Όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα ο πρωθυπουργός επαναφέρει το επιχείρημα της διατήρησης της πολιτικής κυριαρχίας της ΝΔ ως μονόδρομου για την πολιτική σταθερότητα που έχει ανάγκη η χώρα σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία. Πρόκειται για ένα αφήγημα το οποίο, από τις εθνικές εκλογές του 2023 μέχρι τις ευρωεκλογές του καλοκαιριού (με ενδιάμεσο σταθμό τις αυτοδιοικητικές κάλπες του προηγούμενου φθινοπώρου), αποτελούσε τη βάση της ρητορικής του Κυριάκου Μητσοτάκη και των κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών, την οποία φαίνεται ότι ενστερνίστηκε και το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Η εικόνα αυτή θόλωσε τον Ιούνιο που μας πέρασε με το 28%, ωστόσο, με δεδομένη την παραδοσιακή χαλαρότητα της κάλπης για την Ευρωβουλή, καθώς και τις επιδόσεις του συνόλου σχεδόν των κυβερνώντων κομμάτων ανά τη Γηραιά Ήπειρο, το εν λόγω αποτέλεσμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αν μη τι άλλο διαχειρίσιμο. Σε αυτή τη χρονική στιγμή, με τα τόσα ισχυρά διακυβεύματα εντός κι εκτός συνόρων, ήταν αναμενόμενο ότι ο πρωθυπουργός και οι προβεβλημένοι του κυβερνητικού σχήματος θα επανέφεραν στην εξίσωση του δημόσιου λόγου τον παράγοντα της πολιτικής σταθερότητας. Κεντρικοί άξονες για τη στήριξη του επιχειρήματος αυτού είναι αφενός η διεθνής κατάσταση, που δεν επιτρέπει πειραματισμούς σε ό,τι αφορά τη στάση της Ελλάδας απέναντι στα γεγονότα, καθώς η προϋπόθεση της ομαλότητας, προκειμένου να μη διαταραχθεί η προσπάθεια για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και των πληθωριστικών τάσεων, αλλά και η αναπτυξιακή προοπτική της χώρας σε συνδυασμό με την ολοκλήρωση των μεγάλων έργων που είτε υλοποιούνται είτε έχουν δρομολογηθεί. Κερασάκι στην τούρτα αυτή δεν είναι άλλο από την απουσία ισότιμου πολιτικού αντιπάλου και η έλλειψη εναλλακτικών κυβερνητικών προτάσεων που να πείθουν τους πολίτες, παράμετρος η οποία καταγράφεται εμφατικά σε κάθε δημοσκόπηση.
Την ώρα λοιπόν που η συζήτηση περί πολιτικής σταθερότητας επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο, με τους κυβερνώντες να υπερθεματίζουν στην ικανότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη για την εξυπηρέτηση της στόχευσης αυτής και την αντιπολίτευση να αμφισβητεί σε κάθε ευκαιρία τη συγκεκριμένη επωδό, ήλθαν δύο σημαντικές εξελίξεις για να δώσουν… τροφή για σκέψη. Πρώτα η παράδοση (με τις όποιες ενστάσεις για τις ατέλειες που παρατηρήθηκαν) του μετρό της Θεσσαλονίκης και ακολούθως η νέα πολιτική κρίση σε… ολόκληρη Γαλλία, που υπενθυμίζει προς πάσα κατεύθυνση τους κινδύνους που απορρέουν από την αστάθεια και τη ρευστότητα αλλά και την εμπλοκή στο παιχνίδι της εξουσίας των δυνάμεων του λαϊκισμού, ή έστω εκείνων που δεν έχουν ξεκάθαρο κυβερνητικό πλάνο.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα η -ακόμη- σταθερή ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύεται με ισχυρές αξιώσεις, όπως συνομολογείται ακόμη και στη Γηραιά Αλβιόνα, την ιστορική συνθήκη της επιστροφής στην Αθήνα των Γλυπτών του Παρθενώνα. Η αντίθεση αυτή οφείλει να προβληματίσει άπαντες: την κοινωνία των (υπεύθυνων) πολιτών, τις παραγωγικές τάξεις, τις σοβαρές πολιτικές δυνάμεις με την αδιαπραγμάτευτη βεβαίως υποχρέωσή τους να ασκούν σκληρή κριτική στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά πάνω απ’ όλα στα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη, τουλάχιστον εκείνα που δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται τη σημασία των διακυβευμάτων. Βλέπετε, τα παραδείγματα προς αποφυγή της δεύτερης κυβερνητικής θητείας, καθώς και ορισμένες εμφανείς δυσλειτουργίες λειτούργησαν σε κάποιες περιπτώσεις στην κατεύθυνση της αποσταθεροποίησης, αντί της σταθερότητας. Ίσως περισσότερο κάποιες στιγμές κι από την επέλαση των εισαγόμενων και μη προβλημάτων. Ως εκ τούτου, τον στόχο της σταθερότητας και την καλλιέργεια του προφίλ του Μητσοτάκη ως μοναδικού εγγυητή της, θα πρέπει να τα ενστερνιστούν πριν και πέρα απ’ όλους οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της πορείας μέχρι το 2027, την οποία και ευαγγελίστηκε ο πρωθυπουργός.
Ειδάλλως, η επιμονή για μη αλλαγή του εκλογικού νόμου ως απόδειξη της διάθεσής του να μην υπάρξουν εντάσεις στο πολιτικό σκηνικό και η υπόσχεση για εξάντληση της τετραετίας μοιραία θα βυθιστούν στον βούρκο της αναξιοπιστίας, που θα επέλθει με μαθηματική ακρίβεια ως παρενέργεια του περιβόητου ιού της αλαζονείας. Με ό,τι αυτό φυσικά συνεπάγεται για όλους μας ελλείψει παντός είδους εναλλακτικών…
