Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν αυτές τις μέρες σχετικά με την απουσία των Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά από την επετειακή εκδήλωση για τα 50ά γενέθλια της ΝΔ έξω από το ιστορικό κτίριο της οδού Ρηγίλλης. Προφανώς η απόφαση αυτή των δύο πρώην πρωθυπουργών παράγει πολιτικό αποτέλεσμα, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που η αποστασιοποίησή τους από κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη συνδυάζεται αρχικά με το 28% των ευρωεκλογών και ακολούθως με τις πρωτοφανείς για την τελευταία πενταετία και απολύτως οργανωμένες κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες «γαλάζιων» βουλευτών.
Ανάλυση από τον Θανάση Φουσκίδη
Η διάσταση της κινητικότητας αυτής, όσο και ο αντίκτυπός της θα φανούν σε κάθε περίπτωση στο μέλλον, ανάλογα με τις εξελίξεις και τις ισορροπίες που θα διαμορφωθούν. Για την ώρα πάντως και με φόντο τα όσα συμβαίνουν σε ΠΑΣΟΚ (όπου το δίδυμο του δεύτερου γύρου λες και βγήκε από… παραγγελία του Μεγάρου Μαξίμου) και ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική κυριαρχία της ΝΔ δεν αμφισβητείται. Η παράμετρος αυτή, που, εκτός των άλλων, υπογραμμίζει και την επικράτηση των πολιτικών αρχών της παράταξης και του ιδρυτή της στην ελληνική κοινωνία μετά τις δεκαετίες της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς αλλά και την αντοχή της στον χρόνο, καθιστά ακόμη πιο εμφατική την αντίθεση με την εικόνα των μεγάλων απόντων της περασμένης Παρασκευής. Ξεκάθαρα όμως, ο μεγάλος χαμένος δεν ήταν άλλος από τον άνθρωπο που τα προηγούμενα χρόνια είχε το προνόμιο να παρουσιάζεται ως το απόλυτο τοτέμ της ενότητας του κόμματος, δεδομένης της ιστορικής συνθήκης που τον κατέστησε μέχρι σήμερα τον μακροβιότερο αρχηγό της ΝΔ.
Ο λόγος φυσικά για τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος απώλεσε την ξεχωριστή θέση που κατείχε στις καρδιές του παραδοσιακού στελεχιακού δυναμικού. Βλέπετε, ο Αντώνης Σαμαράς ουδέποτε συμπεριελήφθη στο σχετικό κάδρο, όχι μόνο επειδή είχε στο βιογραφικό του την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη (γεγονός που η μεγαλοθυμία των νεοδημοκρατών τοποθέτησε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας στο διάστημα 2009-2014) αλλά και η επειδή η συνολική του πορεία είχε πολύ διαφορετικό πρόσημο από αυτό του προκατόχου του στην προεδρία της κυβερνώσας παράταξης. Παράλληλα, οι δημόσιες διαφοροποιήσεις του από την επίσημη «γαλάζια» γραμμή σε μια σειρά από μέτωπα όπως η εξωτερική πολιτική ή το διαρκές άνοιγμα στο Κέντρο -μέχρι τώρα με τον νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια- εκφράζονταν από τον ίδιο σταθερά είτε σε επίπεδο συνεδρίου είτε αρθρογραφίας και συνεντεύξεων.
Ο Κώστας Καραμανλής όμως κινείτο πολύ διαφορετικά, έστω κι αν πολλές φορές επέλεγε να δραστηριοποιηθεί στην κατεύθυνση της ενότητας και της ενίσχυσης των προεκλογικών μαχών της ΝΔ με χαρακτηριστική καθυστέρηση, όπως το 2019, όταν και αποφάσισε να μιλήσει όταν πια το παιχνίδι είχε κριθεί. Το γεγονός ότι μετά την κοινή παρουσία με τον Αντώνη Σαμαρά στο Πολεμικό Μουσείο επέλεξε να ταυτιστεί μαζί του σε μια πολύ διαφορετική όσο και ξεχωριστή περίσταση, που ανήκε στους διαχρονικούς αφανείς «ήρωες» και «εργάτες» της μεγάλης παράταξης που ίδρυσε ο Εθνάρχης και θείος του, από τη μια τον ευθυγραμμίζει με το ισχυρό θυμικό του Μεσσήνιου, που πολλές φορές ξεπερνούσε το παραταξιακό συμφέρον, και από την άλλη τον καθιστά τρόπον τινά πολιτικό παρακολούθημα των κατά καιρούς αποστασιοποιήσεων του διαδόχου του στο προεδρικό γραφείο της Ρηγίλλης. Έστω κι αν ο Σαμαράς δεν έκατσε πολύ σε αυτό, αφού στο πρώτο κιόλας διάστημα της προεδρίας του οι υπηρεσίες του κόμματος μετακόμισαν στη Συγγρού.
Όπως και να ’χει, η εικόνα ενός Καραμανλή να ακολουθεί τον Σαμαρά στο συγκεκριμένο πεδίο είναι ξένη και σκληρή, πριν και πέρα απ’ όλους, για το προφίλ του ιδίου. Ουδείς άλλωστε λησμονεί ότι ο Μεσσήνιος απέδιδε ευθέως στον Καραμανλή τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο του Τσίπρα, ή ότι ο Γιάννης Στουρνάρας, ως υπουργός Οικονομικών της διακυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, διεμήνυε από το βήμα της Βουλής ότι τη μεγάλη ευθύνη για τη χρεοκοπία την είχε η διακυβέρνηση 2004-2009. Δεν ξέρω πραγματικά αν, όπως λένε πολλοί, η όψιμη αυτή συμπόρευση έχει να κάνει με το προσωπικό στοιχείο του παραγκωνισμού του από τον στενό μητσοτακικό πυρήνα. Όπως και να ’χει, άπαντες θα κριθούν από την ιστορία. Όμως το μεγάλο διακύβευμα για τη χώρα και το κόμμα δεν είναι πια το γινάτι του Αντώνη Σαμαρά ή του μακροβιότερου αρχηγού της ΝΔ. Εκ των πραγμάτων, η πολιτική σταθερότητα και η προοπτική ενόψει της ανυπαρξίας εναλλακτικής πρότασης, ταυτίζεται δίχως άλλο με το στοίχημα της ομαλής παρουσίας Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίμου ως του μακροβιότερου πρωθυπουργού της παράταξης από τη Μεταπολίτευση και μετά
