Πριν από 50 χρόνια-μισό αιώνα, αν σας φαντάζει πιο εντυπωσιακό ως χρονική περίοδος-, όταν ετοιμαζόταν το δημοψήφισμα για το πολίτευμα μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, οι οπαδοί της βασιλείας στη χώρα µας -που δεν ήταν και λίγοι συνήθιζαν να λένε, µε ιδιαίτερη σημειολογία: Ε, όταν στα παραμύθια της γιαγιάς δεν θα υπάρχει βασιλόπουλο, τότε θα έχει πάψει και η βασιλεία.
Τα παραμύθια συνεχίζουν να έχουν βασιλιάδες, βασιλοπούλες και βασιλόπουλα, αλλά η Ελλάδα έπαψε να έχει βασιλιά. Το δημοψήφισμα επέλεξε πολίτευα, χωρίς βεβαίως η Ιστορία να έχει εξαλείψει αυτό που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που δεν μάσαγε τα λόγια του, είχε χαρακτηρίσει unfair. Δηλαδή τον τρόπο διεξαγωγής του προεκλογικού αγώνα για το δημοψήφισμα, στον οποίο δεν επετράπη η ενεργός συμμετοχή του Κωνσταντίνου, αλλά σε αυτόν τον αγώνα που θα προπαγάνδιζε υπέρ του τέως βασιλιά συμμετείχαν αντιπρόσωποί του, που δεν αποτελούσαν και την πλέον πειστική επιχειρηματολογία για την εγκαθίδρυση και πάλι της μοναρχίας στη χώρα µας. Και κάτι που ξεχνάμε συνήθως λόγω του δημοκρατικού δημοψηφίσματος: τη μοναρχία είχε προλάβει να την καταργήσει η χούντα µέσω ενός δηµοψηφίσµατος, όπως αυτά που κάνουν συνήθως τα δικτατορικά καθεστώτα.
Ανεξαρτήτως της όποιας πικρίας μπορεί να έχουν όσοι βασιλικοί έχουν απομείνει σήμερα για το πώς είχε διεξαχθεί το δημοψήφισμα της Μεταπολίτευσης, η αλήθεια είναι ότι συνέβαλε στην κατάργηση της μοναρχίας και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος. ∆εν ξέρουμε αν η στάση του απέναντι στη χούντα ήταν αποτέλεσμα της απειρίας του ή κακών συμβουλών των γύρω του, αλλά η ουσία είναι ότι, βρε παιδάκι µου, μια φορά στα χίλια χρόνια δίνεται η ευκαιρία σε έναν αρχηγό κράτους να υπερασπιστεί το πολίτευμα, αλλά και την ίδια του τη θέση. ∆εν φοβάσαι τη συγκεκριμένη στιγμή, αλλά σκέφτεσαι τι προσφέρεις στον τόπο σου, την υστεροφημία σου, αυτό που αφήνεις πίσω σου και θα γράψει η Ιστορία. ∆εν τα σκέφτηκε αυτά και επτά χρόνια µετά έχασε ένα θρόνο που θα μπορούσε να διασώσει.
Η αλήθεια είναι ότι έστω και µε αλλαγή του πολιτεύματος ο θρόνος είχε αφήσει τη σκιά του που κακώς την έτρεμε ο πολιτικός κόσμος, λες και δεν είχε εμπιστοσύνη στο νέο πολίτευμα που είχε εγκαθιδρύσει. Και µε μεγάλη μάλιστα λαϊκή πλειοψηφία -έστω και µε unfair τακτική. Χρόνια τώρα δεν επιτρεπόταν στον Τέως να έλθει στη χώρα όπου γεννήθηκε, αλαλούμ µε το Τατόι επί χρόνια και µε τα βασιλικά υπάρχοντα, µε τα μνημόσυνα για τον βασιλιά Παύλο και αν θα επιτρεπόταν στον γιο του και στα µέλη της οικογένειάς του να έλθουν στους βασιλικούς τάφους… Πρωταγωνιστής τότε το κόμπλεξ των αριστερών, που συμμερίζονταν και οι δεξιοί, εκόντες άκοντες. Μία ληξιαρχική πράξη τώρα έσβησε το κόμπλεξ αυτό…
Κυριακάτικη Απογευματινή
