Στις τελευταίες δεκαετίες μέσα στην ίδια τη Δύση υπήρξε σημαντική προσπάθεια να αμφισβητηθεί το κύρος και η σημασία του Χριστιανισμού ως βάση της αξιακής ενότητας, της κουλτούρας του φιλελευθερισμού και των ατομικών δικαιωμάτων. Η θρησκεία που καθόρισε την πορεία του δυτικού πολιτισμού στο δόγμα «αγαπάτε αλλήλους» βρέθηκε αντιμέτωπη με πυρά για εμπλοκή της σε κάθε τύπου σκοταδιστικό μεσαίωνα και αίρεση βουλιμίας και απληστίας.
Πριν ακόμη τα μέτωπα του πολέμου και της διεθνούς τρομοκρατίας κυριαρχηθούν και θεμελιωθούν στη βάση των επιλογών θανάτου και βαρβαρισμού της Σαρία από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, δεν είναι τυχαίο ότι υπήρξε ένα διάχυτο κίνημα στις ελίτ της χριστιανικής υπερεθνικής ενότητας, που θέλησε να παρουσιάσει τον Χριστιανισμό ως απότοκο της Ιεράς Εξέτασης και το Ισλάμ ως ενοποιητικό παράγοντα ειρηνικής συμβίωσης διαφορετικών λαών και φυλών. Μέχρι και σήμερα, που οι ισλαμιστές χτυπούν σε κάθε γωνιά του πλανήτη τυφλά χριστιανούς και Εβραίους, συνεχίζεται αυτό το αέναο γαϊτανάκι στις δυτικές κοινωνίες που συκοφαντεί τον Χριστιανισμό και δίνει άλλοθι ή παραβλέπει τα εγκλήματα της κυρίαρχης αίρεσης του Ισλάμ, υπό την επωνυμία «Τζιχάντ», επιτρέποντας τον εξωραϊσμό της.
Ελάχιστοι οργανισμοί ανθρώπινων δικαιωμάτων και το μιντιακό καρτέλ της παγκοσμιοποίησης των «αγνωστικιστών» ασχολούνται με τα εγκλήματα του Ισλάμ στο Αφγανιστάν, το Ιράν, τη βαθιά Ασία, την Αφρική. Ελάχιστοι αναδεικνύουν τα εγκλήματα της Σαρία σε βάρος των γυναικών και τα ήθη που διακατέχουν τις θρησκείες πέραν του Χριστιανισμού στις κοινότητες του Ισλάμ ή και των Ινδουιστών, που είναι γνωστοί για την ειρηνόφιλη διάθεσή τους, αλλά αγνοείται ο βαρβαρισμός και ο ρατσισμός στις κοινωνικές κάστες τους.
Η πραγματικότητα αυτή, που για δεκαετίες κυριαρχεί, δεν απορρυθμίζει απλώς τη Δύση αλλά τον δυτικό άνθρωπο στις βασικές παραδοχές που του έδιναν αυτοπεποίθηση, υπαρξιακή ηρεμία, κοινωνική ενσυναίσθηση, ηθική ενότητα, αισιοδοξία για έναν καλύτερα οργανωμένο κόσμο. Το «σχίσμα» μεταξύ καθολικών και ορθοδόξων, ουσιαστικά Δυτικής ( παπικής) και Ανατολικής Εκκλησίας, αν και μοιάζει με τη σύγκρουση περί των εικόνων, αποτελεί μια σύγκρουση δομών και ιεραρχίας, που κόστισε ιστορικά από την αφετηρία την απώλεια της Ανατολής (Βυζάντιο) για τη Δύση και το τέλος στη συνέχεια της Ρώμης του Χριστιανισμού, ως εξέλιξης από την πολυθεϊστική θρησκεία των Εθνικών.
Ο Χριστιανισμός στην παρούσα φάση αναζητά όχι την ενότητά του αλλά τη σύγκλιση των Εκκλησιών του σε μια «έντιμη ειρήνη». Με έναν πολύ συγκεκριμένο και θριαμβικό τρόπο. Τον κοινό εορτασμό της Ανάστασης. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ανταποκρίνεται σε μια προηγούμενη ευχή του Πάπα Φραγκίσκου για μονιμοποίηση του κοινού εορτασμού του Πάσχα από καθολικούς και ορθόδοξους, με αφετηρία την επόμενη Εβδομάδα των Παθών και την κοινή Ανάσταση του Κυρίου στις 20 Απριλίου 2025. Η ευχή της ανακοίνωσης της τελευταίας σύναξης της Ιεραρχίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου έρχεται να συναντήσει την ευχή-δήλωση του Πάπα Φραγκίσκου: «Τι υπέροχο θα ήταν αν αυτή ήταν η συγκεκριμένη αρχή μιας μόνιμης κοινής γιορτής του Πάσχα».
Η συνάντηση ορθοδόξων και καθολικών δεν χρειάζεται να εμπλακεί στις δογματικές διαφορές, ας μείνει στη συνάντηση και τη σύγκλιση, συμπαρασύροντας και τις ποικιλώνυμες Εκκλησίες και δόγματα των προτεσταντών. Το ζήτημα είναι ότι η ανθρωπότητα παραπαίει. Η Δύση χάνεται. Η πολιτική είναι νεκρή και οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να παράγουν ιδεολογία και συνοχή.
Είναι επείγουσα μια μεγάλη υπέρβαση που μόνον οι θρησκείες έχουν πιθανότητα να πετύχουν. Η Δύση χρειάζεται πίσω τον Χριστιανισμό και την ενότητα της Ρώμης με τις τρεις πρωτεύουσες και τις πολλές ενδιάμεσες διαδρομές. Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, Μόσχα. Το μόνο πέρασμα της Ευρασίας.
Άλλωστε εδώ στην πατρίδα των Εθνικών, στη σκιά της Ακρόπολης, ορθόδοξοι και καθολικοί (με την άδεια του Πάπα) γιορτάζουμε μαζί το Πάσχα…
