνικής κυριαρχίας στα 10 ναυτικά μίλια όσο και στον αέρα. Η τριμερής με την Αίγυπτο να έχει συγκεκριμένα αποτελέσματα. Να υπάρξει καλύτερος συντονισμός με το Ισραήλ, την Ιορδανία, τη Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα.
Πηγή: Εφημερίδα Απογευματινή
