Η Ελλάδα έχει περίπου πέντε μήνες να αποφασίσει αν θέλει να μείνει μια μικρομεσαία χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, με ειδικές σχέσεις με ισχυρές χώρες της Δύσης όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και περιφερειακές της όπως το Ισραήλ, αραβικές χώρες ή και βαλκανικές, ή να παραμείνει τελικά ένα γεωπολιτικό υποσύνολο της Τουρκίας.
Η εν λόγω επιλογή είναι υπόθεση ηγεσίας. Και όταν μιλάμε για ηγεσία στο συγκεκριμένο επίπεδο, δεν μπορεί να περιοριζόμαστε μόνο στον πρωθυπουργό, σε κάποιους υπουργούς ή και στη στρατηγική κάποιων από τους μεγάλους ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους. Θα πρέπει να μιλήσουμε για τη γενική αντίληψη που καλλιεργείται αλλά και διακατέχει την κοινή γνώμη στην Ελλάδα. Τις εικόνες και τις θεωρήσεις που προβάλλουν ή απασχολούν τα μίντια. Την ύπαρξη και τη δράση των πανεπιστημίων, των think tanks, των δυνάμεων του αθλητισμού, του πολιτισμού και τη θεώρηση -κοινό τόπο- του τι είναι τελικά η Ελλάδα.
Δεν είναι κάτι απλό αλλά ούτε κάτι τόσο σύνθετο όσο δείχνει. Για παράδειγμα, αυτές τις ημέρες ο πρωθυπουργός και κυβερνητικό κλιμάκιο από το υπουργείο Εξωτερικών κυρίως αλλά και από το επιτελικό κράτος του πρωθυπουργικού γραφείου βρίσκονται στη Νέα Υόρκη. Με την ευκαιρία της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ γίνονται διεθνείς επαφές από την ελληνική αποστολή. Επαφές που έχουν διπλωματικό, γεωπολιτικό αλλά και οικονομικό – επενδυτικό περιεχόμενο. Για παράδειγμα, ο κ. Μητσοτάκης συναντιέται ή έχει στο πρόγραμμά του επαφές με τακτικούς συμμάχους της χώρας αλλά και με τους ηγέτες του Μπαχρέιν ή του Κουβέιτ από τις αραβικές χώρες του Κόλπου. Έχει τριμερείς συναντήσεις υψηλής γεωπολιτικής αξίας όπως αυτή με τον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν και τον Πρόεδρο της Κύπρου Χριστοδουλίδη. Βρίσκεται σε μια βράβευση προς τιμήν του αλλά και προς τιμήν της χώρας, σε ένα από τα κύρια think tanks χάραξης πολιτικής στην Ουάσινγκτον. Μιλά σε επενδυτική σύναξη κάποιων εκ των σημαντικότερων funds στον κόσμο, σε μια εκδήλωση που οργάνωσε η Axia Capital. Παρουσιάζει τη νέα εικόνα της Ελλάδας στην εποχή μετά τη χρεοκοπία και τα μνημόνια αναγκαστικής εκτέλεσης. Παράλληλα ο υπουργός των Εξωτερικών συμμετέχει στη σύνοδο των Ευρωπαίων υπουργών με τους Άραβες συναδέλφους τους ή βλέπει σε δικό του πρόγραμμα, επιπρόσθετο όπως συνηθίζεται, ομολόγους του που εμπλέκονται και στα πεδία του πολέμου όπως αυτό της εγγύς Ανατολής ή στις εντάσεις της Βαλκανικής. Δίδονται συνεντεύξεις σε διεθνή μίντια και σε ζώνες ή εκπομπές υψηλής θέασης.
Ποιος είναι ο απόηχος από όλα αυτά που φθάνει στην Ελλάδα; Μηδαμινός. Είναι σαν το εσωτερικό της Ελλάδας να βρίσκεται σε άλλον πλανήτη. Και για αυτό δεν φταίει η κυβερνητική ενημέρωση, που και πλούσια είναι και αναλυτική, ιδιαίτερα εφόσον προκληθεί με ερωτήσεις. Που όμως δεν τίθενται. Βλέποντας τις πρώτες σελίδες ή τις κύριες αναλύσεις των εφημερίδων ή τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά δελτία ειδήσεων, θα νομίζει κάποιος ότι ο πρωθυπουργός και το κυβερνητικό κλιμάκιο βρίσκονται στις ΗΠΑ για την ολιγόχρονη συνάντηση με τον πρόεδρο της Τουρκίας, Τ. Ερντογάν, άντε και να συμμετάσχει ο κ. Μητσοτάκης ως ομιλητής στις εργασίες της Γενικής Συνέλευσης. Τίποτα άλλο. Ούτε για τις επαφές και τις συμφωνίες που κλείνει η Ελλάδα, ούτε για τις εργασίες του ΟΗΕ σε μία από τις πλέον κρίσιμες και θορυβώδεις περιόδους στη διεθνή σκηνή των τελευταίων δεκαετιών, όπου μάλιστα η Ελλάδα αναλαμβάνει αρμοδιότητες μη μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Η «μικρή Ελλάδα» που ασχολείται εμμονικά με τις σχέσεις με την Τουρκία και με ζητήματα του εσωτερικού της πολιτικού σκηνικού. Κι όμως όλα τα άλλα και οι άλλοι έχουν μεγαλύτερη σημασία στη Νέα Υόρκη αυτές τις ημέρες και όχι ο προβλέψιμος, συν-πλην, Ερντογάν.
