Το ΠΑΣΟΚ έχει εισέλθει σε μια φάση εσωστρέφειας, η οποία κινδυνεύει να εξελιχθεί σε κομμάτι των θερινών επιθεωρήσεων, καθώς το… «δελφινάριο» αριθμεί ήδη οκτώ υποψηφιότητες.
Οι μέχρι χθες υποψήφιοι κινούνταν στη λογική «γιατί αυτός και όχι εγώ;». Μια λογική που επικρατεί σε όλα εκείνα τα πολιτικά πρόσωπα που μετρούν τον πολιτικό τους ίσκιο το πρωί και το απόγευμα και όχι το μεσημέρι. Βέβαια, σε ένα δημοκρατικό κόμμα κάθε φιλοδοξία είναι θεμιτή και ίσως κάποιοι εκ των υποψηφίων στην ουσία δεν διεκδικούν τη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, αλλά επιχειρούν μέσω της υποψηφιότητας να διασφαλίσουν τη δική τους θέση την επόμενη μέρα, κατά τα πρότυπα της υποψηφιότητας του Άδωνη στη Νέα Δημοκρατία, που από ένα απλό στέλεχος βρέθηκε αντιπρόεδρος του κόμματος.
Τα δεδομένα ωστόσο αλλάζουν με την υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου για την ηγεσία του κόμματος. Μια υποψηφιότητα που «παντρεύει» αρμονικά το εμβληματικό χθες με το ελπιδοφόρο αύριο. Και τούτο γιατί η κυρία Διαμαντοπούλου πολιτικά αναδείχθηκε από την ιστορική ηγεσία του κόμματος, αλλά είναι από τις περιπτώσεις που αν και έμεινε εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής δεν χάθηκε από αυτή. Με τις παρεμβάσεις της και το έργο της ήταν παρούσα, οικοδομώντας το προφίλ μιας σύγχρονης Ευρωπαίας πολιτικού, στοιχείο που έκανε πολλές φορές δημοσιογράφους να γράψουν ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ήθελε να την αξιοποιήσει σε κυβερνητικό πόστο.
Το σημαντικότερο όλων για την κυρία Διαμαντοπούλου, σε σχέση με τους λοιπούς υποψηφίους, είναι ότι έχει ευρωπαϊκό προφίλ. Αυτό σημαίνει ότι πρόκειται για πρόσωπο που δεν χρειάζεται να μάθουν στο εξωτερικό, γιατί με τη σημερινή ηγεσία της ΕΕ έχει συνεργαστεί, την ξέρουν και τους ξέρει και υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη. Αν εκλεγεί πρόεδρος, το ΠΑΣΟΚ στην πραγματικότητα αλλάζει πίστα. Και από κόμμα μόνιμης διαμαρτυρίας, εισέρχεται και πάλι στην τροχιά των κομμάτων εξουσίας.
Βέβαια, για να συμβεί αυτό, βασική προϋπόθεση αποτελεί η εμπιστοσύνη και του εκλογικού σώματος. Κάτι τέτοιο όμως για να συμβεί πρέπει να υπάρχουν καθαρές θέσεις στα σύγχρονα προβλήματα της χώρας.
Η κυρία Διαμαντοπούλου με τη μέχρι σήμερα πορεία της έχει αποδείξει ότι δεν τη νοιάζει αν η θέση της για μείζονα ζητήματα συμπίπτει με θέσεις άλλου κόμματος. Αυτό σε άλλες εποχές θα αποτελούσε μειονέκτημα, αλλά σήμερα πιθανότατα αποτελεί πλεονέκτημα. Γιατί ο λαός δεν αναζητεί τη διαφορετικότητα αλλά τη λογική. Και επειδή η λογική έχει συγκεκριμένο πλαίσιο, να συμπίπτουν με το πλαίσιο αυτό περισσότερα του ενός κόμματα μάλλον ισχυροποιεί τη δύναμη της λογικής παρά την αποδυναμώνει.
Η ύπαρξη, άλλωστε, ακομπλεξάριστων πολιτικών στις ηγεσίες αστικών κομμάτων ισχυροποιεί την ίδια τη δημοκρατία, καθώς δίνει διεξόδους στους πολίτες.
