Φυσικά και ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Α. Σαμαράς, ουσιαστικά βουλευτής Μεσσηνίας, επεδίωξε τη διαγραφή του. Δεν είχε περιθώρια ο πρωθυπουργός μετά τη συνέντευξή του στο χθεσινό «Βήμα» να κάνει κάτι διαφορετικό. Ο κ. Σαμαράς, κορυφώνοντας την επικριτική στάση του σε σχέση με βασικές πολιτικές του κόμματος στο οποίο ανήκε, αλλά και αμφισβητώντας ευθέως τον πατριωτισμό του υπουργού Εξωτερικών, της κυβέρνησης και φυσικά του πρωθυπουργού, όπως σχολίασε σχετικά ο υπουργός Επικρατείας κ. Βορίδης, προδιέγραψε την πορεία των πραγμάτων.
Ο κ. Σαμαράς αν ήθελε πράγματι να προσεγγίσει κρίσιμα ζητήματα ως πρώην πρωθυπουργός, όπως και αυτό του διαλόγου Ελλάδας – Τουρκίας, θα μπορούσε να μην είναι απαξιωτικός αλλά εποικοδομητικός. Για παράδειγμα, αναφέρει στη συνέντευξή του σε ένα σημείο ότι σύμμαχοι για την Ελλάδα είναι το Ισραήλ και η Αίγυπτος στην περιοχή και όχι η Τουρκία, άρα δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε την Τουρκία έξω από αυτό το πλαίσιο, με δεδομένο ότι η ένταση μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας κλιμακώνεται. Θα ήταν μια προσέγγιση σοβαρή από την πλευρά του και στη βάση της εμπειρίας που έχει σε θέματα διεθνούς πολιτικής και οικονομίας. Όμως ο κ. Σαμαράς όπως πάντα στην ιστορία του δεν θέλει να είναι δημιουργικός και συνεκτικός αλλά πολωτικός και διχαστικός. Πρόκειται για έναν πολιτικό υψηλών προσδοκιών αλλά περιορισμένου εύρους αποτελέσματος στον κυβερνητισμό. Ανέλαβε σειρά από υψηλής σημασίας πόστα -υπουργός Οικονομικών, υπουργός Εξωτερικών, πρωθυπουργός-, αλλά ποτέ δεν δικαίωσε τις μαζικές προσδοκίες που υπήρχαν στο πρόσωπό του. Ούτε παλιά τη δεκαετία του 1990, όταν έκλεισε τη διεθνή πολιτική της Ελλάδας στο επιμέρους θέμα των Σκοπίων -για την αναγνώριση της FYROM ο ίδιος ως υπουργός είχε σηκώσει θετικά το χέρι στην κρίσιμη ευρωπαϊκή διάσκεψη-, ενώ στο τραπέζι βρίσκονταν διεργασίες για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ που άλλαξε την Ευρώπη και ο βαλκανικός συσχετισμός μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Ούτε αφού ανέλαβε το 2009-2010 την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ενόψει της επερχόμενης χρεοκοπίας θα έπρεπε να αποδεχθεί την πρόταση Γ. Παπανδρέου για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, συμβάλλοντας με τις γνώσεις και την εμπειρία του αλλά και σε κλίμα εθνικής συνεννόησης στην ανάσχεση των χειρότερων για τους Έλληνες πολίτες και την πατρίδα. Αντ’ αυτού κίνησε τις διεργασίες με τέτοιο τρόπο στις διαδοχικές κυβερνήσεις και σε εκείνη του Λ. Παπαδήμου με μοναδική πυξίδα να βρεθεί πρωθυπουργός.
Ακόμη και σήμερα, στο τέλος του πολιτικού δρόμου για αυτόν, με τις γεωπολιτικές και οικονομικές προκλήσεις για την Ελλάδα, την Ευρώπη και το διεθνές σύστημα περίπλοκες, παρέμεινε αφόρητα μικροπολιτικός, σχεδόν πολιτικά μικρονοϊκός. Τι θέλησε ουσιαστικά ο Σαμαράς; Το γνωστό. Να καταστεί επιτηρητής του Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία, ανευθυνοϋπεύθυνος όπως πάντα. Να διορίζει αυτούς που επιθυμεί υπουργούς κα επιτελείς και να αναγνωρίζεται ως δεσπόζων ηθικός παράγων διακυβέρνησης της χώρας. Φυσικά ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε να ανεχθεί κάτι τέτοιο και, παρά την ανοχή του πρωθυπουργού την τελευταία τριετία, τελικά υπήρξε η επιβεβλημένη απόφαση για τη διαγραφή του.
Είναι ενδιαφέρον ότι οι εμμονές του Α. Σαμαρά είναι τέτοιες που δεν έλαβε υπόψη του σε όσα είπε στη συνέντευξη στο «Βήμα» ούτε την προ ολίγων ημερών τοποθέτηση Μητσοτάκη στη συζήτηση με Μπρικνέρ για τη woke ατζέντα ούτε την κατάληξη της τελευταίας συνάντησης Γεραπετρίτη – Φιντάν, που δεν δικαιολογεί τις τόσο επιθετικές ενστάσεις που προέβαλε ο πρώην πρωθυπουργός. Επίσης ότι δεν ένιωσε την ανάγκη ο κ. Σαμαράς να προχωρήσει σε κάποιες αρχικές έστω προσεγγίσεις και εκτιμήσεις για την περίοδο Τραμπ που ξεκινά, για την επόμενη μέρα στα μέτωπα των πολέμων και για την κατάσταση στην Ευρώπη μπροστά στο ενδεχόμενο ενός εμπορικού πολέμου με τις ΗΠΑ.
Ο πολιτικός κύκλος του Α. Σαμαρά κλείνει με έναν κρότο που μάλλον ακούγεται ως λυγμός για τις χαμένες προσδοκίες προς το πρόσωπό του. Καληνύχτα και καλή τύχη λοιπόν…
