Είναι αλήθεια ότι σε αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση βρίσκεται προ μιας επικίνδυνης όσο και αντιφατικής συνθήκης, που έχει να κάνει με το κλίμα και τις ισορροπίες που διαμορφώνονται στο πολιτικό σκηνικό και οι οποίες ακριβώς, επειδή φαντάζουν σχεδόν… ιδανικές, κρύβουν ταυτόχρονα μεγάλες παγίδες.
Από τη μια, στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ το αποτέλεσμα θα μπορούσε κάλλιστα να είναι βγαλμένο από το κάδρο των πιο αισιόδοξων σεναρίων που επεξεργάστηκαν οι «γαλάζιοι» επιτελείς. Ο Νίκος Ανδρουλάκης παρέμεινε στην προεδρία του άλλοτε κραταιού Κινήματος, γεγονός που αυτομάτως καθιστά για την ώρα «ασφαλή» την υπεροχή της ΝΔ στον χώρο του Κέντρου, αφού αποφεύχθηκε το ενδεχόμενο επικράτησης ενός εκ των υποψηφίων (Γερουλάνος ή Διαμαντοπούλου) που θα μπορούσαν να δώσουν πιο άνετα και πιο άμεσα στίγμα στη συγκεκριμένη πολιτική δεξαμενή. Βλέπετε ο νυν και νεοεκλεγείς πρόεδρος θα πρέπει πια να αποδείξει ότι μπορεί να σπάσει… ταβάνια και πέραν της φιλόξενης για τον ίδιο οροφής της Χαριλάου Τρικούπη, αυτή τη φορά όμως δεν θα συγκριθεί με τον Κασελλάκη (από τον οποίο παρεμπιπτόντως έχασε στις ευρωκλογές), αλλά θα πρέπει να περάσει στην πίστα της πρωθυπουργισιμότητας. Κι εκεί δεν θα αρκούν μερικά δεκαδικά ψηφία παραπάνω από τα ποσοστά της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά, τα οποία συνιστούν το λάβαρο της πλευράς Ανδρουλάκη.
Από την άλλη, η απόλυτη μπαχαλοποίηση στον ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να υπενθυμίσει τη σημασία της πολιτικής σταθερότητας και της θεσμικότητας, στην οποία ομνύει συνεχώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως απαραίτητα συστατικά για τη διατήρηση της κοινωνικής ομαλότητας και της αναπτυξιακής προοπτικής της χώρας σε αυτή την κρίσιμη διεθνή συγκυρία.
Συμπληρωματικά, στα τεκταινόμενα σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία είναι σαν βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης, λειτουργεί πια και η δραστηριότητα των δύο πρώην «γαλάζιων» πρωθυπουργών. Καραμανλής και Σαμαράς, από κει που θα μπορούσαν να καλύψουν πραγματικά το κενό της αντιπολίτευσης, ασκώντας πίεση εκ των έσω στον Μητσοτάκη (αφού ξεκάθαρα αυτός είναι ο στόχος τους), το μόνο που καταφέρνουν τελικά είναι να εκτίθενται ολοένα και περισσότερο. Ακόμη κι εκείνοι που αρχικώς είδαν με καλό μάτι ορισμένες από τις δημόσιες τοποθετήσεις τους, αλλά και εν μέρει τις διαφοροποιήσεις τους από κεντρικές επιλογές του Μαξίμου, συνειδητοποιούν ότι οι -σε κάποιο βαθμό βάσιμες- ενστάσεις τους για ορισμένες αποφάσεις καθώς και για το συνολικό προφίλ της «γαλάζιας» διακυβέρνησης μετατρέπονται μέρα με τη μέρα σ’ ένα ρεσιτάλ γραφικότητας, που μοιραία οδηγεί στην ανυποληψία.
Αυτές οι εμφανίσεις, σαν… ντουέτο απ’ τα παλιά, σε οτιδήποτε δεν θυμίζει ΝΔ και οι εναγκαλισμοί με τους μέχρι πρότινος μισητούς εχθρούς, το μοναδικό αποτέλεσμα που φέρνουν είναι η ταχύτατη εξάντληση του πολιτικού κεφαλαίου των δύο πρώην, ακόμη και στο κομμάτι του στελεχιακού δυναμικού που πίνει νερό στο όνομά τους. Γιατί… κακός ο Σκέρτσος, ο Πατέλης και οι άλλοι, αλλά η Θάνου, ο Νίκος ο Παππάς, ο Χατζηθεοδοσίου του Επιμελητηρίου, που τους ένωσε προχθές, είναι άραγε πιο συμβατοί με την πολιτική πορεία, τα βιώματα και την ψυχοσύνθεση των Καραμανλή και Σαμαρά; Πώς το «μέχρι τέλους» έγινε… γελάκια και χειραψίες για τον Μεσσήνιο και πώς το… αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ, πάνω στο οποίο χάραξε τον δρόμο προς το Μαξίμου ο Καραμανλής (γιατί με τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα τα είχε βρει μια χαρά), καθαγιάστηκε στον απόηχο της προσωπικής ανάγκης για αποστασιοποίηση από τον Μητσοτάκη; Ως εκ τούτου, γίνεται αντιληπτό ότι εδώ δεν μιλάμε για πολιτική ουσία, αλλά για… γινάτι παλαιάς κοπής.
Όλο αυτό το περίγραμμα είναι ο μεγάλος κίνδυνος για τον οποίο σας γράφαμε στην αρχή. Εκείνοι χάρη στους οποίους μπήκε στην πολιτική η ζωή η επωδός της αλαζονείας του 41% βλέπουν εσχάτως και πάλι με το… κιάλι το 28% των ευρωεκλογών. Προβάλλουν τη σημερινή κυβέρνηση ως μονόδρομο που δεν την αγγίζει… κανείς, ούτε το κάρμα των εσωτερικών και εξωτερικών αντιπάλων. Όμως, αν δεν δοθούν άμεσα λύσεις στα μεγάλα μέτωπα, τότε με μαθηματική ακρίβεια ο Ανδρουλάκης θα… μεγαλώσει και η κριτική των δύο πρώην θα ακούγεται σαν… ελκυστικό άσμα, έστω κι αν θα παραπέμπει σε απλοϊκό σουξεδάκι της εποχής.
