Η προπαγάνδα είναι συμφυής με τον πόλεμο. Όταν οι περιορισμένες ουκρανικές δυνάμεις εισήλθαν με δυτικό εξοπλισμό στη ρωσική επικράτεια, η ισχυρή δυτική προπαγάνδα κυριολεκτικά ξεπέρασε κάθε όριο λογικής. Αλλά ο πόλεμος έχει λογική. Η Ουκρανία από πέρυσι έχει δείξει τις δυνατότητές της στις στρατιωτικές επιχειρήσεις ανάσχεσης των Ρώσων. Αλλά και οι Ρώσοι, ως παλαιά αυτοκρατορία του διπολισμού της παγκόσμιας ισχύος, γνωρίζουν τα όρια των διεκδικήσεών τους. Έτσι πάλι από πέρυσι έχουν με τέτοιο τρόπο τοποθετήσει τις στρατιωτικές δυνάμεις τους ανατολικά του ποταμού Δνείπερου, ώστε να είναι έτοιμοι για τις επερχόμενες κάποια στιγμή ειρηνευτικές συνομιλίες. Η Ουκρανία ούτως ή άλλως θα διχοτομηθεί. Αλλά η μοιρασιά αυτή θα πρέπει να έχει στοιχεία δικαιοσύνης. Δεν είναι καινούργιο. Ο πόλεμος δημιουργεί δεδομένα που συμφωνούνται και μονιμοποιούνται στις ειρηνευτικές συνομιλίες. Αν τα δεδομένα αυτά δεν είναι σταθερά και δίκαια, έστω στη βάση της ισχύος, έχουμε και νέο πόλεμο, μέχρι τη στιγμή που η διατάραξη της ειρήνης έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Οι Ρώσοι τόλμησαν έναν πόλεμο στην Ευρώπη, που αν αφαιρέσουμε τη σύγκρουση για τον διαμοιρασμό της Γιουγκοσλαβίας ήταν ο πρώτος μετά την κήρυξη του τέλους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η επιλογή Πούτιν να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού της ισχύος και της επιρροής στην Ευρώπη είχε κόστος. Τόσο για τον ίδιο όσο και για τη Ρωσία. Η Ουκρανία μετά τη Γιουγκοσλαβία αποτέλεσε το «μήλον της Έριδος». Ο Πούτιν όμως θέλησε να ξεκαθαρίσει την ασφάλεια και την επιρροή επί της χερσονήσου της Γιάλτας. Θέλησε λοιπόν να αποκτήσει στρατηγικό βάθος επί της Ουκρανίας, διασφαλίζοντας τους ρωσικούς πληθυσμούς και τα εδάφη τους επί αυτής. Τίποτα δεν θα είχε συμβεί αν η Γερμανία συνεπικουρούμενη από αμερικανικό και βρετανικό σχεδιασμό δεν είχαν επιδιώξει να κυριαρχήσουν στο Κίεβο συζητώντας ακόμη και για ένταξη της όλης Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Η αντίδραση ήταν ολιστική και επιθετική από τη Μόσχα, που ακόμη μια φορά πολέμησε χωρίς να υπολογίζει το κόστος σε ανθρώπινες ζωές και εξοπλισμό. Άλλος ένας μακρύς, επίπονος και αιματηρός πόλεμος στον Καύκασο, από την πλευρά της Ευρώπης όμως αυτή τη φορά και όχι της Ασίας.
Η Ρωσία κινήθηκε με σχεδιασμό αποκτώντας τα εδάφη της Ανατολικής Ουκρανίας χωρίς όμως να πέσει στη βουλιμική παγίδα να κατακτήσει την Οδησσό, μετατρέποντας το δυτικό κομμάτι σε μια περίκλειστη χώρα χωρίς διέξοδο στον Εύξεινο Πόντο. Η Δυτική Ουκρανία βρίσκεται σήμερα σωρευμένη σε ερείπια αλλά διατηρεί την πρόσβασή της στη θάλασσα. Ομοίως η Ρωσία έχασε τη Βαλτική, που μετατράπηκε σε μια θάλασσα του ΝΑΤΟ, αλλά χωρίς αυτή να χάσει την πρόσβασή της στη θάλασσα. Οι παλαιοί ανταγωνιστές του Ψυχρού Πολέμου γνωρίζουν στο βαθύ παρασκήνιο της πιο «σκοτεινής ώρας» να διαπραγματεύονται και να μοιράζουν τις ζώνες επιρροής σε μια βάση win-win. Σε αυτές τις υποθέσεις και τα παγκόσμια παίγνια επιρροής δεν επιτρέπεται η υπερβολή. Η Ουκρανία θα αποτελέσει τη νέα μεταπολεμική Γερμανία. Τα σύνορα που θα χωρίζουν τη ρωσική ζώνη επιρροής από τη δυτική μετακινήθηκαν προς Βορρά και ανατολικά. Αυτή τη φορά δεν χρειάζεται να χτισθεί «τείχος» από τους απογόνους των Σοβιετικών, υπάρχει το ποτάμι.
Ο Ζελένσκι στην τελευταία φάση του πολέμου δοκίμασε και δοκιμάζει να απειλήσει εισπήδηση στη ρωσική επικράτεια, παίζοντας ένα μάλλον «φθηνό» παιχνίδι κάποιων ανόητων δυτικών, που θα μείνουν στην αφάνεια. Το Κουρσκ δικαιώνει την κοσμοθεωρία του Πούτιν, ότι η ρωσική επικράτεια απειλείται. Είναι βέβαιο ότι ο Πούτιν πριν αποχωρήσει από την ηγεσία του Κρεμλίνου, μάλλον με συμφωνημένο ήδη από τώρα χρονοδιάγραμμα, θα φροντίσει να «τιμωρηθεί» ο Ζελένσκι και ας είναι στην ηγεσία της Δυτικής Ουκρανίας.
