Ο κύβος ερρίφθη. Την ημέρα που πατήθηκε το κουμπί για την ανατίναξη του διαμερίσματος όπου διέμενε ο Χανίγια στον ξενώνα επισήμων στην Τεχεράνη και του πυραύλου μέγιστης ακρίβειας που στόχευε τον επιχειρησιακό αρχηγό της Χεζμπολάχ, Σούκρι, στη Βηρυτό. Η επιλογή της Ιερουσαλήμ και του κράτους του Ισραήλ, που αποτελεί πλέον τυπικά και ουσιαστικά την εμπροσθοφυλακή της Δύσης είναι κατηγορηματική ως προς την επιβολή της «τελικής λύσης» στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής, εφόσον η ηγεσία του δεν αποδέχεται τις διάφορες μεσολαβήσεις και «ενδιάμεσες λύσεις», που μετά το μακελειό της 7ης Οκτωβρίου από τη Χαμάς στα εδάφη του Ισραήλ δεν δείχνουν καθόλου αξιόπιστες. Και αυτή η «τελική λύση», που πλέον έχει δρομολογηθεί, δεν λαμβάνει υπόψη της ούτε τον εκνευρισμό του επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Μπλίνκεν, ούτε τους διάφορους σχεδιασμούς για «έντιμη ειρήνη», που τελικά στερούνται εκ του αποτελέσματος ρεαλιστικής βάσης.
Ο κύριος αντίπαλος του Ισραήλ στην παρούσα φάση είναι το Ιράν και οι στρατιωτικές παραφυάδες του στον Λίβανο, τη Συρία, την Υεμένη. Η Χεζμπολάχ, οι Χούθι, η Ισλαμική Τζιχάντ, η Χαμάς. Η Τουρκία, που επιθυμεί, σύμφωνα με τις διακηρύξεις της ηγεσίας της, να πατήσουν τα σκονισμένα «άρβυλα» του στρατού της στα εδάφη της Παλαιστίνης και να σηκώσει τη σημαία της στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, πλήρως ευθυγραμμισμένη με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, έπεται. Όποιος και αν είναι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, θα κληθεί να συνδράμει στα συγκεκριμένα δεδομένα στην Εγγύς Ανατολή αλλά και στη θάλασσα που συνδέει την Ασία με την Ευρώπη και τελικά τον Ατλαντικό, και είναι η Μεσόγειος. Τα αμερικανικά πειράματα από την επόμενη ημέρα των «δίδυμων πύργων» απέτυχαν, τόσο όσο και οι ευρωπαϊκές-εθνικές αυτοκρατορικού τύπου ματαιοδοξίες, περί της μεγάλης επιστροφής στις πεδιάδες της ερήμου. Ο κόσμος κινείται επιθετικά προς μια νέα διάταξη των ζωνών επιρροής και εμπορίου, καθώς και για αναδιάταξη ισχύος στα περάσματα, θαλάσσια και χερσαία. Δεν είναι μόνον η Ρωσία αλλά και αυτοκρατορική κομμουνιστική Κίνα που εξελίσσουν τις στρατηγικές τους.
Ο πόλεμος που διεξάγει το Ισραήλ στην Ανατολή δεν αφορά αποκλειστικά τη δική του στρατηγική ασφάλεια, αλλά και τη βιωσιμότητα της Δύσης, την εξέλιξη των συμφερόντων των Αράβων, των Ελλήνων, αλλά και τον επόμενο συσχετισμό μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής, όταν οι δυο «κόσμοι» αποκτήσουν τελικό σχήμα και γενεαλογική ταυτότητα, μετά τη σημερινή ενδιάμεση φάση της παγκόσμιας ιστορίας. Ο πόλεμος στην Ανατολή θα είναι επίμονος, αιματηρός, με πολλές αναταράξεις για το διεθνές σύστημα ισορροπίας, αλλά θα καταλήξει σε νέα σύνορα, νέα κράτη και νέο συσχετισμό εθνικών, περιφερειακών και κεντρικών συμφερόντων. Δεν είναι ένας πόλεμος που σχετίζεται αποκλειστικά με το αν θα προκύψει παλαιστινιακό κράτος ή ποια είναι η επόμενη ημέρα στη Γάζα. Μιλάμε για μια σειρά χωρών και κρατών που θα καθορισθεί μέσα από την εξέλιξή του το μέλλον τους. Ο Λίβανος, η ανοικοδόμηση της Συρίας, ο απεγκλωβισμός του Ιράκ από την επιρροή του Ιράν, η Υεμένη στη σχέση της με τη Σαουδική Αραβία, η ισχύς της Αιγύπτου στο μέτωπο της Αφρικής και το μέλλον του Σινά, η Λιβύη, το Μαρόκο, η Τυνησία και η εκκρεμότητα από την αρχή του προηγούμενου αιώνα με τη συγκρότηση του Κουρδιστάν.
Ελλάδα και Κύπρος μπορεί να μην πολεμήσουν στην «πρώτη γραμμή», αλλά αποτελούν το στρατηγικό βάθος των συμμάχων τους στη Μεσόγειο. Του Ισραήλ, της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, των Εμιράτων, της Σαουδικής Αραβίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν μπορεί να αναλώνεται σε αποκλειστικές επαφές με τον Ερντογάν και να απουσιάζει από τα κέντρα αποφάσεων των συμμάχων…
