Θεωρητικά η παράνομη μετανάστευση δεν θα έπρεπε να τρομάζει τις μητροπόλεις της αποικιοκρατίας που σωρεύονται στη Γηραιά Ήπειρο. Οι κανόνες θα έπρεπε να είναι ξεκάθαροι. Είσαι παράτυπος μετανάστης, δεν δικαιούσαι τίποτα. Ούτε τροφή ούτε στέγη, ούτε φυσικά επίδομα. Η μόνη συμβολή των κρατών του γκρουπ θα ήταν να αναλάβουν το κόστος της μεταφοράς των παράνομων μεταναστών στις πατρίδες τους ή στα λιμάνια προέλευσης, εκτός Ευρώπης, από όπου ξεκίνησαν οι βάρκες τους. Παράλληλα, η θωράκιση των χερσαίων συνόρων και ένα τείχος από πολεμικά σκάφη ή των ακτοφυλακών στις θαλάσσιες ζώνες που την περικλείουν θα έπειθαν τα δίκτυα του οργανωμένου εγκλήματος αλλά και τις συμμορίες των «πρόθυμων» έμμισθων ανθρωπιστών, που τα συνδράμουν, ότι δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να διασπάσουν τα σύνορα της Ευρώπης και να απειλήσουν τη συνοχή των κοινωνιών της.
Απολύτως αντίθετη λογική θα έπρεπε να υπάρχει για τη νόμιμη μετανάστευση. Οι χώρες της Ευρώπης που χρειάζονται εργατικό ή άλλο δυναμικό θα το δήλωναν με διεθνή δημοσιότητα. Οι ενδιαφερόμενοι από τις χώρες εκτός Ένωσης που θα ενδιαφέρονταν να μετοικήσουν και να εργασθούν σε αυτή την ευρωπαϊκή χώρα θα κατέθεταν αίτηση μετεγκατάστασης στα προξενεία της χώρας στο έδαφός τους. Θα οριζόταν η μεταφορά τους, θα τους υποδέχονταν συγκεκριμένες κρατικές επιτροπές στα σύνορα της ευρωπαϊκής χώρας, όπου θα τους εξασφάλιζαν στέγη, φαγητό, εξετάσεις ιατρικές και άλλες και θα φρόντιζαν στη συνέχεια να μετεγκατασταθούν στις περιοχές των χώρων εργασίας τους. Οι αστυνομικές Αρχές της συγκεκριμένης ευρωπαϊκής χώρας και οι κρατικές υπηρεσίες της θα κατέγραφαν τους συγκεκριμένους μετανάστες και τις οικογένειές τους και θα τους προμήθευαν με ειδικά έγγραφα νόμιμης διαμονής, ενημερώνοντας ταυτόχρονα όλες τις αντίστοιχες υπηρεσίες των χωρών-μελών της Ζώνης Σένγκεν αλλά και τις ευρωπαϊκές που δεν εντάσσονται σε αυτή. Κάπως έτσι άλλωστε «χτίσθηκαν» οι ΗΠΑ, δεν θα ήταν πρωτότυπο το μοντέλο. Οι συγκεκριμένοι νόμιμοι μετανάστες όταν τελείωνε ο χρόνος της συμφωνημένης, εποχικής για παράδειγμα, εργασίας τους ή εφόσον επιθυμούσαν να επιστρέψουν στη χώρα τους θα αποκτούσαν το δικαίωμα μεταφοράς τους με ασφάλεια στην πατρίδα τους από την ευρωπαϊκή χώρα που τους είχε αναλάβει και θα συμπεριλαμβάνονταν σε επόμενες λίστες υποδοχής ως προνομιούχοι, εφόσον είχαν επιδείξει νομιμόφρονα στάση και διάθεση προσαρμογής στα ισχύοντα δυτικά πρότυπα της χώρας υποδοχής τους.
Ταυτόχρονα, σε επίπεδο κεντρικών ευρωπαϊκών δομών, θα εντοπίζονταν οι χώρες που για διάφορους λόγους, εμφυλίους, δικτατορίες, αναταραχές μεταξύ φυλών, υπερπληθυσμού, «παράγουν» μετανάστευση και με απόφαση Κομισιόν, Συμβουλίου και συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα προετίθετο η Ευρώπη με συμμαχίες «προθύμων» από τα μέλη της ή εν συνόλω να αναλάβει τη συγκεκριμένη χώρα, μεταφέροντας τεχνογνωσία, χτίζοντας εργοστάσια και υποδομές διαχειριζόμενη τους πόρους τους -όχι φυσικά με την απληστία της βρετανικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών-, και να την αναβαθμίσει τελικά. Άρα, η Ευρώπη θα είχε κέρδη στον κοινό «κουμπαρά» και εργατικό δυναμικό στις πολιτικές και οικονομικές ζώνες της, ενώ τα «failed states» που «παράγουν» μετανάστευση καλύτερες συνθήκες ασφάλειας και διαβίωσης για τους λαούς. Θα μιλούσαμε τότε για στρατηγική «διπλής ανάπτυξης» και δεν θα προέλαυνε η Κίνα δεσμεύοντας ζώνες και χώρες με δάνεια και χρέη.
Αντί γι’ αυτό, αρχικά με τις ανοησίες των «ανοιχτών συνόρων» και την κατάπτωση των στρατηγικών ενσωμάτωσης και τώρα πλέον με τον επίμονο «επαρχιωτισμό» των Γερμανών που καταρρακώνουν τη ζώνη ελεύθερης και ασφαλούς διακίνησης Σένγκεν, η συνοχή της Ευρώπης απειλείται και πάλι. Όμως, τελικά, δεν μιλάμε για τη συνοχή αλλά για λάθος δόγματα και ακόμη πιο λάθος υποδείγματα…
