Ποια είναι η δουλειά της διπλωματίας; Να συζητά και να διαβουλεύεται. Αυτό προφανώς κάνουν και οι ομόλογοι υπουργοί Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτης και Χ. Φιντάν. Ακόμη και σε επίπεδο ηγεσίας των δύο ιστορικά αντίπαλων γειτονικών χωρών το ίδιο κάνουν ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης και ο πρόεδρος της Τουρκίας κ. Ερντογάν. Αυτό έκαναν και ο Πρόεδρος της Κύπρου κ. Χριστοδουλίδης, ο εκπρόσωπος της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου κ. Τατάρ και ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ κ. Γκουτέρες πριν από λίγα εικοσιτετράωρα στην Αμερική.
Ας μείνουμε στο τελευταίο παράδειγμα. Χριστοδουλίδης, Τατάρ στη Νέα Υόρκη συμφώνησαν σε κάτι; Προφανώς όχι. Από την αρχή ο πολιτικός εκπρόσωπος της Τουρκίας στην Κύπρο έθεσε ως βάση ότι προϋπόθεση κάθε εξέλιξης είναι να αναγνωρισθεί η επονομαζόμενη μη αναγνωρισμένη διεθνώς Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου ως επίσημη και ισότιμη κρατική οντότητα με τη Δημοκρατία της Κύπρου με πρωτεύουσα τη Λευκωσία. Μια θέση μη αποδεκτή από την κυβέρνηση της Κύπρου και την Αθήνα. Έχει τύχη ο διάλογος αυτός; Επί του παρόντος και με αυτά τα δεδομένα, προφανώς όχι. Είναι σωστό να συνεχίζεται η προσπάθεια σύμπτωσης επί της αρχής για να υπάρξει συνέχεια στον διάλογο υπό την αιγίδα του ΟΗΕ; Προφανώς ναι. Εκτός αν υποθέσουμε ότι το τέλος της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο θα προκύψει έπειτα από νέα στρατιωτική σύγκρουση.
Αφήνουμε το Κυπριακό και πάμε στον διάλογο Ελλάδας – Τουρκίας που αναπτύσσεται με ιδιαίτερη ενάργεια από το 2023 και μετά. Πέραν της επονομαζόμενης «θετικής ατζέντας», που περιλαμβάνει θέματα οικονομικού, εμπορικού, τουριστικού, μεταναστευτικού και πολιτιστικού χαρακτήρα, έχουμε κάποια σημαντική πρόοδο στην κύρια διαφορά μεταξύ των δύο χωρών; Αυτή αφορά τη χάραξη χωρικών υδάτων μέχρι 12 ναυτικά μίλια και την οριοθέτηση οικονομικών ζωνών στη βάση της συναίνεσης στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Προφανώς δεν έχουμε, αφού οι δύο χώρες σε διπλωματικό επίπεδο δεν συμφωνούν ούτε στην αφετηρία αυτού του διαλόγου. Το ίδιο συνέβη για δεκαετίες και στους 64 κύκλους των διερευνητικών επαφών.
Στην παρούσα φάση προκαλείται ιδιαίτερος θόρυβος με αφορμή την επερχόμενη συνάντηση Γεραπετρίτη – Φιντάν προκειμένου να διερευνήσουν αν υπάρχει πλαίσιο για να γίνει συζήτηση για ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα. Υπάρχουν περιθώρια σύγκλισης; Όχι! Γιατί η Τουρκία θέτει σωρεία δομικών ζητημάτων σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας, όπως το καθεστώς και η ιδιοκτησία νησιών, η ταυτότητα της ελληνικής μουσουλμανικής μειονότητας και ούτω καθεξής, που φυσικά η Ελλάδα δεν αποδέχεται ως βάση διαλόγου.
Καλλιεργείται μια καχυποψία από κάποιο εκδοτικό συγκρότημα ή μέσω της οχλοκρατίας του διαδικτύου περί «μυστικής συμφωνίας» Μητσοτάκη – Ερντογάν, όπου η Αθήνα τα δίνει όλα και η Τουρκία τα παίρνει όλα. Είναι σημαντικό ότι πρώην πρωθυπουργοί και πρόεδροι της ΝΔ, οι κύριοι Καραμανλής και Σαμαράς, με κάποια δόση αδικαιολόγητης ελαφρότητας δίνουν οντότητα με τον τρόπο τους σε αυτή τη φημολογία. Έχουν τις ευθύνες τους για αυτό, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι επί διακυβέρνησής τους συνομιλούσαν με την Τουρκία, ο ένας μάλιστα ανέπτυξε και προσωπικού χαρακτήρα σχέσεις με την οικογένεια Ερντογάν.
Πέραν όμως αυτών, είναι δυνατόν να μιλάμε για «μυστική συμφωνία» σε αυτά τα θέματα; Πού βρισκόμαστε, στην εποχή των αυτοκρατόρων; Δεν θα πρέπει η όποια συμφωνία να περάσει επίσημα και να ψηφισθεί από τα δύο Κοινοβούλια; Και δεν θα λάβουμε υπόψη τα όσα επίσημα λέει ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης; Επί διακυβέρνησης του οποίου τα προηγούμενα χρόνια η Ελλάδα απέκτησε για πρώτη φορά αναγνωρισμένα χωρικά ύδατα 12 ν.μ. και ΑΟΖ; Δεν είναι ο πρωθυπουργός που χωρίς καθυστερήσεις και με πολύ μελετημένο τρόπο εξοπλίζει στρατιωτικά εκ νέου τη χώρα μετά τη χρεοκοπία; Δεν είναι ο πρωθυπουργός που χωρίς αναστολές αντιμετώπισε τον υβριδικού τύπου πόλεμο της Τουρκίας στα σύνορα του Έβρου και τα νησιά πριν από τέσσερα χρόνια;
Άρα τι είδους συζήτηση είναι αυτή που κάποιοι επιχειρούν να εξελίξουν;
