Είναι φανερή η στρατηγική αμηχανία της κυβέρνησης για τους στόχους που πρέπει να θέσει όχι τόσο σε βάθος τετραετίας όσο σε σχέση με τη διάρθρωση ενός νέου κράτους, με ορίζοντα το 2030-2035. Υπολογίσιμη δείχνει και μια αίσθηση απογοήτευσης του πρωθυπουργού από τους υπουργούς του ή και τα ελλείμματα που παρουσιάζονται στην επιτελική ομάδα του. Στο κατώφλι του φθινοπώρου και μιας νέας πολιτικής χρονιάς, χωρίς εκλογικούς σταθμούς αλλά πολύ πιο συγκεκριμένης στο διεθνές περιβάλλον, αφού ολοκληρωθούν και οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, με αφετηρία τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, κατά την οποία θα αναπτυχτούν τα τακτικά πλάνα της κυβέρνησης από τον κ. Μητσοτάκη, δημιουργούνται προσδοκίες για ανακοινώσεις μέσα στους επόμενους μήνες για «μεγάλες πολιτικές» που θα αφορούν την εκ νέου εθνικοποίηση της στρατηγικής οπτικής για τη χώρα.
Βάσιμα λοιπόν δημιουργείται η προσδοκία για μια «βαθιά» φορολογική μεταρρύθμιση με διαφορετική προοπτική και συνοχή. Η φορολογία σχετίζεται με τα έσοδα του κράτους, που θα πρέπει να είναι ισχυρά και δίκαια, ως προς την ευθύνη της κοινωνικής συγκρότησης αλλά και σε σχέση με την οικονομική και επιχειρηματική ζωή. Είναι σαφές ότι με τη διάρθρωση της φορολογίας, την παραδοσιακή στη χώρα μας, δεν πάμε πουθενά. Δεν είναι μόνο η μείωση των φόρων ή ο περιορισμός διάφορων βαρών από την εποχή των μνημονίων, αλλά η όλη φιλοσοφία που πρέπει να αλλάξει για να ισχυροποιηθεί στο μέλλον η Ελλάδα.
Δίκαια ο υπουργός Οικονομικών, κ. Χατζηδάκης, θεωρεί θράσος και πρόκληση το γεγονός ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, σε μεγάλη πλειονότητα, δήλωσαν ότι το μηνιαίο εισόδημά τους εκινείτο στα 268 ευρώ. Φυσικά, με τέτοια κλεπτοκρατική διάθεση απέναντι στο κράτος και την κοινωνική συνοχή δεν μπορούμε να πάμε μακριά. Ο ατομισμός της ανευθυνότητας κυριαρχεί έναντι κάθε κοινωνισμού και πατριωτισμού. Από την άλλη πλευρά, δίκιο έχουν και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι πολύ ισχυρά εκπροσωπούμενοι στο εθνικό Κοινοβούλιο σε όλα τα κόμματα, που διαμαρτύρονται για τα τεκμαρτά εισοδήματα -μια παλιομοδίτικη και άδικη μεθοδολογία-, που τους έχουν επιβληθεί απέναντι στην επαίσχυντη φοροδιαφυγή ή φοροαποφυγή τους. Στους σύγχρονους καιρούς με τα εργαλεία και τις εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης μοιάζει αναχρονισμός να ορίζονται κατά τεκμήριο εισοδήματα σε επαγγελματικές κατηγορίες και να μην προχωρούν οι διαδικασίες εξατομικευμένων ελέγχων σε αυτές με διασταυρώσεις δαπανών και δηλωμένων εσόδων. Φυσικά, μπορεί να χρειάζεται μια περίοδος μετάβασης από τη μια εποχή αυτής της φοροδιαφυγής και μιας επόμενης που θα εντοπίζεται η φοροδιαφυγή, αλλά το τεκμαρτό εισόδημα θα πρέπει να έχει ημερομηνία λήξης, η οποία θα δηλωθεί από την κυβέρνηση.
Από την άλλη πλευρά, ο κ. Μητσοτάκης και το οικονομικό επιτελείο καλούνται να σκεφθούν μια στην κυριολεξία φορολογική επανάσταση, στη βάση μάλιστα των σύγχρονων εργαλείων, που θα αλλάξει την πραγματικότητα στη χώρα. Για παράδειγμα, να καταργηθούν οι φοροαπαλλαγές, που σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος υπερβαίνουν τις 1.000 εξαιρέσεις. Να προβλεφθεί ένας επίπεδος φόρος (flat tax) της τάξης του 15% από το πρώτο ευρώ, που θα αφορά ατομικά εισοδήματα αλλά και εταιρείες εγχώριες και πολυεθνικές – στη βάση και των σχετικών συζητήσεων που εξελίσσονται στην Ευρώπη και διεθνώς. Επίσης, να σταματήσει αυτή η εμμονή με τους έμμεσους φόρους, το ύψος δηλαδή του ΦΠΑ σε προϊόντα και υπηρεσίες στα οποία ποντάρουν τα έσοδα του κράτους. Ο ΦΠΑ θα πρέπει να κινείται στο 5%-15% και μάλιστα να υπολογισθεί ότι η φοροδιαφυγή στα τεχνικά επαγγέλματα βασίζεται στο γεγονός ότι ο ΦΠΑ βρίσκεται στο 24%, που εκ της εμπειρίας μένει ανείσπρακτος. Η νέα φορολογική τάξη πρέπει να είναι απλή και ευθύγραμμη και αφετηριακά δίκαιη, με φυσικό τρόπο. Η νέα φορολογία θα πρέπει να περιγράφεται σε ελάχιστες σελίδες νομοσχεδίου, αφού θα είναι απλή, καθαρή και χωρίς ρουσφετολογικές εξαιρέσεις και γραφειοκρατικές κουτοπονηριές…
