Υπάρχει μια αρχή στην Ανατολή: Το να προελαύνεις σε ξένα εδάφη δεν σημαίνει ότι θα νικήσεις. Μπορεί και να καταστραφείς. Η εμπειρία αυτή στην ελληνική Ιστορία καταγράφεται με την Μικρασιατική Εκστρατεία και το πέρασμα στην Ιωνία πριν από έναν αιώνα. Όχι όμως και στην πορεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι το βάθος της Ασίας, στο σημερινό Αφγανιστάν και την Ινδία.
Η Τουρκία του Ερντογάν του Φιντάν και του Καλίν επιχειρεί μετά την 8η Δεκεμβρίου να επαναλάβει την αυτοκρατορική ιστορία της στη δυτική Ασία. Τα εδάφη της Μεσοποταμίας και η ανάληψη της ευθύνης της Δαμασκού είναι το πέρασμα στον δρόμο για την Ιερουσαλήμ. Η Άγκυρα νιώθει αρκετά ισχυρή, με μεγάλο στρατό και πολύ δραστική επιρροή, ώστε να διεκδικήσει αυτή την κυριαρχία. Επίσης δείχνει τόσο άπληστη και αποφασισμένη να συγκρουσθεί με το πολύ υπολογίσιμο κράτος του Ισραήλ, που παρακολουθεί τους συσχετισμούς στην εν γένει περιοχή με μια υπεροψία που προκαλεί. Οι συνθήκες την ευνοούν επί του παρόντος.
Η επερχόμενη διοίκηση Τραμπ στις ΗΠΑ την αφήνει να πορεύεται χωρίς σπουδαία προσκόμματα. Η Ευρώπη, που με πρώτη τη Γαλλία θα μπορούσε να αναλάβει με το κύρος και τις οικονομικές της δυνατότητες την ανασυγκρότηση της Συρίας, δείχνει εγκλωβισμένη στη γεωπολιτική της αμηχανία και τα εσωτερικά διαθρωτικά προβλήματα συνοχής και διεθνούς ανταγωνιστικότητας. Οι αραβικές ηγεσίες αφήνουν τους Τούρκους να προχωρούν στην έρημο. Οι Ιρανοί δεν μπορούν να αντιδράσουν στη στρατηγική ήττα που τους προκάλεσε το Ισραήλ με την καταστροφή του περίφημου «άξονα της αντίστασης». Οι Ρώσοι κρατάνε άμυνα στα μετόπισθεν, προσέχοντας τα δικά τους συγκεκριμένα συμφέροντα στην περιοχή, με ανοιχτό το μέτωπο της Ουκρανίας στα σύνορά τους και με τις μεθόδους της δολιοφθοράς και της κατασκοπίας να είναι τα όπλα τους στο συγκεκριμένο πεδίο.
Ο Ντ. Τραμπ και το επιτελείο του μπορεί να μην είναι τόσο απόμακροι από τα τεκταινόμενα όσο φαίνεται. Δεν βάζουν επιπλέον στρατό στο πεδίο και δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη της επόμενης ημέρας στη Συρία. Αφήνουν τους τοπικούς και περιφερειακούς παίκτες στην περιοχή να κάνουν το γεωπολιτικό τους παιχνίδι. Ο Τραμπ όμως με τις επίμαχες δηλώσεις του έχει βάλει προδιαγραφές στην τουρκική εισβολή στη Συρία. Πρώτον, δεν πρόκειται για απελευθερωτική παρέμβαση σε σχέση με την εποχή Άσαντ. Είναι μια επιθετική εξαγορά στη γλώσσα των επιχειρήσεων. Στην περίπτωση όμως που η Τουρκία δεν την αντέξει, στον κόσμο των επιχειρήσεων συνηθίζεται μια άλλη ισχυρότερη επιχείρηση να εξαγοράζει και να επιβάλλεται στο σύνολο του ομίλου που συγκροτήθηκε προηγουμένως με την εξαγορά.
Η Τουρκία στην ουσία θέλει να εξαφανίσει τους Κούρδους στα βόρεια της Συρίας και να ελέγξει τα εδάφη του Κουρδιστάν, εντάσσοντάς τα στη δική της επικράτεια, όπως έκανε στη Βόρεια Κύπρο ή όταν παρέλαβε από τους Γάλλους την Αλεξανδρέττα. Επίσης να επιβληθεί ως επιρροή στη Συρία, όπως έχει πετύχει με τη Λιβύη. Στη βάση αυτή επιδιώκει να αποκτήσει και δικαιώματα στη θάλασσα κάνοντας μια τριγωνική συμφωνία Τουρκίας – Συρίας – Β. Κύπρου. Με ένα σπάρο πολλά τρυγόνια. Αλλά το κρίσιμο για τους Τούρκους είναι να φθάσουν στην Ιερουσαλήμ, πριν το Ισραήλ ξεμπλέξει με τα πολεμικά μέτωπα στη Γάζα, το Ιράν, την Υεμένη. Πριν σταθεροποιηθεί ο Λίβανος. Δεν είναι κάτι απλό. Μετά την Ιερουσαλήμ οι Τούρκοι θα θελήσουν την Υεμένη και τα κρίσιμα θαλάσσια περάσματα Ασίας – Ευρώπης στην Ανατολή.
Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να χάσουν όλοι (ΗΠΑ, Ευρώπη, Ρωσία, Ισραήλ, Άραβες, Αιγύπτιοι, Ιράν, Ιράκ, Έλληνες) και οι ηγεσίες τους να προσκυνήσουν τον νέο Σαλαντίν, τον Ταγίπ Ερντογάν. Προϋπόθεση, η Συρία να μην εξελιχτεί σε Ιράκ, όπως συνέβη στους Αμερικανούς πριν από 20 χρόνια μετά την επικράτησή τους και την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν. Υψηλό το στοίχημα και το ρίσκο…
