Η περίοδος που ξεκίνησε σε διεθνές επίπεδο στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του συνασπισμού του Συμφώνου της Βαρσοβίας τελειώνει. Ουσιαστικά έχει τελειώσει και έχουμε μπει στη μεταβατική περίοδο για μια νέα εποχή. Αυτό γίνεται φανερό από τη διαμόρφωση της οικονομικής ενότητας των BRICS, με ηγετική δύναμη τη σε αυτοαπομόνωση Κίνα των μεταπολεμικών χρόνων, την ένταξη της Ρωσίας στο ασιατικό μπλοκ ως αποτέλεσμα του πολέμου στην Ουκρανία, ενώ μεγάλες δυνάμεις σε πληθυσμό και οικονομική δυνατότητα της Ασίας, της Αφρικής και της Νοτίου Αμερικής συγκλίνουν σε αυτήν. Ακόμη και η γειτονική Τουρκία.
Η παγκοσμιοποίηση της μοναδικής Δύσης ως πόλου ισχύος επίσης τελειώνει, ενώ οι εταιρείες και τα «αφεντικά», όπως χαρακτηρίζονται οι διοικήσεις τους από τον «Economist», δεν κατόρθωσαν να φέρουν έναν πιο ισόρροπο και συνεκτικό πέραν των εθνών κόσμο και η απειλή του μετεωρίτη που θα χτυπήσει τη Γη, η κλιματική αλλαγή που θα βάλει τέλος στον πολιτισμό και οι παγκόσμιες επιδημίες όπως αυτή της COVID-19 για παράδειγμα δεν είναι πειστικές ώστε να γράψουν την ιστορία του μέλλοντος για την ανθρωπότητα.
Το φόρουμ του Νταβός, οι λέσχες τύπου Μπίλντερμπεργκ, οι υπερεθνικές και υπερκρατικές εταιρείες, που στη βάση κοινών κανόνων χρηματοοικονομικού ύστερου καπιταλισμού θα οδηγούσαν σε ενοποίηση των αγορών χρήματος και διάθεσης κεφαλαίων, άρα έναν πλανήτη ελεγχόμενο από μια «στενή» ελίτ υπερπλουσίων, με τις περιουσίες τους όμως δεσμευμένες, πέραν της κληρονομίας για τις οικογένειές τους, σε ανώνυμα και αόριστα ως προς τις ιδιοκτησίες και τις πρακτικές τους ιδρύματα της παγκόσμιας κυριαρχίας στην ανθρωπότητα, όχι μόνο στην οικονομία και την πολιτική αλλά πολύ περισσότερο στα κοινωνικά ήθη και την πολιτιστική επιρροή, σε ελάχιστα χρόνια δεν θα είναι πια εδώ.
Δεν είναι μόνον οι τάσεις και τα πρώτα εκλογικά αποτελέσματα στο πολιτικό επίπεδο σε Ευρώπη και ΗΠΑ που δείχνουν τη διαδρομή. Είναι και οι οικονομικές κινήσεις, για παράδειγμα στο επίπεδο των μεγάλων υπερεθνικών συγχωνεύσεων, που πείθουν ως σημεία των καιρών για το επερχόμενο. Είναι και οι πόλεμοι, με τους στρατηγούς να έχουν επιστρέψει στο προσκήνιο, σπρώχνοντας τους τραπεζίτες σε πιο κλασικούς ρόλους. Είναι η υποκατάσταση στις προτεραιότητες της πράσινης μετάβασης υπέρ της αμυντικής βιομηχανίας -ως βάση ανάπτυξης τεχνολογιών αιχμής στο μοντέλο των ΗΠΑ- και η ανάγκη για φθηνή ενέργεια για τη βιομηχανία και τα νοικοκυριά που καθίσταται προϋπόθεση επιβίωσης για τη Δύση απέναντι στην Ανατολή. Επίσης σε πολιτειακό επίπεδο για τη Δύση αποτελεί καταλυτικό παράγοντα η υπέρβαση της παγκοσμιοποίησης για την ανάκτηση της Δημοκρατίας κλασικού τύπου και όχι woke, απέναντι σε αυταρχικά και πιο βίαια ως προς τους κανόνες επιβολής τους καθεστώτα. Σημειωτέον ότι εξαιτίας της συγχώνευσης των δυτικών διεθνών -κυρίαρχων ως προς την ενημέρωση και τη διαμόρφωση των τάσεων- μίντια ο δυτικός άνθρωπος βλέπει την πραγματικότητα των «ειδώλων» που αποφασίζουν οι υπερεθνικές ελίτ της παγκοσμιοποίησης χρόνια τώρα στρεβλή.
Η Ελλάδα στον προηγούμενο τριακονταετή κύκλο «έχασε το τρένο» της ανάπτυξης και της αυτάρκειας στον πυρήνα της παραγωγής με αποτέλεσμα τελικά να χρεοκοπήσει. Το μοντέλο, η ταυτότητα που επιδείχθηκε στα ελληνικά δρώμενα ήταν εκείνο των «υπηρεσιών» και μόνον. Ένα λάθος μοντέλο. Στην παρούσα φάση, την εκ νέου εθνικοποίηση ως παγκόσμια τάση, που δεν θα είναι μια «βόλτα στην εξοχή», η Ελλάδα θα πρέπει άμεσα να βρει ταυτότητα και μέσα στην πενταετία μοντέλο συνοχής και ανάπτυξης. Διακηρυγμένο μάλιστα. Είναι σαφώς η ώρα των εφοπλιστών, που θα πρέπει να οδηγήσουν τη χώρα στη νέα εποχή με τις δικές τους διεθνείς προσλαμβάνουσες, απέναντι στον «ευρωπαϊκό επαρχιωτισμό» των τραπεζιτών και των πολιτικών διαχειριστών που απέτυχαν 30 χρόνια τώρα.
