Η επιστολή των 87 βουλευτών και μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ χθες με τις υπογραφές πολιτικών παραγόντων του στενού κύκλου Τσίπρα, αλλά και άλλων διαφόρων σημαινόντων προσώπων των ρετιρέ του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έρχεται να βάλει σε κίνηση μια ακόμη βαθιά εσωκομματική κρίση. Στους «87» βλέπουμε την υπογραφή της Όλγας Γεροβασίλη, του Αλέκου Φλαμπουράρη, της Ζανέτ Τσίπρα, του Γ. Τσίπρα, των Βασιλειάδη, Ζαχαριάδη, Ραγκούση και πολλών ακόμη.
Η διαδικασία της δημοσιοποίησης της επιστολής των «87» την καθιστά κίνηση «ανταρσίας» και όχι το περιεχόμενό της. Ουσιαστικά πρώτα έφθασε στους δημοσιογράφους και ύστερα στην ηγεσία του κόμματος. Έτσι ο στόχος της σαφώς είναι ο εντυπωσιασμός ενόψει της σύγκλησης των κεντρικών οργάνων του κόμματος, της Πολιτικής Γραμματείας και της Κεντρικής Επιτροπής, με την επιστολή να γράφεται όμως και να διακινείται πριν από την επίσημη ανακοίνωση της συνεδρίασης των οργάνων, που έγινε περίπου ταυτόχρονα.
Η θέση των «ανταρτών» βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξόχως δυσχερής. Πρώτον, γιατί η προηγούμενη απόπειρά τους να ανατρέψουν την ηγεσία Κασσελάκη σε συνεδριακό περιβάλλον και με προηγούμενη κήρυξη πολέμου στη νυν ηγεσία του ίδιου του Αλ. Τσίπρα έπεσε στο κενό και τους εξέθεσε. Δεύτερον, γιατί έχουν δει ήδη την τύχη που είχαν οι «11» που επέλεξαν να διασπάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να ακολουθήσουν αυτόνομη διαδρομή στις τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογές. Ουσιαστικά οι «αντάρτες» του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην ηγεσία και τις μεθοδεύσεις Κασσελάκη, παντελώς χωρίς νομιμοποίηση για αυτούς, δεν έχουν πού να πάνε πολιτικά, αφού κομματικά ο μόνος πολιτικός χώρος που υπάρχει με κάποια οντότητα είναι το μισητό σε αυτούς ΠΑΣΟΚ, ενώ οι προσπάθειες για τυχόν ενιαία έκφραση στην Αριστερά-Κεντροαριστερά όχι μόνο δείχνουν πολύπλοκες μέσα από ένα δάσος προσωπικών πολιτικών φιλοδοξιών και συσχετισμών, αλλά σε κάθε περίπτωση θα αργήσουν πολύ να εξελιχθούν. Με δεδομένο ότι πολλοί από τους «87» αποτελούν ιστορικά στελέχη της ανανεωτικής Αριστεράς, ενδεχομένως να διακατέχονται από τα σύνδρομα του ηρωισμού των ηττημένων και να καταλήξουν στο «θα πέσουμε μετά των αλλοφύλων», προωθώντας το όραμα της ανάληψης της ενιαίας Κεντροαριστεράς-Αριστεράς από τον Αλ. Τσίπρα.
Τα βασικά ερωτήματα όμως δεν αφορούν τους σε πολιτικό βέρτιγκο «αντάρτες» του ΣΥΡΙΖΑ αλλά τις επιλογές της ηγεσίας του. Γιατί ο Στ. Κασσελάκης επιλέγει τον δρόμο της σύγκρουσης με το εναπομένον στελεχιακό δυναμικό του κόμματος που ανέλαβε; Δεν τον ενδιαφέρει το μέγεθος της Κοινοβουλευτικής του Ομάδος; Γιατί από την αρχή δεν ανακοίνωσε τη σύγκληση της Πολιτικής Γραμματείας και της Κεντρικής Επιτροπής μετά τις ευρωεκλογές και την επιστροφή του από τις ΗΠΑ και ενθάρρυνε καταγγελίες για «μαύρα ταμεία» των κομμάτων χωρίς να εξαιρέσει τον ΣΥΡΙΖΑ, προχώρησε σε «ξαφνικό θάνατο» το ημερήσιο φύλλο της «Αυγής» και άφησε να εξελιχθεί μια ακόμη κλιμάκωση των αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό του κόμματος;
Μπορεί να βιαστούν κάποιοι να πουν ότι ο Κασσελάκης είναι άσχετος από την πολιτική, επικίνδυνος για την Αριστερά και εγωπαθής ως προς τη διοίκηση του κόμματος. Ουσιαστικά ένας «πολιτικά ηλίθιος» που θα εξαϋλωθεί σε επίπεδο επιρροής μέσα στο ερχόμενο φθινόπωρο. Αλλά όσοι μπορούν να γνωρίζουν μαθαίνουν για τις παρασκηνιακές διεργασίες στη Νέα Υόρκη, για τις πολλές και κάπου ενδιαφέρουσες επαφές που έχει ή προσπαθεί να έχει στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, για τους ισχυρούς κύκλους επιρροής στους απόδημους που τον συνδράμουν, για το δίκτυο των think tanks που έχουν τεθεί σε λειτουργία.
