Ο μέσος Ευρωπαίος, όπως έχει καταγραφεί για δεκαετίες σε σειρά από έρευνες κοινής γνώμης, επιθυμεί να δει και πάλι στη διεθνή πραγματικότητα και την κοινωνική ζωή μια αυθεντική Αμερική. Αυτήν που σχετιζόταν με τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες του 1950, του 1960 μέχρι και το 1970. Φυσικά η αντίληψη αυτή καταγράφεται στο πεδίο των ευρέων κοινωνικών τάξεων και όχι σε ευρωπαϊκές ελίτ, που μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου φόρεσαν το κοστούμι ή το ταγέρ της τεχνοκρατικής ορθότητας και κανονικότητας και βολευτήκαν με το τέλος των ιδεολογιών, τη μεσότητα και την αυταρέσκεια των οικονομικών δεικτών. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού η συνήθης αντίδραση απέναντι σε αυτήν την τάση ήταν μάλλον μελαγχολική: ότι αυτή η Αμερική δεν υπάρχει πια.
ΟΙ λαοί, που στις δημοκρατίες δυτικού τύπου, όσο και να χειραγωγούνται από τα μίντια και τα κοινωνικά δίκτυα, παραμένουν κρίσιμος παράγοντας διαμόρφωσης των πολιτικών, οικονομικών και διεθνών εξελίξεων, άρχισαν από την Ευρώπη να ανατρέπουν τις ελίτ διακυβέρνησης και να αμφισβητούν τα δόγματα πάνω στα οποία βάσιζαν τη νομιμοποίησή τους. Άρα και την επάρκειά τους ως διαμορφωτών της ιστορίας, της ανάπτυξης, της κοινωνικής συνοχής και της ευημερίας. Ευρωπαίοι εντός της εθνικής τους επικράτειας, μέσα από νόμιμες και κανονικές εκλογές, ανέτρεψαν την κανονικότητα του «μεσαίου χώρου», αποτέλεσμα της σύμπραξης Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς, που κυριάρχησαν από την εποχή Μπλερ στη Βρετανία, Σρέντερ και κατόπιν Μέρκελ στη Γερμανία, Κλίντον, Μπους, Ομπάμα στις ΗΠΑ. Ευρωπαίοι ψήφιζαν κόμματα και πολιτικά σχήματα της νέας Δεξιάς ή μιας απορριπτικής Αριστεράς. Στην Αμερική όμως το πλήγμα στην κανονικότητα της νεοταξικής, νεοφυλετικής, εταιρικής παγκοσμιοποίησης υπήρξε συντριπτικό. Πέραν όλων των συνωμοσιών, διεργασιών, δομών και λεσχών με ισχυρό λόμπινγκ οι Αμερικανοί έφεραν στην εξουσία για τα επόμενα τέσσερα χρόνια τον «τζακσονιστή» Ντόναλντ Τραμπ (Άντριου Τζάκσον, 7ος πρόεδρος των ΗΠΑ, 1829-1837), ανατρέποντας πλήρως τα δεδομένα.
Είναι τόσο σημαντική η τομή που πέτυχε η «άλλη Αμερική» της λαϊκής πλειοψηφίας απέναντι στις ελίτ της παγκοσμιοποίησης, που ο κόσμος αλλάζει δομικά πριν ακόμη από την ορκωμοσία του νέου προέδρου στις 20 Ιανουαρίου. Όπως είχε προδιαθέσει με σαφήνεια ο Ντ. Τραμπ στη μακρά προεκλογική περίοδο, με τις ανακοινώσεις που κάνει για τα μέλη της κυβέρνησής του, αλλά και με τους/τις πρέσβεις που ανακοινώνει για τις ευρωπαϊκές χώρες, επαναφέρει στο προσκήνιο μια άλλη Αμερική: επιτυχημένη, λαμπερή, πραγματιστική, άμεση, αισιόδοξη, αποφασιστική, επί της ουσίας φιλελεύθερη. Η Αμερική με τον τρόπο αυτό, σε επίπεδο Ουάσινγκτον μάλιστα, προβάλλει τους δισεκατομμυριούχους της, τους ανθρώπους της δράσης στο πεδίο, πέραν από προσχήματα και προαπαιτούμενα. Είναι χαρακτηριστικές οι τελευταίες ανακοινώσεις για τον Αμερικανό πρέσβη στην Ιταλία και τον ειδικό απεσταλμένο στη Βρετανία, που συμπληρώνουν το ίδιο πάζλ.
Τα επόμενα χρόνια η Αμερική δείχνει ότι αναλαμβάνει τον ρόλο της ως ηγετική δύναμη στη Δύση και ουσιαστικά «επανασυστήνεται» στα έθνη-κράτη της «γηραιάς ηπείρου» ζητώντας να ανατραπούν τα δεδομένα της συντήρησης που καθόρισαν οι γραφειοκρατίες και τα γκρίζα κοστούμια ή ταγέρ των προηγούμενων τριών δεκαετιών. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλα είναι δυνατά, δείχνει επί της ουσίας η κεντρική στρατηγική της διοίκησης Τραμπ.
Αν κρίνουμε από το προφίλ του απεσταλμένου, μπορούμε να δούμε και το προφίλ της χώρας ή των χαρακτηριστικών του λαού όπου αναλαμβάνει αυτός υπηρεσία. Ο επόμενος πρόεδρος φροντίζει να έχει την ομάδα των απεσταλμένων του στον κόσμο, πέρα και πάνω από τις γραφειοκρατίες του «βαθέος κράτους» των ΗΠΑ. Είναι σαφές ότι κάποτε ο «τρίτος δρόμος» ξεκίνησε από τα αριστερά με τον Βρετανό πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ. Στην παρούσα φάση ο «τρίτος δρόμος» ξεκινά από τα δεξιά με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ.
