Η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε εκλογικό χρόνο. Ούτε καν προεκλογικό. Ουσιαστικά στη χώρα μας δεν υφίσταται ούτε καν άρτιο και ενεργό πολιτικό σύστημα σήμερα, αν κρίνουμε από την κατάσταση πραγμάτων σε κύριες δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Παρουσιάζεται όμως ένα φαινόμενο, που δεν είναι απλώς αντιπαραγωγικό αλλά πλήρως απαξιωτικό για τις θετικές εξελίξεις που χρειάζεται η Ελλάδα για να αντεπεξέλθει στα παγιωμένα προβληματικά δεδομένα της εποχής των μνημονίων. Μια τάση μηδενισμού και απαξίωσης κάθε πρωτοβουλίας, νομοθετικής ή πολιτικής, που παίρνει η κυβέρνηση.
Για παράδειγμα η υπουργός Εργασίας, Νίκη Κεραμέως, ανακοινώνει αλλαγές στο επίδομα ανεργίας και τη λειτουργικότητά του, αφού μεταξύ των άλλων η ανεργία στην Ελλάδα επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη έχει πέσει θεαματικά, περίπου κατά 8%. Μάλιστα παρατηρούνται φαινόμενα σε κύριους τομείς εργασίας όπου η προσφορά εργασίας δεν βρίσκει ανταπόκριση. Το υπουργείο Εργασίας, όπως ήδη εξηγεί σε δημόσιες συνεντεύξεις της η αρμόδια υπουργός, δομεί το επίδομα ανεργίας με εμπροσθοβαρή τρόπο, αντί τον ισόποσο που ισχύει σήμερα. Ένας άνεργος τους πρώτους μήνες που θα βρίσκεται εκτός εργασίας θα λαμβάνει πιο υψηλό ποσό επιδόματος στήριξης, το οποίο με το πέρασμα των μηνών θα βαίνει μειούμενο, λειτουργώντας και ως κίνητρο για να ενδιαφερθεί να αποκτήσει εργασία. Η αλλαγή δείχνει ορθολογική και πρακτική, ειδικά εφόσον, όπως λένε αρμόδιες πηγές του υπουργείου, θα υπάρχουν και λίστες με προσφερόμενες θέσεις εργασίας για τους ανέργους. Με τις πρώτες ανακοινώσεις κάνει την εμφάνισή του ένα κύμα αρνητικής δημοσιότητας και αντιδράσεων, σε περιβάλλον διάχυτης καχυποψίας και καταστροφολογίας, πρώτον, ότι ο κρυφός στόχος της κυβέρνησης είναι να μειωθούν οι δαπάνες για το επίδομα ανεργίας και, δεύτερον, ότι οι άνεργοι θα υποχρεωθούν να πιάσουν δουλειά με δυσμενείς όρους ως προς το ύψος των μισθών τους και των συνθηκών εργασίας. Προς τι όλα αυτά; Γιατί τέτοια μανία; Γιατί τόσος αρνητισμός; Οι άνεργοι δεν θα έχουν εργασία με ανάλογους όρους και συνθήκες με τους άλλους αντίστοιχους εργαζόμενους στον κλάδο;
Η στρατηγική της πλήρους απαξίας των κυβερνητικών πρωτοβουλιών και της κυβέρνησης συνολικά τι εξυπηρετεί τελικά; Την Ελλάδα και τους Έλληνες πάντως όχι. Ούτε πλέον βρισκόμαστε υπό ξένη εποπτεία, αναγκαστικής εκτέλεσης νόμων, όπως στα μνημόνια. Μπορεί να υπάρχουν στις κυβερνητικές επιλογές προβλήματα, αλλά γιατί θα πρέπει να ξεκινάμε από τόσο αρνητικό έδαφος καχυποψίας, πως ό,τι αποφασίζει η εκλεγμένη και νόμιμη κυβέρνηση είναι de facto ενάντια στα συμφέροντα του λαού και ειδικά των πλέον ευάλωτων κατηγοριών του πληθυσμού;
Προωθεί, για να πάμε σε ένα άλλο παράδειγμα, νομοσχέδιο το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, ο κ. Χατζηδάκης, με το οποίο δίνει κίνητρα σε μεγαλύτερες εταιρείες, φορολογικά και λειτουργικά, να απορροφήσουν μικρότερες ή νεοφυείς, ακόμη και ατομικά γραφεία επαγγελματιών. Στην Ελλάδα υφίστανται σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία 800.000 μικρομεσαίες, ανύπαρκτες για τα μεγέθη της Ευρώπης, επιχειρήσεις με μέχρι 10 εργαζόμενους και μόλις 672 μεγάλες, μεσαίες για την Ευρώπη, με πάνω από 250 εργαζόμενους. Οι μικρομεσαίες δεν μπορούν να ενταχθούν, γιατί δεν προβλέπεται σε προγράμματα ΕΣΠΑ ή ευρωπαϊκών ταμείων συνοχής. Επιχειρεί λοιπόν ο υπουργός και το επιτελείο του να ενθαρρύνει τη συγχώνευση και τη συνεργασία εταιρειών προκειμένου να υπάρχουν επιχειρήσεις, πρώτον, που να μπορούν να διεκδικήσουν ευρωπαϊκή στήριξη και, δεύτερον, να μπορούν να ενταχθούν στην εναλλακτική αγορά του χρηματιστηρίου, αντλώντας κεφάλαια μέχρι 5.000.000 ευρώ. Η αντίδραση σε αυτό είναι τίτλοι του τύπου «ο θάνατος του εμποράκου» ή δηλώσεις από την αντιπολίτευση περί των μικρομεσαίων που «αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας». Η καιροσκοπική και ισοπεδωτική αρνητική στάση στις επιλογές της κυβέρνησης δεν εξυπηρετεί τίποτα παρά μόνον ομνύει και πάλι στην «καμένη γη». Υπόσχεται δηλαδή μια επόμενη χρεοκοπία…
