Την εκλογή νέου προέδρου στην Ομοσπονδία των ΗΠΑ την παρακολουθούμε με διαφορετικό τρόπο οι Αμερικανοί και οι άλλοι. Όλοι εμείς που ζούμε στην Ευρώπη, την Ασία, την Ωκεανία, την Αφρική. Οι Αμερικανοί έχουν να ψηφίσουν λαμβάνοντας υπόψη ότι το χάμπουργκερ έχει ακριβύνει πολύ. Ή αν οι καμινάδες και τα δίκτυα του αμερικανικού καπιταλισμού θα ανάψουν και πάλι εξαφανίζοντας τη «ζώνη της σκουριάς» στις Μεσοπολιτείες που δημιούργησε η παγκοσμιοποίηση και οι διεθνείς εταιρείες τεχνολογίας των ελίτ της Νέας Υόρκης και της Καλιφόρνιας.
Οι υπόλοιποι βλέπουμε την εκλογική «τιτανομαχία» στην Ομοσπονδία των Πολιτειών της Αμερικής σε σχέση με την επίδραση στις εξελίξεις για τις γεωπολιτικές και οικονομικές περιοχές μας που θα έχει η επιλογή Τραμπ ή Χάρις από τους Αμερικανούς πολίτες. Κοινό σημείο που συνδέει τους προβληματισμούς των Αμερικανών πολιτών με όλους τους άλλους που με κάποια έννοια είμαστε πολίτες των ΗΠΑ, αφού οι επιλογές εκεί καθορίζουν εξελίξεις που μας αφορούν είναι η τεράστια διαμάχη, εντός της Δύσης, για τη woke ατζέντα και τον πολιτισμό της «πολιτικής ορθότητας» των ακραίων liberals.
Στην Ελλάδα, περιμένοντας το αποτέλεσμα της επιλογής των Αμερικανών ψηφοφόρων, περνάμε την ώρα μας με δημοσκοπήσεις, απόπειρες εσωκομματικής αμφισβήτησης της ισχύος του πρωθυπουργού, τις αναταραχές στην Κεντροαριστερά. Είναι σαν να «παίζουμε» με τις τάπες του βαρελιού σε παρασκευαστήριο ουίσκι κάπου εκεί στο Τενεσί, για να θυμηθούμε τη σχετική διαφημιστική καμπάνια.
Σε λίγα 24ωρα όμως θα έχουμε νέο πρόεδρο των ΗΠΑ και τότε, άσχετα με τις προτιμήσεις και τους ισχυρισμούς θα φωνάξουμε όλοι, όπως κατ’ αναλογία οι καθολικοί: «Έχουμε Πάπα». Όχι στην Εκκλησία, αλλά στη γεωπολιτική και χρηματοοικονομική σκακιέρα, που θα εξελιχθεί με πολύ πιο σφιχτούς ρυθμούς η καθοριστική παρτίδα για την «τάξη πραγμάτων» στις επερχόμενες δεκαετίες του 21ου αιώνα. Στις ελίτ συγκρούονται δυνάμεις, συμφέροντα και όγκοι χρήματος. Οι λαοί περιμένουν τις εξελίξεις που θα προδιαγράψουν τη ζωή τους και το όραμα ή την προοπτική των εθνών και οικογενειών τους .
Οι εθνικές ηγεσίες ή οι ελίτ των κεντρικών δυνάμεων, των μεσαίων ή και των περιφερειακών κρατών στον κόσμο, ειδικά στην Ευρώπη και την Ασία, «κρατούν την ανάσα» τους αναμένοντας το αποτέλεσμα στις ΗΠΑ. Η παγκοσμιοποίηση έχει τελειώσει ως κύκλος της νέας Ιστορίας. Αυτό το ξέρουν όλοι. Είτε το ομολογούν είτε όχι. Οι θερμοί πόλεμοι έχουν ήδη μπει τα τελευταία χρόνια στην ατζέντα. Και, είτε έχουν στρατούς οι στρατηγοί είτε όχι, οι χώρες τους έχουν πλέον μεγάλο μερίδιο στη διαμόρφωση των συνθηκών. Οι τραπεζίτες έχουν γυρίσει στα πολυτελή αλλά πλέον πιο «γκρίζα» γραφεία τους.
Οι ανισότητες στην κοινωνική συγκρότηση και το χαώδες δημόσιο χρέος εθνικών κρατών και κυβερνήσεων δεν αντισταθμίζεται από την εκτόξευση του ιδιωτικού πλούτου σε συγκεκριμένα γκρουπ ισχύος και επιρροής. Όλα παίζονται, αλλά είναι εμφανές ότι την επόμενη δεκαετία θα πρέπει να συμφωνηθεί η διαγραφή μέρους του χρέους των κρατών και των ενοτήτων κρατών σε βάρος των αγορών, γιατί η στρέβλωση της παγκοσμιοποίησης και τα οράματα διάφορων σχολών φιλελεύθερων της Αριστεράς ή της Δεξιάς να ανατρέψουν τα status quo της παγκόσμιας Δύσης δεν βασίστηκαν σε πολύ ορθολογικά και ρεαλιστικά μοντέλα στην πράξη.
Τραμπ ή Χάρις. Αυτή τη φορά δεν είναι το ίδιο. Υπάρχουν σημαντικές παράμετροι στην πορεία που θα ακολουθηθεί αν εκλεγεί ο Τραμπ και οι δυνάμεις, κυρίως αγγλοσαξονικές, που κουβαλά μαζί του, από το αν θα εκλεγεί η συστημική Χάρις. Το απρόβλεπτο έχει ρίσκο. Η εξέλιξη του συστημικού με την ισχύ των υφιστάμενων γραφειοκρατιών ή των θεωριών ενσωμάτωσης κουβαλά πολλή παρακμή και αστοχία για να θεωρηθεί ως πορεία εξέλιξης για τη Δύση, επιτυχής.
