Η διπλωματία και διαδικασία της διαμόρφωσης σταθερών γεωπολιτικών δεδομένων και συνθηκών περιφερειακής ασφαλείας στην περιοχή της Δυτικής Ασίας τινάχθηκε στον αέρα πριν από έναν ακριβώς χρόνο. Στις 7 Οκτωβρίου 2023. Με τη σφαγή των αμάχων που οργάνωσε πολύ μεθοδικά και πολύ επίμονα η Χαμάς με την ενεργητική συνδρομή και τεχνογνωσία των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, χρεώνοντάς τη μάλιστα στο σύνολο των Παλαιστινίων.
Η στρατηγική της ειρήνης εφαρμόστηκε από όλες τις δυτικές δυνάμεις, αλλά και τις κεντρικές της Ασίας, αν μιλάμε για τη Ρωσία ή την Κίνα αλλά και το Ισραήλ. Σύμφωνα με αυτήν, πατήρ κάθε κακού θα ήταν ο πόλεμος. Αν λοιπόν όλοι έρχονταν πιο κοντά, με επίκεντρο την ανάπτυξη μιας «θετικής ατζέντας» μεταξύ του Ισραήλ και αραβικών ηγεσιών και το Παλαιστινιακό έμενε σε σχετική εκκρεμότητα ως προς την οριστική λύση του για τη νέα περίοδο της ιστορίας που θα προέκυπτε, θα έμεναν πίσω οι παρακαταθήκες του μίσους και θα περνάγαμε σε μια νέα τάξη συσχετισμών και συνεργασίας.
Τίποτα από αυτά δεν λειτούργησε, παρά το γεγονός ότι με τις πολιτικές του το Ισραήλ αποκατέστησε σε αξιόπιστο βαθμό τις σχέσεις του με την Αίγυπτο ή τα Αραβικά Εμιράτα, με τη συμβολή της Ελλάδας και της Κύπρου, συνεργάστηκε όσο το επέτρεπαν οι συνθήκες με την Παλαιστινιακή Αρχή, επέτρεψε τη χρηματοδότηση της Γάζας μέσω της Χαμάς, διατήρησε θετικές προσδοκίες για την αναδιοργάνωση του κράτους και των ενόπλων δυνάμεων του Λιβάνου, με πολιτικοποίηση και αφοπλισμό της Χεζμπολάχ, που είχαν αναλάβει οι ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, έδειξε υπομονή με τον εξοπλισμό των Χούθι στην Υεμένη, που κήρυξαν παράλληλα πόλεμο στη Σαουδική Αραβία και τον θρόνο της.
Στο ζήτημα του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, που εξελισσόταν από την εποχή ακόμη του Μπ. Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ, για να μην πάμε στην εποχή των Κλίντον, που θα ήταν πιο ακριβές, η Ιερουσαλήμ, παρά την καχυποψία της για την αξιοπιστία της διπλωματικής στρατηγικής που ακολουθείτο, έδειξε ανοχή και καρτερία ως προς τις τάχα συμφωνίες να μην αποκτήσει πυρηνικά όπλα η Τεχεράνη, η «κεφαλή του φιδιού» της τζιχάντ στη Μέση Ανατολή. Ταυτόχρονα τόσο το Ισραήλ όσο και οι αραβικές και οι ευρωπαϊκές χώρες, όχι μόνον της Δυτικής Ασίας αλλά και της Μεσογείου, επένδυσαν και κινήθηκαν με τόλμη και συγκρότηση στην κατεύθυνση του σχεδιασμού Πομπέο, την εποχή Τραμπ στις ΗΠΑ, για την εμπέδωση των «συμφωνιών του Αβραάμ» από την Ευρώπη μέχρι την Ινδία.
Και πού βρεθήκαμε το 2023; Στο μακελειό της Χαμάς στο Ισραήλ, που κατά δήλωση των στελεχών της οργανωνόταν για 20 χρόνια, από το 2006-2007 δηλαδή, που κατέλαβαν οι εξτρεμιστές πραξικοπηματικά τη Γάζα. Στην υπερεξοπλισμένη επίσης μετά από 20ετή στρατηγική Χεζμπολάχ. Στους εκτός ελέγχου Χούθι, που τρομοκρατούν το θαλάσσιο πέρασμα από τον Ινδικό στη Μεσόγειο, στην κατάληψη του Ιράκ από τους σιίτες των Φρουρών της Επανάστασης με παράλληλο έλεγχο των αποφάσεων της Βαγδάτης και της Δαμασκού, ενώ η Τεχεράνη βρίσκεται σε τελικό στάδιο να προβάλει πυρηνικά όπλα.
Μιλούν τώρα διάφοροι για αποκλιμάκωση και παύση πυρός παντού. Την ίδια ώρα που το Ισραήλ πολεμά σε όλα τα μέτωπα την τρομοκρατία και το δίκτυο της τζιχάντ, ενθαρρύνοντας μάλιστα τους λαούς και τις ελίτ των Αράβων και των Περσών να ανακτήσουν την ελευθερία τους από τον δεσποτισμό και να δημιουργήσουν ευημερία στις χώρες τους. Τι προτείνουν δηλαδή οι Γάλλοι και οι άλλοι; Ένα Ιράν με πυρηνικά στα χέρια των Φρουρών της Επανάστασης; Και μετά; Ποια είναι η επόμενη ημέρα; Είναι καιρός να σταματήσει η ανοησία και να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους για την τελική λύση…
