Η Γαλλία βρήκε πρωθυπουργό, οι συσχετισμοί όμως στο Κοινοβούλιο κάθε άλλο παρά δίνουν διασφαλίσεις για τη σταθερότητα, την ισχύ και την προοπτική της κυβέρνησης Μπαϊλού. Στη Γερμανία οι προβλεπτές εξελίξεις επιβεβαιώθηκαν και ο καγκελάριος Σολτς έχασε την πρόταση μομφής με αποτέλεσμα η χώρα να οδηγείται σε πρόωρες εκλογές στα τέλη Φεβρουαρίου. Ένα άρθρο του βρετανικού αριστεροφιλελεύθερου «Guardian» στη Βρετανία προβλέπει το τέλος της Ευρώπης με την κατάρρευση του γαλλογερμανικού άξονα που καθόριζε την τύχη της.
Στην Ελλάδα μετά τη συζήτηση και την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2025 όλες οι πλευρές και οι πολιτικές τάσεις έχουν κατανοήσει πλήρως ότι η σταθερότητα είναι μη αναστρέψιμη.
Τελικά όμως αυτό που έχει πραγματική σημασία, πέραν των πολιτικών περιπλοκών σε κεντρικές δυνάμεις της Ένωσης, είναι ότι η ταυτότητα της Ευρώπης είναι πλέον ανύπαρκτη. Το ίδιο είχε συμβεί μέχρι ενός βαθμού και κατά την κρίση αξιοπιστίας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, ειδικά του δυτικού, το 2008 και στη συνέχεια με την κρίση δημοσιονομικών δεικτών σε σχέση με το χρέος μιας σειράς εθνών-κρατών του γκρουπ, μεταξύ αυτών και κυρίαρχα της Ελλάδας, το 2010-2011. Στην παρούσα φάση όμως το πρόβλημα είναι στις κεντρικές δυνάμεις και όχι στις χώρες του Νότου ή στην ιδιότυπη Ιρλανδία. Είναι ένα ζήτημα στρατηγικής για την Ένωση, σε καιρούς μάλιστα ολιστικά απρόβλεπτους. Πολλοί από τις ευρωπαϊκές ελίτ βάσισαν την έννοια της κανονικότητας στην ενεργειακή σχέση με τη Ρωσία, στο εξωτερικό εμπόριο με την Κίνα, στην πράσινη οικονομία και ανάπτυξη και στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Πίστεψαν ότι οι κανόνες και οι διεργασίες του νέου, μεταψυχροπολεμικού πασιφισμού και γκλομπαλισμού, σε αντίθεση με την εικοσαετία 1900-1920, θα προχωρούσαν σε οριστική επικράτηση. Οι θεωρίες τους δεν δικαιώθηκαν και οι αποφάσεις της Κομισιόν με τη συναίνεση των κυβερνήσεων συνασπισμού Κεντροδεξιάς – Κεντροαριστεράς οδήγησαν σε έκρηξη του κόστους ζωής υπέρ συγκεκριμένων επιχειρηματικών καρτέλ και σε βάρος των λαών. Η ανισορροπία και η ανισότητα έφερε στο προσκήνιο κινήματα της νέας Δεξιάς, που αμφισβήτησαν σε μεγαλύτερο βάθος και με πιο επιθετική πεποίθηση από την Αριστερά την υπεροπτική συγκατάβαση σειράς κυβερνήσεων και ειδικά της Κομισιόν ότι η ιστορία θα κινηθεί πλέον ευθύγραμμα.
Η νέα ανθρωπότητα του woke ακραίου και ατομικιστικού δικαιωματικού δεν θα προκύψει και ό,τι μέχρι χθες ήταν ο κανόνας τώρα πλέον αναφέρεται ως ανάθεμα. Το ζήτημα της Ευρώπης, παρά τα όσα υποστηρίζει ο «Guardian», δεν είναι απλώς πολιτικό σε σχέση με τη Γερμανία και τη Γαλλία. Είναι ένα πρόβλημα προσανατολισμού και αρχών της Ευρώπης ως ενιαίας οντότητας στον κοινωνικό, τον οικονομικό, τον αναπτυξιακό τομέα. Στην κυρίαρχη κουλτούρα τελικά.
Η Ευρώπη δεν έχει αναφορές στην ιστορία της. Και η ιστορία των τελευταίων δεκαετιών δεν έχει αναφορές στην Ευρώπη. Η γερμανική ηγεμονία απέτυχε και το γαλλικό άλλοθι δεν στάθηκε επαρκές για να τη διατηρήσει ισχυρή. Στον παγκόσμιο συσχετισμό η Ευρώπη θέλησε να σταθεί και να προβληθεί ως τρίτος πόλος μεταξύ Ανατολής (Ρωσίας – Κίνας) και Δύσης (ΗΠΑ). Άοπλη και αμοραλιστική όπως ήταν υπό τη γερμανική ηγεμονία, έχασε τις ευκαιρίες της εμβάθυνσης αρχικά των εμπορικών ζωνών σε διεθνές επίπεδο αλλά και το στοίχημα της αλληλεξάρτησης με τις ΗΠΑ. Δεν υπάρχει μητροπολιτική Ευρώπη χωρίς ζώνες στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Δεν υπάρχει Ευρώπη που μέσω των εταιρειών της θα «πατήσει» δυναστικά στην Κίνα. Δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς την Κοινωνία των Εθνών της. Δεν υπάρχει Ευρώπη στην Ευρασία χωρίς μια σχέση συνεργασίας με τη Ρωσία. Δεν υπάρχει ένωση της Ευρώπης χωρίς τη Βρετανία. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό οικονομικό και νομισματικό γκρουπ με διχασμένο τον Βορρά από τον Νότο του.
Η Ευρώπη έχασε την ταυτότητά της και τώρα όλοι θα βρεθούμε σε μια αγωνιώδη αναζήτηση για την επόμενη μέρα της…
