Δεν θα πρέπει να αιφνιδιάζει η ξαφνική αλλαγή στάσης της Τουρκίας με τις μαζικές παραβιάσεις από πολεμικά αεροσκάφη και μη επανδρωμένα του FIR Αθηνών και Λευκωσίας, στη ζώνη από τη Ρόδο και το Καστελλόριζο μέχρι την Κύπρο. Η μεσαία περίοδος αναμονής από την άνοιξη του 2023 μέχρι και τις 5 Νοεμβρίου 2024 έχει τελειώσει. Ελλάδα και Τουρκία έχουν σταθερές κυβερνήσεις και ηγεσίες για τα επόμενα χρόνια, η νέα διοίκηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε επίπεδο ειδικά Κομισιόν αναλαμβάνει έργο, ενώ στις ΗΠΑ η θριαμβευτική επικράτηση Τραμπ και Ρεπουμπλικανών είναι μη αναστρέψιμη και με πλήρη κυριαρχία στο Κογκρέσο τουλάχιστον για μια διετία.
Ελλάδα και Τουρκία επιστρέφουν στις γραμμές αφετηρίας τους στη διεθνή πολιτική τους με στρατηγικές εντελώς διαφορετικές και εν πολλοίς ανταγωνιστικές. Η Ελλάδα είναι μια ευρωπαϊκή δύναμη της Μεσογείου με συνέπεια στις υποχρεώσεις της στο ΝΑΤΟ, πλήρως ευθυγραμμισμένη στη στρατηγική της με την Κύπρο στο δυτικό στρατόπεδο. Και τα δύο κράτη του Ελληνισμού έχουν στενές σχέσεις περιφερειακά με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα Εμιράτα, την Ιορδανία, δυνάμει με τη Σαουδική Αραβία και χώρες του Κόλπου. Οι σχέσεις με τις ΗΠΑ για την Ελλάδα έχουν ήδη αναβαθμισθεί σε «στενού εταίρου» διμερώς και όχι μόνον πολυμερώς, ενώ της Κύπρου βρίσκονται σε θετική πλήρη εξέλιξη. Και τα δύο κράτη των Ελλήνων είναι συμμέτοχα στη διάρθρωση της «νέας τάξης πραγμάτων» στη διαδρομή Ευρώπη – Μέση Ανατολή – Ινδία στη βάση των «συμφωνιών του Αβραάμ» που εξελίσσουν οι ΗΠΑ.
Η Τουρκία, από την άλλη, έχει επιλέξει ταυτότητα ασιατικής δύναμης βασίζοντας τη στρατηγική της στο ισλαμικό μέτωπο του «άξονα της αντίστασης» και της Τζιχάντ που έχει συγκροτήσει το Ιράν, υιοθετώντας απολύτως εχθρική στάση προς το Ισραήλ στα θερμά μέτωπα εναντίον της Χαμάς στη Γάζα και της Χεζμπολάχ στον Λίβανο. Έχει αυξήσει τις επαφές και τις διαβουλεύσεις της με τις χώρες του BRICS, του συνασπισμού με ηγετική δύναμη την Κίνα, προωθεί διαδρομές στη σύνδεση Ασίας – Ευρώπης απέναντι στις «συμφωνίες του Αβραάμ», οραματίζεται να στείλει στρατό στη Γάζα, να έχει παρουσία εγγυητή ασφαλείας στην Ιερουσαλήμ, να διχοτομήσει το ελληνικό αρχιπέλαγος του Αιγαίου και να ενσωματώσει το βόρειο, κατεχόμενο από τα στρατεύματά της, τμήμα της Κύπρου. Εκτός αυτών εξαγγέλλει δικές της ζώνες, πέραν της διεθνούς νομοθεσίας που ισχύει από το 1995 στις θαλάσσιες ζώνες οικονομικής εκμετάλλευσης, προβάλλει την ειδική σχέση της με τη δυτική Λιβύη και τις χώρες της Αφρικής που πολιορκούν γεωπολιτικά την Αίγυπτο, διατήρησε στάση ευμενούς ουδετερότητας στον πόλεμο στην Ουκρανία υπέρ της Ρωσίας, δεν εφάρμοσε τις δυτικές κυρώσεις και τη στήριξη υπέρ του Κιέβου ως μέλους του ΝΑΤΟ.
Το κύριο ζήτημα που αφορά το άμεσο μέλλον και ακουμπά μέρος της επικράτειας της Τουρκίας είναι η συγκρότηση κράτους των Κούρδων στη Μεσοποταμία. Προοπτική που στηρίζει με όλο και πιο άμεσο τρόπο το Ισραήλ υπό την ηγεσία Νετανιάχου, αλλά ήδη και οι ΗΠΑ υπό την προεδρία Τραμπ.
Ελλάδα και Τουρκία από την άνοιξη του 2023 προχώρησαν σε έναν διάλογο και σε επίπεδο ηγεσιών, που άλλαξε το ψυχροπολεμικό κλίμα ως προς την έντασή του αλλά δεν οδηγεί σε κάποια σύγκλιση στην επονομαζόμενη «βαριά ατζέντα» της ελληνοτουρκικής διαφοράς μένοντας σε συμφωνίες στα επιμέρους πεδία της μετανάστευσης, του εμπορίου, του τουρισμού και της αντιμετώπισης του οργανωμένου εγκλήματος. Ο καιρός πέρασε και τώρα πλέον οι γεωπολιτικές εξελίξεις θα καθορίσουν το μέλλον, με μια Τουρκία που τα επόμενα χρόνια θα πρέπει να αναμένεται όλο και πιο νευρική, χωρίς όμως να έχει λογική να ανοίξει θερμό μέτωπο με την Ελλάδα στη Μεσόγειο, αφού το κύριο βάρος της ισχύος της θα συγκεντρωθεί στις συγκρούσεις και τους ανταγωνισμούς στην ηπειρωτική ζώνη της Ανατολίας και τη Μεσοποταμία, όπου έχει πιο ζωτικά συμφέροντα.
