Η θεωρία του Σάμιουελ Χάντιγκτον για τη «σύγκρουση των πολιτισμών» και την ανασυγκρότηση των χωρών και των ζωνών επιρροής στη βάση μιας πολιτιστικής «νέας τάξης» μπορεί να αναδείχθηκε στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου και να διαψεύστηκε ως θεώρηση πραγμάτων στα 30 χρόνια της χρηματοοικονομικής παγκοσμιοποίησης, αλλά όσο περνούν οι δεκαετίες αποκτά νόημα και περιεχόμενο. Μια θεωρία όπως αυτή του Χάντιγκτον μπορεί να μην επιβεβαιωθεί ως προς τον χρονικό ορισμό και προδιαγραφή εξέλιξής της, αλλά τελικά να επιβεβαιωθεί σε μια ύστερη περίοδο της ιστορία του πλανήτη.
Στην παρούσα φάση, που η παγκοσμιοποίηση αμφισβητείται και τα δίκτυά της κλονίζονται, προκύπτει μια διπλή πρόκληση για τη Δύση, που καλείται ταυτόχρονα -αν και απολύτως ναρκοθετημένη και υπονομευμένη από λανθασμένες θεωρήσεις της ενδιάμεσης «τάξης» του τέλους των εθνών, των πολιτισμών και των ταυτοτήτων- να πετύχει μια διπλή ανάσχεση. Απέναντι στον πολιτιστικό και εμπορικό ανταγωνισμό της Κίνας και των δορυφόρων της από τη μία και από την άλλη απέναντι στον ισλαμικό φονταμενταλισμό, που την απειλεί εντός και περιμετρικά των τειχών της, είτε αναφερόμαστε στην Ευρώπη είτε στις ΗΠΑ είτε στον νέο κόσμο του Ειρηνικού και της Ασίας.
Η Κίνα μέσω των BRICS επιχειρεί και μάλλον με επιτυχία «εισοδισμό» στον παγκόσμιο Νότο από τα πάνω, χρηματοδοτώντας υποδομές και αγοράζοντας δημόσια χρέη κρατών και ζωνών μαζί με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους. Η Δύση, και ειδικά το «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ εν τη αφελεία του ή δωροδοκούμενο, πίστεψε ότι ο δυτικός πολιτισμός, μέσω της τεχνικής του υπερδομής, θα πετύχει την υποταγή της κινεζικής παράδοσης. Φυσικά οι σχεδιασμοί αυτοί έχουν πέσει έξω εκ του αποτελέσματος. Οι Κινέζοι, με τη βεβαιότητα του παλαιού πολιτισμού τους και της συνοχής των διοικητικών και κοινωνικών δομών τους αντέγραψαν σε μεγάλο βαθμό το τεχνικό-τεχνολογικό πλεονέκτημα της Δύσης, στο προκεχωρημένο «φυλάκιο» της Αμερικής και το παρήγαγαν μαζικά στη συνέχεια φτηνά, εξαγοράζοντας ταυτόχρονα τους αμοραλιστές και ματαιόδοξους Ευρωπαίους στις κεντρικές τους δομές της Γερμανίας και της Γαλλίας, σε μεγάλο βαθμό μέχρι και στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Από την άλλη πλευρά ο ισλαμικός ριζοσπαστισμός, που και πάλι επετράπη από δομές της Δύσης, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, αφού θεωρήθηκε όπλο αρχικά για την απορρύθμιση συντεταγμένων δομών της Ανατολής, που λογίζονταν ως εχθροί της μονοκρατορίας της Δύσης και των ΗΠΑ μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, τελικά κατέληξε ως το «ξίφος του Αλλάχ» που απειλεί μέσα από τα τείχη τις πόλεις και τα κράτη της δυτικής οντότητας.
Σήμερα, στο «μεταίχμιο» της ιστορίας η Δύση θα πρέπει να δώσει διμέτωπο αγώνα, στη βάση της «σύγκρουσης των πολιτισμών», όπως όλα δείχνουν όλο και πιο πιεστικά, έχοντας χάσει τη δική της αυτοπεποίθηση για την αξία του πολιτισμού της ως προς τις βασικές αξίες του, τόσο στο οικονομικό και εμπορικό επίπεδο με τους δασμούς απέναντι στην Κίνα όσο και με θερμά μέτωπα απέναντι στο Ισλάμ. Αν θέλουμε να έχει πιθανότητες επικράτησης η Δύση, θα πρέπει να μιλήσουμε για ένα νέο «σιδηρούν παραπέτασμα» στον δικό της κόσμο, απέναντι στην κινεζική Ανατολή, εφόσον όμως κατορθώσει να ελέγξει τον ισλαμικό φονταμενταλισμό εντός των τειχών της και της περιφέρειας επιρροής της.
Κρίσιμο θερμό μέτωπο είναι αυτό του πολέμου που διεξάγει το Ισραήλ πέριξ της Ιερουσαλήμ, που θα πρέπει να αξιολογηθεί εις ολόκληρο ως προς τη σημασία του και ως προς την αναγκαιότητα της επικράτησής του έναντι του ισλαμικού φονταμενταλισμού, δημιουργώντας μια «νέα τάξη» στη βάση των «συμφωνιών του Αβραάμ» και της Μεσογείου, απέναντι σε δυνάμεις όπως το Ιράν και η Τουρκία. Η κρίσιμη σημασία της στήριξης Νετανιάχου, παρά τη θυσία των ομήρων που αποτελούν όπλο στα χέρια της Χαμάς, αποτελεί προαπαιτούμενο…
