Ενδιαφέρον έχει όλο το τελευταίο διάστημα η προσπάθεια που καταβάλλει ο Αλέξης Τσίπρας να βρίσκεται με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας, και μάλιστα κάποιες φορές να εμφανίζεται ως «Νέστορας» της πολιτικής που συμβουλεύει και καθοδηγεί φίλους αλλά και… αντιπάλους. Εκτός όμως από το ηλικιακό στοιχείο πολλά ακόμα, και κυρίως το όχι και πολύ μακρινό παρελθόν του, τον διαχωρίζουν σαφώς από τον γέροντα σοφό βασιλιά της αρχαιότητας. Μερικά από όσα είπε, για παράδειγμα, στην ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχε στο πλαίσιο του Συνεδρίου της εφημερίδας «Το Βήμα» με τον διευθυντή της, Περικλή Δημητρουλόπουλο, απευθυνόμενος τόσο στον Κυριάκο Μητσοτάκη όσο και στον Νίκο Ανδρουλάκη δείχνουν ότι ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να θεωρεί τους πολίτες λωτοφάγους.
Για παράδειγμα, απευθυνόμενος στον πρωθυπουργό ανέφερε ότι «η ουσία είναι να μπορέσουμε να αντιπαρατιθέμεθα χωρίς να χρησιμοποιούμε όρους που αφήνουν πληγές». Σωστό και λογικό, μόνο που ο άνθρωπος που πολιτεύθηκε με εμφυλιοπολεμικές φράσεις όπως «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν», χωρίς ποτέ να έχει κάνει σοβαρή αυτοκριτική για την περίοδο εκείνη, δεν μπορεί να το επικαλείται και μάλιστα «αφ’ υψηλού». Ακόμα πιο μεγάλο ενδιαφέρον είχε η προσπάθειά του να στραφεί προς την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, και προσωπικά στον Νίκο Ανδρουλάκη. «Δεν είμαι ευτυχής με την εικόνα του πρωθυπουργού με τον νέο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι με τις συναινέσεις πάει μπροστά η χώρα. Η χώρα πάει μπροστά και με τις συγκρούσεις. Η αντιπολίτευση έχει σημασία. Αντιπολίτευση σοβαρή, συγκροτημένη, ισχυρή, εμπεριστατωμένη», ανέφερε χαρακτηριστικά ο πρώην πρωθυπουργός.
Σαν να μην έμαθε τίποτα ο Αλέξης Τσίπρας απ’ όσα ο ίδιος έκανε και μετά έπαθε στα χρόνια που διατέλεσε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σαν να μην ήταν εκείνος που με την καταστροφολογία της τετραετίας 2019-2023 «πέτυχε» να χάσει εκλογές με… 23 μονάδες διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία, κάτι που ουδέποτε έπαθε μεταπολιτευτικά πολιτικός αρχηγός άλλου κόμματος. Σαν να μην ήταν εκείνος που στη διάρκεια της προεδρίας του το κόμμα του, που ο ίδιος το είχε φτάσει στο 36%, με τις τυφλές συγκρούσεις στη συνέχεια έγινε έξι και επτά κόμματα.
Ο κ. Τσίπρας μάλλον βλέπει με ανησυχία για τα δικά του προσωπικά σχέδια την πολιτική αντοχή του Κυριάκου Μητσοτάκη παρά τα μεγάλα προβλήματα και τη φθορά της διακυβέρνησης, που βρίσκεται στον έκτο χρόνο της. Αλλά με ακόμα πιο μεγάλη ανησυχία μάλλον βλέπει ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει επιλέξει έναν δρόμο διαφορετικό, που του επιτρέπει να κάνει παιχνίδι στον χώρο της Κεντροαριστεράς, αργά ίσως αλλά σταθερά. Κι ότι το «τρένο» που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ολοφάνερα πλέον περιμένει για εκείνον ίσως τελικά να μη φτάσει ποτέ.
