Οι συνθήκες διεθνώς διαφέρουν πριν και μετά την 5η Νοεμβρίου. Τα επόμενα χρόνια, μέχρι το 2027 αρχικά και σε ορίζοντα μέχρι το 2031 στη συνέχεια, θα καθορίσουν τον κόσμο του 21ου αιώνα. Η Ελλάδα θα κερδίσει πολλά ή θα χάσει την ισορροπία της στην πρώτη διετία. Αυτό το αντιλαμβάνεται καλύτερα από όλους ο έχων τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάσταση και την πορεία της χώρας, στο σύνολο των Ελλήνων πολιτών: ο πρωθυπουργός ως επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας με απόλυτη ισχύ στη διεθνή διπλωματία της χώρας.
Η Ελλάδα στρατηγικά είναι έτσι τοποθετημένη, που έχει όλα τα προαπαιτούμενα ώστε στο τέλος της παγκόσμιας μετάβασης να βρεθεί στην πλευρά των νικητών. Αυτό δεν είναι ευχή ούτε εικασία. Οι επιλογές που υιοθετήθηκαν -άλλοτε πιο φοβικά, άλλοτε πιο αποφασιστικά και άλλοτε ως αποτέλεσμα της συγκυρίας που δημιούργησαν άλλοι- από το 2012 και μετά την έχουν φέρει σε προνομιακή θέση σε σχέση με την εξυπηρέτηση των εθνικών της συμφερόντων.
Αυτά είναι περιπλεγμένα με συμφέροντα άλλων. Μεγάλων δυνάμεων στη Δύση, όπως οι ΗΠΑ, κεντρικών δυνάμεων στην Ευρώπη, όπως η Γαλλία, η Πολωνία, η Ιταλία, οι βαλτικές αλλά και η Βρετανία στα σημεία, με περιφερειακές δυνάμεις στη Μεσόγειο να έχουν καθοριστική σημασία όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος, τα Εμιράτα, η Σαουδική Αραβία και η Ιορδανία αλλά και κύριες δυνάμεις στην Ασία όπως η Ινδία. Φυσικά σημασία έχει και η Βαλκανική και η επόμενη ημέρα της με τους νέους συσχετισμούς στο παγκόσμιο power game. Βρισκόμαστε σε μια σκακιέρα που μοιάζει εν πολλοίς με τις εποχές του Ελ. Βενιζέλου και του Ι. Μεταξά, όταν η Ελλάδα κέρδισε πολλά σε εδάφη τότε, ενώ τώρα τα ζητούμενα είναι στην ισχύ, την ασφάλεια και την παραγωγική της αυτάρκεια, που σημαίνει ευημερία.
Η Ελλάδα μπορεί οικονομικά να είναι ενταγμένη στην Ευρώπη και να επηρεάζεται άμεσα από αυτήν. Αλλά οι ευκαιρίες της βρίσκονται στη γεωπολιτική. Υπάρχουν δυο ιστορικές ομιλίες που καθορίζουν φάσεις της σύγχρονης Ιστορίας. Αυτή του Κ. Καραμανλή, ως Προέδρου της Δημοκρατίας, στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 15 Σεπτεμβρίου 1983 και ή άλλη του Κ. Μητσοτάκη, ως πρωθυπουργού, στο αμερικανικό Κογκρέσο στις 17 Μαΐου 2022. Η πρώτη καθόρισε την εποχή που τελειώνει πλέον, μετά από τέσσερις δεκαετίες. Η δεύτερη την εποχή που ήδη έχει αρχίσει και τα επόμενα χρόνια θα καθορίσει εν πολλοίς τα δεδομένα με ορίζοντα το 2050. Η πρώτη αποτελεί πλέον ύλη αναφοράς των ιστορικών και των πολιτικών αναλυτών. Η δεύτερη είναι το τοπίο των «στοιχημάτων» των Ελλήνων πρωθυπουργών της επόμενης δεκαετίας. Αλλά τελικά του σημερινού πρωθυπουργού, που με τις επιλογές και τους χειρισμούς του θα υπαγορεύσει και τα περιθώρια χειρισμών και ελιγμών των επόμενων.
Ο κ. Μητσοτάκης στα πέντε χρόνια της διακυβέρνησής του έχει αποδείξει ότι αντέχει -ή μήπως τελικά ενισχύεται;- στις προκλήσεις και τις δυσκολίες. Τώρα όμως πλέον, με τα σημερινά σύνθετα και πολυεπίπεδα δεδομένα, έχει ένα αρχικό «στοίχημα» να αντιμετωπίσει: πώς θα διαμορφώσει το επιτελείο του και την κυβέρνησή του, για να δώσει τη μάχη με τις ανατροπές και τις ευκαιρίες που έρχονται άσχετα με τη θέληση και τη συναίνεση της Ελλάδας. Ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με τη διπλωματική εμπειρία που θα μπορέσει να κάνει χειρισμούς στις απαιτητικές πλέον συναντήσεις με τους ομολόγους του αρχηγούς κρατών. Και ποιοι θα είναι οι νέοι υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας που θα μπορέσουν όχι μόνον να στηρίξουν τον πρωθυπουργό στον κεντρικό ρόλο που έχει αλλά και να έχουν τα αντανακλαστικά που χρειάζεται η συγκυρία.
