Είναι σαφές ότι δεν δικαιούται η απερχόμενη διοίκηση Μπάιντεν να πάρει απόφαση, μετά την ήττα της στις εκλογές, για χρήση από το Κίεβο πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς που δύνανται να πλήξουν στόχους εντός των εδαφών της Ρωσίας. Η αποδέσμευση της χρήσης των ATACMS κλιμακώνει μια σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας που δεν έχει πλέον στόχο ούτε περιεχόμενο.
Όλες αυτές οι αναλύσεις στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη που παρουσιάζουν την επιλογή της πλειοψηφίας των Αμερικανών πολιτών ως στροφή στον φασισμό, παρουσιάζοντας τους Δημοκρατικούς ως επιλογή φιλελευθερισμού, κυριολεκτικά ναρκοθετούνται και αυτοκαταστρέφονται μετά την αυθαίρετη επιλογή των χαμένων πλέον γραφειοκρατιών στην Ουάσινγκτον ή τη Βιρτζίνια να επιτρέψουν την κλιμάκωση στην Ουκρανία. Η υποστήριξη αυτής της χωρίς προσανατολισμό επιλογής από τους Βρετανούς Εργατικούς και τη Γαλλία του έωλου Μακρόν δείχνει τα ζητήματα γεωστρατηγικής που αφήνει πίσω της η εποχή της παγκοσμιοποίησης για την Ευρώπη.
Είναι δεδομένο ότι η επερχόμενη μετά την 20ή Ιανουαρίου προεδρία Τραμπ και ο σκληρός πυρήνας των Ρεπουμπλικανών, που αναλαμβάνει αρμοδιότητες καθορίζοντας εν πολλοίς την οπτική και τις επιλογές της Δύσης, θα επιδιώξουν μια γρήγορη ειρήνη, με επίμονες διαπραγματεύσεις στην Ουκρανία. Τα εδάφη της είναι δεδομένο ότι θα χωρισθούν στα δύο. Η Δυτική Ουκρανία με πρωτεύουσα το Κίεβο, που θα συνδεθεί απολύτως με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ, και η Ανατολική Ουκρανία, που θα αποτελέσει μαζί με την Κριμαία προτεκτοράτο, αν όχι συνέχεια της ρωσικής επικράτειας.
Ουδείς, ούτε το Κίεβο ούτε η Μόσχα, θα κερδίσει ολόκληρους τους αρχικούς στόχους του. Η αλήθεια που θα προκύψει μετά τον πόλεμο που επέλεξε ο Πούτιν θα είναι κάπου στη μέση. Το Κίεβο δεν θα νικήσει ούτε θα μπορούσε να νικήσει τη ρωσική πολεμική μηχανή, ανακτώντας την Κριμαία, στέλνοντας τους Ρώσους πίσω στα παλαιά, προ του 2014, σύνορά τους. Η Μόσχα, από την άλλη πλευρά, θα κερδίσει εδάφη με de jure τελικά αναγνώριση, αλλά θα απολέσει τα 2/3 περίπου της Ουκρανίας που έμμεσα έλεγχε ή επηρέαζε στο σύνολό της υπό τον τίτλο «Νέα Ρωσία». Το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε προς Βορρά με νέα μέλη την αποστρατιωτικοποιημένη Φινλανδία και τη Σουηδία, ελέγχει ουσιαστικά τη Βαλτική θάλασσα και κρατά διαδρόμους στον Καύκασο.
Είναι σαφές ότι η Ρωσία διατηρεί δεσπόζοντα έλεγχο και επιρροή στη Γεωργία και σε μια άλλη σειρά κρατών της περιοχής που θεωρεί μέρος της εθνικής ασφάλειας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το καθεστώς Πούτιν επιμένει να συζητά και να διαπραγματεύεται μόνον με τους Αμερικανούς. Η λογική της Μόσχας είναι ότι αξιόπιστες συμφωνίες μπορεί να υπάρξουν μόνον με το «αφεντικό» της Δύσης και όχι με ενδιάμεσες δυνάμεις. Αυτό το σκεπτικό της Μόσχας έχει δοκιμασθεί στο πεδίο, όχι μόνον το σημερινό ταραχώδες αλλά και το παλιότερο, το ψυχροπολεμικό. Δυνάμεις όπως η Τουρκία, μεσαίες για τα δεδομένα της Ασίας και της Ευρασίας, που θέλουν να παίξουν ρόλο στις διαπραγματεύσεις με προτάσεις μεσολάβησης, δεν θα έχουν τύχη ούτε στον Καύκασο και τη λεγόμενη Ευρασία ούτε στην Εγγύς Ανατολή, όπου είναι και το μέτωπο που θεωρεί, όχι άδικα, ως καθοριστικό η Τουρκία.
Η Μόσχα παρατάσσει μια στρατιά επίλεκτων δυνάμεων από τη Βόρεια Κορέα, με στόχο την απελευθέρωση των εδαφών της πέριξ του Κουρσκ, που κατέλαβε σε μια επίσης αδικαιολόγητη κλιμάκωση η Ουκρανία του Ζελένσκι, σε μια παρτίδα αντιπερισπασμού και προσπάθειας απόκτησης διαπραγματευτικών πλεονεκτημάτων. Η ουσία πάντως είναι ότι ο πόλεμος αυτός έχει δείξει τα όριά του πριν από έναν χρόνο, όταν οι ρωσικές δυνάμεις κινήθηκαν ανατολικά του ποταμού που θα καθορίσει τελικά τα σύνορα της διχοτομημένης αλλά «καθαρής» Ουκρανίας, ενώ η Μόσχα άφησε στο δυτικό κομμάτι της χώρας τη θαλάσσια έξοδο της Οδησσού.
