Εν αρχή μοιάζει με θέατρο σκιών, φυσικά πολιτικού περιεχομένου. Στη συνέχεια με μια εικασία χωρίς περιεχόμενο και ουσία. Τελικά μια αυθαίρετη φιλολογία, που αφορά ένα μέλλον τόσο θολό κι αόριστο, που δεν υπάρχει κανείς λόγος σε μια κρίσιμη διεθνή συγκυρία, όπως η σημερινή, να απασχολεί καν τη δημοσιότητα. Στη βάση κάποιων ευκαιριακών ως προς τα δεδομένα των δημοσκοπήσεων λογίζεται ότι στις εθνικές εκλογές του 2027, θα υπάρξει ένα αποτέλεσμα που δεν θα δίνει ποσοστά αυτοδυναμίας σε κανένα κόμμα, ουσιαστικά μιλάμε μόνον για τη Νέα Δημοκρατία. Άρα θα χρειαστεί να υπάρξουν διαβουλεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού.
Η Νέα Δημοκρατία θα έχει δυο επιλογές. Από τη μία να συμφωνήσει κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά την εποχή Σαμαρά – Βενιζέλου. Από την άλλη να ζητήσει και να διαβουλευθεί κυβερνητική συνεργασία με ένα κόμμα από τα δεξιά της. Το πιθανότερο με τη Φωνή της Λογικής τού τότε, υπό τη Λατινοπούλου. Όλα αυτά είναι ωραία ως συζήτηση για μια παρέα που συναντιέται στο καφενείο ή στην ταβέρνα ένα ηλιόλουστο πρωινό Κυριακής και περνάει ευχάριστα την ώρα της με σενάρια του μέλλοντος.
Σε πρακτικό επίπεδο και με τα παρόντα δεδομένα όλη αυτή η συζήτηση είναι και άκαιρη και άσχετη. Γιατί γίνεται τότε; Μα για να στηριχθεί το ΠΑΣΟΚ. Το ασθενικό ως προς τη δυνατότητά του και τα ποσοστά εμπιστοσύνης από τους πολίτες κόμμα των σοσιαλδημοκρατών, που βρέθηκε ελέω απορρύθμισης ΣΥΡΙΖΑ στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από τη μία διάφορες δημοσκοπήσεις τού δίνουν ένα πεδίο επιρροής που φθάνει μέχρι τη ζώνη του 20%.
Από την άλλη τα φορτωμένα οπαδούς και ευνοημένους από το παρελθόν του ΠΑΣΟΚ -λέγε με κανονικότητα- διευθυντές, αναλυτές, αρχισυντάκτες και πολιτικούς ρεπόρτερ εκδοτικά συγκροτήματα, που επιχειρούν να δώσουν προοπτική νομής της εξουσίας στο κίνημα του Α. Παπανδρέου και Κ. Σημίτη με τον μύθο του γίγαντα και την πολιτική παρουσία νάνου. Φυσικά υπάρχουν και επιχειρηματίες που θεωρούν εύλογο για τα συμφέροντά τους να αγχώνουν την ισχυρή ΝΔ και τον κυρίαρχο στη διακυβέρνηση πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη με σκιάχτρα που θα αμφισβητήσουν την πολιτική κυριαρχία τους.
Ωραία όλα αυτά και διασκεδαστικά για τον ελεύθερο χρόνο των ανθρώπων που τους αρέσει η πολιτική και το παρασκήνιο. Αλλά ας μιλήσουμε σοβαρά. Τα όρια του ΠΑΣΟΚ θα προσδιορισθούν σε περίπου δυο χρόνια. Όταν και θα εισερχόμεθα σε προεκλογική περίοδο. Τότε θα δούμε αν το ΠΑΣΟΚ διατηρείται σε τροχιά αξιωματικής αντιπολίτευσης και αν προδιαγράφει δυναμική για δεύτερο κόμμα. Αν τελικά θα καταγράφεται στη ζώνη του 20% ή στην πιο σταθερή ζώνη τού 15%.
Πέραν του ΠΑΣΟΚ θα δούμε πώς θα εξελιχθούν οι συνθήκες στη ζώνη αριστερά του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή πώς θα κινηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, πού και σε ποιο βαθμό θα επανενταχθεί η Νέα Αριστερά, με τις πολλές έδρες στο Κοινοβούλιο, τι δυναμική θα αναπτύξει το Κίνημα Δημοκρατίας του Στ. Κασσελάκη, πώς θα αντιδράσει στις νέες συνθήκες το κόμμα Κωσταντοπούλου αλλά και το ΜέΡΑ25 του Βαρουφάκη. Φυσικά πώς θα εξελιχθεί και ο γρίφος Τσίπρα.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο σε επίπεδο προσώπων, συσχετισμών και πολιτικής επιρροής. Και φυσικά οι δημοσκοπήσεις της «σπέκουλας» σε μη εκλογικούς χρόνους δεν δίνουν απαντήσεις. Κυρίως όμως αξία επί του παρόντος έχουν οι επιλογές, οι κινήσεις και οι τοποθετήσεις του κυρίαρχου της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα. Του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη. Αυτού που έχει, παρά τις γκρίνιες, τη δεσπόζουσα εμπιστοσύνη και προσδοκία των Ελλήνων πολιτών. Ψηφοφόρων του ή μη. Είναι μια πολιτική προσωπικότητα που τόσο οι σύμμαχοι όσο και οι αντίπαλοί του συνηθίζουν να υποτιμούν. Και αυτός συνηθίζει να τους αιφνιδιάζει, διαψεύδοντάς τους. Και ο κ. Μητσοτάκης μιλά, κινείται και αποφασίζει επί του παρόντος…
