Ο εκλεκτός των Ρεπουμπλικανών στην Αμερική θριάμβευσε. Δεν κέρδισε απλώς την αντίπαλό του για την επόμενη προεδρία στις ΗΠΑ, Κάμαλα Χάρις, από την πλευρά των Δημοκρατικών. Κυριάρχησε για τον Λευκό Οίκο, στη Γερουσία, τη Βουλή των Αντιπροσώπων και αυτό έχει να συμβεί από την πρώτη εκλογή Ομπάμα το 2008. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για τη δεύτερη εκλογή Τραμπ για την προεδρία των ΗΠΑ. Πέραν αυτού, είναι ο νικητής τόσο σε αριθμό εκλεκτόρων όσο και στην απευθείας ψήφο των πολιτών.
Η επιλογή των Αμερικανών ήταν τόσο ογκώδης ως προς την υποστήριξη του Ντ. Τραμπ που κονιορτοποίησε την εικόνα που είχε δημιουργηθεί ή και είχε καλλιεργηθεί σε επίπεδο διεθνών μίντια, ότι υπήρχε διχασμός στις ΗΠΑ. Πόλωση, ναι, υπήρχε, αλλά όχι διχασμός. Τον Ντ. Τραμπ και τους Ρεπουμπλικανούς δεν τους υποστήριξε με την ψήφο της η «άλλη Αμερική». Αλλά όλη η Αμερική. Η πλειοψηφία είναι συντριπτική στους λευκούς, άντρες και γυναίκες, όπως και η συμμετοχή σε αυτή τη στήριξη στον αντισυστημικό και τόσο πολύ καταγγελλόμενο από την «πολιτική ορθότητα» Τραμπ από τους ισπανόφωνους ή τους Αφροαμερικανούς.
Μα τότε τι συμβαίνει; Όλοι οι Αμερικανοί ή τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία τους είναι φασίστες, απρόβλεπτοι, αγράμματοι, απολίτιστοι, σεξιστές; Αυτή είναι τουλάχιστον η συνήθης αξιολόγηση για χρόνια ολόκληρα, μέχρι και την παραμονή της εκλογικής μάχης της 5ης Νοεμβρίου, για τους ψηφοφόρους και τους υποστηρικτές του Ντ. Τραμπ. Μα δεν μπορεί τόσα εκατομμύρια Αμερικανών να είναι σε αυτή την κατάσταση.
Πώς είναι δυνατόν να διασύρθηκαν σε τέτοιο βαθμό τα κυριότερα και θεωρούμενα μέχρι πρότινος αξιόπιστα και έγκριτα διεθνή μίντια; Πώς είναι δυνατόν να διασύρθηκαν σε τέτοιο βαθμό τόσες εταιρείες δημοσκοπήσεων, δεξαμενές σκέψεων, δομικά δίκτυα ισχύος και πλούτου της παγκοσμιοποίησης και του τέλους της ιστορίας και των πατρίδων;
Μα θα φταίει η τιμή του χάμπουργκερ, θα πουν κάποιοι. Και οι ελίτ δεν τρώνε χάμπουργκερ, γιατί είναι ανθυγιεινό και δεν κατάλαβαν, δεν είχαν αίσθηση της πραγματικότητας στη μάζα του πληθυσμού. Νόμιζαν ότι Τραμπ θα ψήφιζαν μόνον οι Μεσοδυτικές Πολιτείες και οι «ψεκασμένοι» ή οι ρατσιστές λευκοί -κάτι σαν τα ορφανά της Κου Κλουξ Κλαν-, ακόμη και οι ύποπτοι ως βιαστές παιδιών. Αλλά μέχρι εκεί. Και οι άλλοι, τα εκατομμύρια των άλλων που βρέθηκαν; Τι πιστεύουν, σε τι ελπίζουν, πώς είναι δυνατόν να υποστήριξαν τον Τραμπ;
Θα πουν κάποιοι, με αυτόν τον εκλεπτυσμένο γνωστό τρόπο των «πεφωτισμένων». Φταίει η οικονομία, ηλίθιε. Και θα ηρεμήσουν στη συνέχεια μέσα στην αυταρέσκεια και τη ματαιοδοξία του αυτοθαυμασμού τους.
Λοιπόν, τέλος στις ανοησίες του είδους. Όριο στο «παραμύθι» της παγκοσμιοποίησης και στη φαντασιοπληξία του μεταμοντέρνου, της μεταπολιτικής, του μεταανθρώπου, της μεταδημοκρατίας. Οι λαοί με την ψήφο τους σε ολόκληρη τη Δύση «ξεκρεμούν» από τον τοίχο τις ελίτ των τελευταίων τριάντα ετών. Αυτές των δικτύων της παγκοσμιοποίησης και της φιλανθρωπίας τύπου Σόρος. Των ΜΚΟ που αγκαζέ με τις εγκληματικές οργανώσεις διακινούν από ανθρωπισμό καραβάνια εξαθλιωμένων, με το αζημίωτο φυσικά, εξελίσσοντάς τους σε λαθρομετανάστες και δούλους. Του ΟΗΕ που υποστηρίζει την Τζιχάντ και τους Ταλιμπάν στην Ασία και την Αφρική. Τέλος στην παραγωγή και τη συγκέντρωση πλούτου από ελάχιστες παγκόσμιες εταιρείες χωρίς αναδιανομή στη μέση τάξη των εργαζόμενων πολιτών. Τέλος στον εφιάλτη για μάζες χωρίς χρώμα, χωρίς θρησκεία, χωρίς εθνική ταυτότητα, χωρίς φύλο, χωρίς πρόσωπο, χωρίς γλώσσα.
Οι λαοί γκρεμίζουν τις ελίτ που δομήθηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια και τις λέσχες της εξουσίας τους. Τα Νταβός, τις Μπίλντερμπεργκ, τους διαχειριστές της woke κουλτούρας και τους ναζιστές της «πολιτικής ορθότητας». Δεν το κάνουν ως δεξιοί, αριστεροί ή κεντρώοι. Ούτε το κάνουν με οδοφράγματα και επαναστάσεις. Απλώς ψηφίζουν στις εκλογές… χωρίς αιδώ και χωρίς διάθεση comme il faut.
