Οι µεγάλες γεωπολιτικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, που οδηγούν σε αλλεπάλληλα µεταναστευτικά κύµατα, έχουν αλλάξει και αυτό που ονοµάζουµε «πρόσωπο της τροµοκρατίας». Μπορούµε πλέον να µιλάµε για τροµοκρατία «πριν» και «µετά».
Η τροµοκρατία τού «πριν» αφορούσε και εξακολουθεί να αφορά την τροµοκρατική δραστηριότητα ακροαριστερών ή ακροδεξιών οµάδων, που σκοπό έχει να χτυπήσει στην καρδιά της τη λεγόµενη «αστική δηµοκρατία», στο πλαίσιο της λεγόµενης «ένοπλης προπαγάνδας», επιλέγοντας κάθε φοράκά ποιους «δίκαιους στόχους», για να υπάρξει το αναγκαίο «ιδεολογικό υπόβαθρο» και ένα είδος «ηθικής νοµιµοποίησης».
Στην τροµοκρατία τού «πριν» εντάσσεται και η τροµοκρατική δράση του πολιτικού Ισλάµ -εύκολα πάει ο νους στην 11η Σεπτεµβρίου 2001- που σκοπό έχει να χτυπά στην καρδιά τη δυτική δηµοκρατία και τις αξίες της.
Μετά την έκρηξη της µεταναστευτικής κρίσης το 2015 και 2016 και την άνοδο της Ακροδεξιάς, φτάσαµε στην τροµοκρατία τού «µετά». Τα προβλήµατα που έχει προκαλέσει στις δυτικές κοινωνίες η αθρόα µετανάστευση, σε συνδυασµό µε την αντιµεταναστευτική ρητορική και τις αριστερές ακρότητες, οδήγησαν σε µια νέα τροµοκρατία.
Με τανάστες και πρόσφυγες, που έφθασαν στην Ευρώπη, εργαλειοποιούνται από το πολιτικό Ισλάµ (αλλά και το οργανωµένο έγκληµα) και ριζοσπαστικοποιούνται επί ευρωπαϊκού εδάφους. Με αποτέλεσµα να πρωτοστατούν ή να λαµβάνουν µέρος σε φονικά χτυπήµατα, δίνοντας έτσι στη σύγχρονη τροµοκρατία τη διάσταση του µεταναστευτικού υποβάθρου.
Η αντιµετώπιση της σύγχρονης αυτής τροµοκρατικής δράσης και της ριζοσπαστικοποίησης πρέπει να αποτε λεί τµήµα της µεταναστευτικής πολιτικής των χωρών της ∆ύσης. Και κυρίως της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και φτάνουµε έτσι στην καρδιά του προβλήµατος. Η Ε.Ε. δεν απέκτησε ποτέ κοινή µεταναστευτική πολιτική. Μια τέτοια πολιτική όφειλε να περιλαµβάνει συγχρόνως πολλές παραµέτρους: Φύλαξη των συνόρων, εξασφάλιση των αναγκαίων κονδυλίων για φυσικά εµπόδια (φράχτες) και φραγµό στις υποχωρήσεις απέναντι στην Αριστερά και στις υπερβολές της περί ανοιχτών συνόρων. Ανάλογη σθεναρή και καθόλου φοβική αντιµετώπιση της Ακροδεξιάς. Αλληλεγγύη µεταξύ των κρατών και κοινή ευρωπαϊκή πολιτική ένταξης, που θα περιλαµβάνει τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και την αποφυγή δηµιουργίας παράλληλων κοινωνικών συστηµάτων και γκέτο. Κοινό πρωτόκολλο για την αντιµετώπιση της ριζοσπαστικοποίησης και διαρκής επικοινωνία µεταξύ των υπηρεσιών πληροφοριών.
Οπως ανέφερε και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης µετά τη συνάντηση στη Λαπωνία τεσσάρων Ευρωπαίων ηγετών (δύο από τον ευρωπαϊκό Βορρά και δύο από τον ευρωπαϊκό Νότο), η Ευρώπη οφείλει να επικεντρωθεί στη φύλαξη των συνόρων και στην ασφάλεια, η οποία περιλαµβάνει και την κοινή άµυνα, αλλά και την κοινή µεταναστευτική πολιτική.
Μέχρι στιγµής τίποτε από αυτά δεν έχει συµβεί. Και αυτό δεν οφείλεται µόνο στις µεγάλες διαφορές µεταξύ των κρατών-µελών της Ε.Ε., αλλά και στο εξαιρετικά κατακερµατισµένο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό των ευρωπαϊκών κρατών.
Αυτή η διαλυτική κατάσταση υπο χρεώνει σε πολλές χώρες, προκειµένου να σχηµατιστεί κυβέρνηση, να δηµιουργούνται εύθραυστα κυβερνητικά σχήµα τα από ανάγκη, µε κόµµατα που έχουν διαφορετικές απόψεις από την Οικονοµία έως το Μεταναστευτικό. Για να συµβεί αυτό, απαιτούνται µεγάλες υποχωρήσεις. Και η συνεκτική πολιτική πάει περίπατο.
Αυτός ο κατακερµατισµός οδηγεί και τα βήµατα της Ε.Ε. Στο Ευρωπαϊκό Συµβούλιο οι ηγέτες των κρατών µελών φθάνουν ήδη δεσµευµένοι από το εσωτερικό τους µέτωπο. Αν όλα αυτά δεν αλλάξουν -πράγµα δύσκολο, βέβαια- το µέλλον προοιωνίζεται άδηλο και εξαιρετικά επικίνδυνο…
*Βουλευτής Β3 Νότιου Τομέα Αθηνών,υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος
