Η γαλλική ηγεσία έδωσε την τελική, δική της απάντηση στη μεγάλη συζήτηση που προκλήθηκε τόσο στο εσωτερικό της χώρας τους όσο, πολύ περισσότερο, διεθνώς με την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού. Και η απάντηση αυτή ήταν η τελετή λήξης, που αποφάσισαν και οργάνωσαν με τους ιδίους δημιουργούς-συντελεστές, αλλά με διαφορετικά μηνύματα.
Ξεκίνησαν με μια woke φαντασμαγορία σε περιβάλλον φεστιβάλ drug Queens, με κυρίαρχα μηνύματα της «κουλτούρας της ακύρωσης» των ιδρυμάτων και των εταιρειών της παγκοσμιοποίησης και τους τέλους των ταυτοτήτων και του δυτικού πολιτισμού και παρέδωσαν με μηνύματα αρμονίας, Ολυμπισμού, ιστορίας και συνεργασίας των λαών και των εθνών σε μια συνεπή και υπερήφανη αναφορά στην παράδοση των Αγώνων.
Ανέδειξαν χωρίς συμπλέγματα την Ελλάδα, με τη σημαία της, αλλά και την πορεία από τον ύμνο του Απόλλωνα στη ραψωδία των Ολυμπιακών Αγώνων σε στίχους Κωστή Παλαμά, ψαλμένη στη γλώσσα τους. Φυσικά προέβαλαν υπομνήσεις της επανάκτησης των Ολυμπιακών Αγώνων από τον Πιέρ ντε Κουμπερτέν το 1894, αλλά αυτή τη φορά, σε αντίθεση με την τελετή έναρξης, δεν επέτρεψαν στον σωβινισμό τους να επικρατήσει. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι στην τελετή λήξης οι Γάλλοι επηρεάστηκαν από το πνεύμα των τελετών στην Αθήνα το 2004, ειδικά από το πώς συνδέθηκε τότε στην οπτική Παπαδημητρίου το πνεύμα των Αγώνων, το φως και οι ιδέες της ειρήνης και της παγκόσμιας συνάντησης με τη φαντασμαγορία των σύγχρονων τεχνικών μέσων. Πολύ ενδιαφέρον και το πνεύμα που θέλησαν να δώσουν ως οργανωτική επιτροπή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και από την πλευρά της Ολυμπιακής Επιτροπής, με τις ομιλίες στο επίσημο μέρος της τελετής λήξης.
Η βραδιά είχε τρία μέρη: το γαλλικό, το ελληνικό και το αμερικανικό, αφού παρέδωσαν τη σημαία για το 2028 στο Λος Άντζελες στην Καλιφόρνια, που αναλαμβάνει τους επόμενους, με τους Αμερικανούς με χολιγουντιανό τρόπο να μην κρύβουν την ανυπομονησία τους να πάρουν τη σκυτάλη, αποφασισμένοι, όπως δηλώνουν, να κάνουν Ολυμπιακούς Αγώνες που θα ενθουσιάσουν. Κάποιοι ειδικοί αναλυτές κατά καιρούς κάνουν σχόλια προβληματισμού για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αμφισβητούν τη δημοφιλία τους και την οικονομική και εμπορική τους επάρκεια. Το Παρίσι τούς διέψευσε. Το Λος Άντζελες με την υποδοχή της σημαίας και το πάρτι στην παραλία δεν αφήνει περιθώρια για τη συνέχεια.
Αυτό που πέτυχαν οι Γάλλοι με τους «πειραματισμούς» τους ήταν να βγάλουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες από τα στάδια. Τους έδωσαν κοινωνικό, πολιτιστικό και κοσμοπολίτικο χρώμα μέσα από τα αγωνίσματα και τις τελετές εντός του μεγαλόπρεπου αστικού ιστού του Παρισιού και άλλων γαλλικών πόλεων και περιοχών. Ακόμη και η πορεία της φλόγας, όπως αναδείχθηκε μέσα από τα σχετικά βίντεο, απόκτησε μια μεγαλοπρέπεια και ένα κοινωνισμό που από τα πρώτα βίντεο δείχνουν αποφασισμένοι οι Αμερικανοί να συνεχίσουν, μεγιστοποιώντας τη φαντασμαγορία και τη συνοχή.
Οι ίδιοι οι Αγώνες στο Παρίσι είχαν άλλο πάθος, άλλη αίσθηση, και σε αυτό δεν συνέτειναν μόνον τα γεμάτα στάδια. Αλλά και η υπέρβαση της στατιστικής των ρεκόρ. Το πάθος των αθλητών αλλά και των εθνικών ομάδων σε αθλήματα που δεν δέσποζαν άλλοτε στους συγκεκριμένους αγώνες έστειλαν μηνύματα που ζωντάνεψαν τον θρύλο και τη σημειολογία των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτοί φεύγοντας από το Παρίσι γίνονται μια ευκαιρία συνάντησης λαών, εθνών και πολιτισμών, αδιαμεσολάβητα, αυθόρμητα, γενναιόδωρα. Στα στάδια και τα γήπεδα και όχι στα πεδία της βίας. Υπό αυτήν την έννοια ακόμη και η φαντασίωση της επιβολής εκεχειρίας κατά τη διεξαγωγή τους μοιάζει πιο κοντά από ποτέ. Ίσως ένα ιστορικού χαρακτήρα στοίχημα για τους Αμερικανούς το 2028. Πάντως οι Αγώνες του Παρισιού αποκατέστησαν τελικά στη θέση τους την Τζοκόντα και τη Νίκη της Σαμοθράκης στο Λούβρο, όπου φυλάσσονται…
