Το δικαίωμα στην απεργία είναι σεβαστό. Όμως, για να έχει αντίκρισμα, δηλαδή, να προκαλέσει κάποιο αποτέλεσμα, πρέπει, κατ’ αρχάς, να έχει συγκεκριμένο αίτημα και όχι ορυμαγδό απαιτήσεων. Επιπλέον, πρέπει να λαμβάνει υπόψη και τις δυνατότητες ικανοποίησης του αιτήματος που προβάλλεται. Αναφέρομαι δε σε ενικό αριθμό, στο αίτημα, διότι, όπως προαναφέρθηκε, τα πολλά είναι δύσκολο να ικανοποιηθούν και απλώς οι συνδικαλιστικές ηγεσίες θέλουν να δείξουν προς τους εργαζόμενους ότι κόπτονται για τα συμφέροντά τους.
Η λανθασμένη άποψη κάθε συνδικαλιστικής ηγεσίας, ειδικώς δε του Δημοσίου, είναι ότι, διαχρονικώς μάλιστα, οι κυβερνήσεις σε μία σαδιστική εκδοχή τους δεν θέλουν να κρατούν ικανοποιημένη την κοινωνία και τους εργαζόμενους. Λες και οι κυβερνήσεις δεν αποβλέπουν στις ψήφους τους!
Βεβαίως, γι’ αυτόν τον απώτερο στόχο οι κυβερνήσεις έχουν να διαλέξουν δύο δρόμους. Ο ένας είναι η λαϊκιστική πολιτική της ικανοποίησης, όπως και να ’χει, των αιτημάτων των απεργούντων παραβλέποντας τις τυχόν δημοσιονομικές επιπτώσεις. Ο άλλος δρόμος είναι να δοθεί προτεραιότητα στις δυνατότητες των κρατικών ταμείων και αναλόγως να πράξουν ικανοποιώντας πλήρως, μερικώς ή καθόλου τις διεκδικήσεις, μεταθέτοντας την ικανοποίηση των αιτημάτων όταν οι οικονομικές συνθήκες το επιτρέψουν.
Συνήθως όμως οι συνδικαλιστικοί φορείς παραβλέπουν τις δυνατότητες της πολιτείας.
Οι συνδικαλιστές -οι οποίοι στη χώρα μας καμία σχέση δεν έχουν με τους ομολόγους τους των άλλων χωρών οι οποίοι πράγματι συμβάλλουν, όταν χρειασθεί, στην αντιμετώπιση είτε κοινωνικών είτε επιχειρηματικών αντιξοοτήτων-, ζητούν περισσότερα. Για να θυμηθούμε και το παρελθόν, όμως, ήταν κρυμμένοι όταν θα έπρεπε να υπερασπίζονται, πράγματι, τα συμφέροντα αυτών που εκπροσωπούν αντιδρώντας όταν «κακοί πολιτικοί» στοίβαζαν κόσμο στην κρατική μηχανή ή στις δημόσιες επιχειρήσεις; Αν δεν ήταν σε θέση να προβλέψουν ότι η συνεχής αύξηση των κρατικών δαπανών για να σιτίζονται όλο και περισσότεροι θα είχε ως αποτέλεσμα κάποια στιγμή να μην μπορεί το κράτος να προσφέρει καλύτερες μισθολογικές συνθήκες σε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, τότε δεν ήταν κατάλληλοι για τον ρόλο για τον οποίον είχαν εκλεγεί.
Στις σκανδιναβικές χώρες, όπως επισήμαινε προ ετών σε σχετική έρευνά της η γαλλική εφημερίδα «Le Monde», η μεγάλη κατανόηση των συνδικάτων αποτελεί από τους βασικούς παράγοντες ανάπτυξης, κάθε φορά που πρόκειται να εφαρμοσθούν κοινωνικές προτάσεις για το καλό των επιχειρήσεων.
Στην Eυρώπη, επιχειρήσεις και συνδικάτα προσπαθούν να βρουν τρόπους να αυξήσουν την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητά τους.
Εδώ, αντιθέτως, οι συνδικαλιστές φροντίζουν με τη στάση τους να περιορίσουν τις θέσεις εργασίας, διότι και το κεφάλαιο είναι μία εχθρική έννοια για τον εγχώριο συνδικαλισμό και αυτός διακατέχεται από την παράλογη αντίληψη ότι το κράτος είναι διά πάσαν νόσον…
