Στην Ευρώπη σε επίπεδο Αριστεράς εξελίσσονταν δύο πολιτικά πειράματα. Το ένα στη Γερμανία με τη Συμμαχία Σάρα Βάγκενεχτ (BSW) και το άλλο στην Ελλάδα με την εκλογή Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα δύο μοντέλα επόμενης Αριστεράς, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά μοντέλα, ήταν ολωσδιόλου διαφορετικά. Η Βάγκενεχτ αποτέλεσε διάσπαση του αριστερού κόμματος Die Linke και κινείται αιρετικά σε τρία επίπεδα, αυτό της οικολογίας, του Μεταναστευτικού και της ασφάλειας. Το πείραμα Κασσελάκη ήταν πολύ διαφορετικό, αφού ανέλαβε διά εφόδου την ηγεσία του δεύτερου μεγαλύτερου και πρώτου σε εκλογικά ποσοστά αποδοχής στην Κεντροαριστερά κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ. Ανέδειξε τη woke κουλτούρα πρακτικά ως προς την αποδοχή του δικαιωματισμού και κινήθηκε, με δυτική λογική, μάλλον αμερικανική, μιλώντας για πατρίδα και εθνική καταγωγή.
Το πρώτο πείραμα στη Γερμανία συνεχίζει να εξελίσσεται, παράγοντας αποτελέσματα και συγκεντρώνοντας το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Το δεύτερο πείραμα στην Ελλάδα σταμάτησε την προηγούμενη Κυριακή, όταν στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος αυτός αποκαθηλώθηκε. Το ωραίο του πράγματος είναι ότι ο εξ αποδήμων προερχόμενος Στ. Κασσελάκης μπορούσε να είναι ηγέτης του κόμματος ή απλό μέλος του κόμματος, που ουσιαστικά δεν παίζει κανένα ρόλο, αφού δεν είναι βουλευτής αλλά ούτε στέλεχος της νομενκλατούρας, για παράδειγμα εκλεγμένο μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Στην προκειμένη περίπτωση ακολουθήθηκε το αμερικανικό σλόγκαν: Ο πρώτος τα παίρνει όλα, ο δεύτερος τα χάνει όλα.
Ποια θα είναι η επόμενη μέρα για τον Στ. Κασσελάκη και την εμπλοκή του στα ρετιρέ της πολιτικής; Λίγη αξία έχει η απάντηση, παρά τα σενάρια που κυριαρχούν. Για παράδειγμα, μέχρι στιγμής και αφού δεν έχει διαγραφεί από το κόμμα, όπως κάποιοι εισηγούνται, μπορεί να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα και σύμφωνα με κάποιες προβλέψεις να επανεκλεγεί. Και πάλι όμως ο διχασμός ανάμεσα στην κομματική νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ και στο εκλογικό σώμα που συμμετέχει στην εσωκομματική διαδικασία είναι τόσο βαθύς, που καταλήγει μοιραία και μη αναστρέψιμος για την πορεία και την κατάσταση πραγμάτων του κόμματος. Οι «μύθοι» έχουν εκπέσει και το πείραμα για να έχει ουσία έληξε την προηγούμενη Κυριακή. Μπορεί από την άλλη ο κ. Κασσελάκης να προχωρήσει στην ίδρυση ενός νέου κόμματος, με χαρακτηριστικά woke ιδεολογίας και νέα αντίληψη, ψηφιακή -άμεση- συμμετοχική δημοκρατική λειτουργία. Θα είναι ένα κόμμα που θα κινηθεί σαφώς κάτω του 10% και δεν θα αφορά τις βασικές παραδοχές και τα «στοιχήματα» του πειράματος που εξελίχθηκε από πέρυσι το καλοκαίρι και θα προσομοιάζει περισσότερο με το «πείραμα» Βαρουφάκη με το ΜέΡΑ25.
Μαζί με την πτώση Κασσελάκη, αυτό δείχνει ότι δεν έχουν καταλάβει πολλοί και έμπειροι στην πολιτική ίντριγκα, που πρωταγωνίστησαν στο παρασκήνιο, ότι τελειώνει και η θεωρία με τη συγχώνευση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ σε έναν δημοκρατικό συνασπισμό τύπου ΗΠΑ. Όσο και αν διασπάται ο ΣΥΡΙΖΑ και αποδυναμώνεται και όσο και αν το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία Ανδρουλάκη «αργεί», τα δύο μέρη δεν θα συναντηθούν, γιατί πρώτα από όλα στο ΠΑΣΟΚ έχουν συνηθίσει να ελέγχουν τη διακυβέρνηση, το «γκουβέρνο» με τα λόγια Μποδοσάκη και ποτέ δεν θα δώσουν την ηγεσία στον Αλ. Τσίπρα και την Αριστερά. Οπότε το μέλλον για την Κεντροαριστερά τελικά -και αυτό θα το καταλάβουν καλύτερα με το πέρασμα των εβδομάδων οι κύκλοι επιρροής- γράφει στην ούγια «διπολισμός» ή «δικομματισμός». Που σημαίνει ότι ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσουν στην εκλογή ηγεσίας τους μέσα στους επόμενους μήνες, θα εξελίξουν κοινοβουλευτικές και πολιτικές συγκλίσεις και σε μια περίπτωση για παράδειγμα που έχουμε ένα σχήμα Ρένας Δούρου – Π. Γερουλάνου θα έχουν ισχυρές πιθανότητες να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας με κυβέρνηση συνασπισμού για λογαριασμό της Κεντροαριστεράς στις εκλογές του 2027.
