Ο πόλεμος του Ισραήλ για την εθνική του ασφάλεια έχει άμεσες επιπτώσεις στη γεωπολιτική ασφάλεια της γενικότερης περιοχής της Μέσης Ανατολής. Ταυτόχρονα όμως δημιουργεί συνθήκες «νέας τάξης» σε μια πλειάδα εθνών και χωρών τόσο στη διοίκησή τους όσο και στην εσωτερική τους τάξη. Για παράδειγμα, στον Λίβανο από το 2006 και με αφετηρία τον πρώτο πόλεμο Ισραήλ – Λιβάνου τη δεκαετία του 1990 η Χεζμπολάχ, η πολιτική και στρατιωτικού τύπου οργάνωση των σιιτών, έχει δεσπόζουσα θέση και ισχύ στη δομή και την εξέλιξη της χώρας. Όποιος πολιτικός, επιχειρηματικός και γεωπολιτικός παράγων από τις άλλες θρησκείες και πολιτικούς οργανισμούς θελήσει να αμφισβητήσει τη Χεζμπολάχ και το ιερατείο ή τον στρατό της απλώς πεθαίνει, εξαφανίζεται ή μεταναστεύει αναγκαστικά. Ο λαός του Λιβάνου, που κάποτε αποτελούσε μια πλούσια, δομημένη και δυτικότροπη χώρα, με πολύ σημαντικές ευρωπαϊκές -ειδικά γαλλικές- επιρροές και κοσμοπολίτικο Ισλάμ, με τους χριστιανούς και τους Δρούζους να αποτελούν ισχυρές ελίτ στη διοίκησή του, κατέληξε όμηρος της Χεζμπολάχ και του μετέπειτα ιρανικής έμπνευσης «άξονα της αντίστασης». Καθοριστικός παράγων για την καταστροφή του Λιβάνου υπήρξε η μαζική και αναγκαστική μετακίνηση, εξαιτίας των συγκρούσεων με το ισραηλινό κράτος, εκατομμυρίων Παλαιστινίων και η εγκατάστασή τους στα εδάφη του Λιβάνου. Ο «θάνατος της Βηρυτού» δεν προέκυψε τυχαία αλλά ως αποτέλεσμα αυτής της παρουσίας Παλαιστινίων και των οργανώσεων της Τζιχάντ.
Η άρνηση και η καχυποψία των αραβικών ηγεσιών να δεχθούν Παλαιστινίους μαζικά στα εδάφη τους δεν είναι λοιπόν ούτε τυχαία ούτε αδικαιολόγητη. Δεν είναι μόνον η περίπτωση του Λιβάνου αλλά και της Ιορδανίας, που ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της είναι Παλαιστίνιοι, που έχει διασωθεί από τη διάλυση και την απορρύθμιση εξαιτίας της ισχύος και της ικανότητας του θρόνου της να διαχειρισθεί τις βίαιες πιέσεις των παραστρατιωτικών οργανώσεων των Παλαιστινίων που προσέβλεπαν στην κατάληψη της εξουσίας της Υπεριορδανίας. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι κάθε Παλαιστίνιος είναι τρομοκράτης της Χαμάς. Αλλά η Χαμάς από το 2005-2006 έθεσε σε ομηρία κάθε Παλαιστίνιο στη ζώνη της Γάζας, με αυτούς που διαφωνούν μαζί της να δολοφονούνται, να εξαφανίζονται ή να μετοικούν υποχρεωτικά.
Ομοίως με την κατάσταση στον Λίβανο ή στις ζώνες όπου ζουν οι Παλαιστίνιοι στα όρια του κράτους του Ισραήλ είναι και η κατάσταση στην Υεμένη, που μάλιστα είναι πιο φτωχή και πρωτόγονη, με τους εξοπλισμένους από το Ιράν Χούθι, μια φυλή δηλαδή, να έχουν επιβάλει καθεστώς τρόμου στη χώρα, αναλαμβάνοντας και τον έλεγχο στις ένοπλες δυνάμεις.
Το όλο σκηνικό βίας ή αποσταθεροποίησης στην Εγγύς Ανατολή και το μέτωπο της Βορείου Αφρικής δεν προέκυψε έτσι ξαφνικά, αλλά είχε προδιαγραφεί μέσα από μια σειρά λανθασμένων στρατηγικών επιλογών, με τεράστιες ευθύνες της Ευρώπης και των ΗΠΑ και όχι του Ισραήλ. Για παράδειγμα, πώς ξεκινά από τη Γαλλία ο ακραία Ισλαμιστής Αγιατολάχ Χομεϊνί που ζούσε αυτοεξόριστος (παρόμοια περίπτωση με τον Καραμανλή και την άφιξη στην Ελλάδα) και εγκαθιδρύει το καθεστώς των μουλάδων στην Περσία; Γιατί καταστρέφεται διά πολέμου το Αφγανιστάν, κοσμοπολίτικο μέχρι το 1980, ή πώς επιλέγονται οι πόλεμοι στο Ιράκ, ο «θάνατος της Βαγδάτης», επίσης δυτικότροπης, ή επιτρέπεται ο ενθουσιασμός για την «Αραβική Άνοιξη» που καταλήγει στη διάθεση της Τζιχάντ, από την πλευρά της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, κυριαρχώντας και στην «πολύτιμη» Αίγυπτο, διαλύοντας τη Λιβύη αρχικά και τη Συρία στη συνέχεια;
Όλα τυχαία και λανθασμένες επιλογές; Δύσκολο… Ας ακούσουμε τη δομική ομιλία Νετανιάχου το βράδυ της Παρασκευής στον ΟΗΕ και ας αφήσουμε τους Ισραηλινούς στρατιωτικούς και τα στελέχη των μυστικών υπηρεσιών να κάνουν τη δουλειά τους, λειτουργώντας
