Είναι ενδεικτική για την κατάσταση της Αριστεράς στην Ελλάδα και για τις νοοτροπίες που διατρέχουν υπαρξιακά και πολιτικά τα στελέχη της η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ από το 2019. Το ενδιαφέρον για το κόμμα που ανέβασε εκλογικά στροφές από το 2012 και βρέθηκε στην εξουσία και τη διακυβέρνηση της χώρας είναι τα χρόνια που επέστρεψε στην αντιπολίτευση. Με μια σημαντική μερίδα των πολιτών να δίνουν στο κόμμα αυτό προοπτική, με διαβατήριο το περίπου 32% που συγκέντρωσε τότε, παρά τον λυσσώδη συστημικό πόλεμο που δεχόταν. Μία από τις κύριες αιτίες για την κήρυξη του πολέμου αυτού ήταν ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 δεν επέλεξε μια κυβέρνηση συνασπισμού με το ΠΑΣΟΚ, που θα τον νομιμοποιούσε στα κόμματα εξουσίας, αλλά τους επίσης αντισυστημικούς Ανεξάρτητους Έλληνες από τα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Για την κυρίαρχη ανάλυση και «τάξη πραγμάτων» στην Ελλάδα μια κυβέρνηση, για να κριθεί ως εκσυγχρονιστική, συγκροτημένη και λειτουργική στο ευρωπαϊκό πλαίσιο θα πρέπει να συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ. Διαφορετικά είναι μια κυβέρνηση λαϊκίστικη, ευκαιριακή, επικίνδυνη και προσωρινή.
Στα δεδομένα του 2015 αλλά και τη γενικότερη συλλογιστική μέχρι σήμερα στη δεσπόζουσα αντίληψη της προοδευτικής δημοκρατικότητας, θα ήταν φυσιολογικό να υπάρξει μια κυβέρνηση συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ, διάδοχη της κυβέρνησης συνασπισμού Νέας Δημοκρατίας -ΠΑΣΟΚ. Γιατί οι κυβερνήσεις αλλάζουν, αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι πάντα εδώ. Στη διακυβέρνηση. Οι πολίτες που δεν υποστηρίζουν την Κεντροδεξιά όμως σε μεγάλη πλειοψηφία δεν ασπάζονταν πλέον τα συγκεκριμένα δόγματα και εξαρτήσεις της ιντελιγκέντσιας και έδωσαν ευκαιρίες στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 αλλά και το 2019, ακόμη και το 2023, έναντι των άλλων στην Κεντροαριστερά – Αριστερά.
Καθόλου όμως δεν εκτιμήθηκε ή τουλάχιστον δεν σπουδαιολογήθηκε αυτό από την αριστερή νομενκλατούρα της ανανεωτικής Αριστεράς. Οι μοιραίοι αυτοί άνθρωποι, που θέλουν να θεωρούνται σημαντικοί πολιτικοί και κοινωνικοί παράγοντες, δεν κατάλαβαν την τιμή που τους απέδιδε το πλήθος των ψηφοφόρων τους και έμειναν έρμαια της ματαιοδοξίας, των αγκυλώσεων και των δογματισμών των συνιστωσών τους. Πέρασαν μια ολόκληρη τετραετία στον προνομιακό γι’ αυτούς χώρο της αντιπολίτευσης ομφαλοσκοπώντας και τελικά αναδομώντας τον ιστορικό ηγέτη τους, αυτόν που τους οδήγησε στη διακυβέρνηση της χώρας, Α. Τσίπρα, παίζοντας με «αριστερόμετρα» και τις παιδιάστικες φαντασιώσεις τους για την κοινωνική συγκρότηση.
Οι πολίτες το 2023 στις διαδοχικές εκλογές τούς γύρισαν την πλάτη από πλευράς εκλογικών ποσοστών, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την απογοήτευσή τους για την κατάστασή τους. Αλλά και πάλι τους όρισαν στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης έναντι της πολιτικής ηγεμονίας της διακυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη αλλά και της πολιτικής ένδειας του ΠΑΣΟΚ. Ούτε τότε όμως οι παράγοντες της Αριστεράς κατάλαβαν κάτι για την ευθύνη τους έναντι της χώρας. Προχώρησαν σε εσωκομματικές εκλογές, όπου οι χιλιάδες που προσήλθαν στις κάλπες ανέτρεψαν με την ψήφο τους την νομενκλατούρα και την ιεραρχία του κόμματος αυτή τη φορά. Εξέλεξαν τον εξ Αμερικής και «περαστικό» για το πολιτικό και κομματικό κατεστημένο της χώρας, Στ. Κασσελάκη. Όμως στην Αριστερά η δημοκρατία ως γνωστόν είναι επιλεκτική και αποδεκτή εφόσον νομιμοποιεί τον κομματικό συγκεντρωτισμό. Οι ηττημένοι των εκλογών αποχώρησαν από το κόμμα και αποδομήθηκαν θεαματικά στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση λίγους μήνες μετά. Οι μομφές για τον Κασσελάκη διαδέχθηκαν οι μια την άλλη, μέχρι που, με ένα πραξικόπημα, οι «87» ή οι «100» τάχα του Τσίπρα -οι ίδιοι που τον είχαν οδηγήσει με την ανερμάτιστη στάση τους στην παραίτηση- έχουν αποφασίσει να τον διαγράψουν πριν από τις νέες εσωκομματικές εκλογές, γιατί μάλλον εκλέγεται πρόεδρος. Ο αψύς Πολάκης κατέληξε να μοιάζει όαση λογικής και ψυχραιμίας μέσα σε περιβάλλον γενικής κατάρρευσης. Το τελευταίο ταγκό, αυτό του αποχαιρετισμού, είναι προγραμματισμένο για το Σάββατο…
