Στον ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία 24ωρα και στη βάση ενός από κάθε πλευρά αντιδημοκρατικού συνεδρίου, που θυμίζει αφόρητα την εποχή και τη λειτουργία των Σοβιέτ, δεν εξελίσσεται κάποια αποστασία αλλά μια πλήρης διάλυση. Η γραφειοκρατία του κόμματος, είτε ονομασθεί ομάδα των «87» είτε με όποια άλλη ονομασία συνιστωσών, απέκλεισε από τις υποψηφιότητες τον Στ. Κασσελάκη, αλλά και τους συνέδρους που τυχόν θα αντιδρούσαν στις «πραξικοπηματικού» τύπου μεθοδεύσεις, ακόμη και τους συμπαθούντες αυτόν βουλευτές του κόμματος. Όλα αυτά οργανώθηκαν και συνέβησαν με δεδομένο ότι στο σύνολο των δημοσκοπήσεων αλλά και του κλίματος που καταγράφετο από την πολιτική ανάλυση ήταν κυρίαρχο το σενάριο της επικράτησής του έναντι των Φάμελλου, Πολάκη, Φαραντούρη, Γκλέτσου, που τους επετράπη η υποψηφιότητά τους.
Είναι εύλογο λοιπόν και καθόλου «αποστασία» το γεγονός ότι ο Στ. Κασσελάκης εν μέσω ταραχών, εντάσεων και καταγγελιών ένθεν και ένθεν ανακοίνωσε τη συγκρότηση νέου κόμματος, ενώ σειρά βουλευτών που υποστήριξαν και υποστηρίζουν την ηγεσία του ανακοινώνουν την αποχώρησή τους από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ένταξή τους στο νέο κόμμα, διατηρώντας τις έδρες τους στο Κοινοβούλιο.
Άμεσος απότοκος των δομικών αυτών εξελίξεων στην ανανεωτική Αριστερά είναι το ΠΑΣΟΚ μέσα στα επόμενα 24ωρα να κηρυχθεί αξιωματική αντιπολίτευση, αφού οι 31 έδρες του στη Βουλή θα είναι περισσότερες από τις εναπομένουσες στον διαλυμένο πλέον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ, εκπροσωπώντας ουσιαστικά την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που καταρρέει σε όλη την Ευρώπη, δίδοντας μια κανονικότητα στα μέτρια ποσοστά εμπιστοσύνης των πολιτών σε αυτό, είναι εμφανές ότι δεν έχει κάποια ειδική στρατηγική για το μέλλον της χώρας, διέπεται από σύγχυση ιδεών και πρωτοβουλιών, επιμένοντας ότι η καλύτερη περίοδος εκσυγχρονισμού και επαναδιάταξης της χώρας ήταν εκείνη της πρωθυπουργίας Σημίτη. Όταν δηλαδή ετέθησαν οι βάσεις για τη δημοσιονομική χρεοκοπία της χώρας ελάχιστα χρόνια μετά.
Υπό την έννοια αυτή, στην Αριστερά του πολιτικού συστήματος της χώρας καταγράφονται δύο δυνάμεις -ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ- χωρίς προοπτική εκλογικής κυριαρχίας, θυμίζοντας μάλλον πολιτικά και στρατηγικά τον τίτλο γνωστού μυθιστορήματος μπεστ σέλερ: «Τα απομεινάρια μιας μέρας».
Το νεότευκτο κόμμα Κασσελάκη, ακόμη και αν αυτός συνδεθεί με τον κινηματισμό στην οικονομική και πολιτιστική οπτική του ΜέΡΑ25 του κ. Βαρουφάκη, συγκεντρώνοντας στη βάση της συνοχής του ψηφοφόρους των νεότερων γενιών, κάτω των 40, αφού θα έχει ισχυρή παρέμβαση στα κοινωνικά δίκτυα, είναι ήδη ξεπερασμένο από τις ταυτόχρονες με την ανακοίνωση της ίδρυσής του ραγδαίες, δομικές εξελίξεις και αλλαγές που συντελούνται στην Αμερική.
Η θριαμβευτική εκλογή Τραμπ κονιορτοποιεί τους κύκλους στήριξης της woke ατζέντας και της παγκοσμιοποίησης του τέλους των εθνικών και όχι μόνο «ταυτοτήτων». Ακόμη και αν ο Κασσελάκης και οι βουλευτές του ή οι συμμαχικές δυνάμεις που θα τον στηρίξουν επιλέξουν έναν ιδιότυπο «Περονισμό» να αναπτύξουν, ο κόσμος τους τα επόμενα χρόνια θα γκρεμίζεται σε ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο επίπεδο και η αριστερή εμμονή των liberals περί ηγεμονίας του δικαιωματισμού των μειονοτήτων -όπως η δεξιά ανάλογη έκφανση του φιλελευθερισμού- θα καταρρέει, μην αφήνοντας χώρο να αναπτύξουν ισχυρές στρατηγικές για τη μετεξέλιξη ή τις δομές της χώρας που θα τους έδιναν χώρο διακυβέρνησης.
Όσο και αν φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση περίεργο, κερδισμένος από τις εξελίξεις στο αριστερό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας μπορεί να είναι ο πρώην πρωθυπουργός -την εποχή της πρώτης διακυβέρνησης Τραμπ- Αλ. Τσίπρας, εφόσον πάρει το ρίσκο τελικά να δηλώσει πρωταγωνιστής και εγγυητής για ένα διάδοχο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, κάπου εκεί την άνοιξη. Εφόσον φυσικά κατορθώσει να πετύχει ώσμωση στην Αριστερά και έμπρακτη στήριξη από τους πολίτες-ψηφοφόρους. Ναι, τότε θα μπορούσε να βρεθεί επικεφαλής της αντιπολίτευσης στο επόμενο Κοινοβούλιο.
