Το 2016, όταν η βάση της ΝΔ εξέλεξε για πρόεδρο του κόμματος τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αυτό συνέβη γιατί, σε σχέση με τους συνυποψηφίους του, ο σημερινός πρωθυπουργός εξέφραζε μια τάση της κοινωνίας.
Έπειτα από μια περίοδο απατηλών πολιτικών οραμάτων, κατά την οποία ενώ θα καταργούσαμε τα μνημόνια «με ένα άρθρο» η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μάς οδήγησε και σε τρίτο -το πιο επώδυνο- μνημόνιο και ύστερα από μια περίοδο που κυριάρχησε το ψέμα και ο πολιτικός τσαρλατανισμός, η κοινωνία αναζητούσε το ακριβώς αντίθετο. Αναζητούσε τον απόλυτο ρεαλισμό, τον οποίο την περίοδο εκείνη εξέφραζε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Σήμερα στον πολιτικά ανεμοδαρμένο χώρο της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς πολιτικές προσωπικότητες ήσσονος σημασίας, που ορισμένες εξ αυτών κινούνται στα όρια της γραφικότητας, αναζητούν μέσα από τη συνένωση δυνάμεων και το άθροισμα των ποσοστών που ο καθένας εκφράζει, ελπίζοντας ότι έτσι θα πιάσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη που έχει αποδείξει ότι -προς το παρόν- χάνει μόνο από τον εαυτό του!
Μάλιστα ο εις εκ των αρχηγών έσπευσε ήδη να θέσει υποψηφιότητα για το υπό εκκόλαψη σχήμα, αγνοώντας το «όποιος βιάζεται σκοντάφτει»!
Στην πολιτική όμως οι πράξεις δεν λειτουργούν όπως στην αριθμητική. Όλοι οι αναλυτές και κάθε σοβαρό πολιτικό πρόσωπο θυμίζουν στους οραματιστές της Νέας Ενωμένης Αριστεράς ότι στην πολιτική το 1+1 δεν κάνει πάντοτε 2. Παρά ταύτα όλοι αυτοί που ελπίζουν στην προσωπική τους επιβίωση μέσα από ένα ενιαίο σχήμα των κομμάτων της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς δεν κατανοούν ότι αυτός που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ με αρχηγό τον Κασσελάκη δεν θα ψηφίσει και τη Νέα Ενωμένη Αριστερά με αρχηγό τον σημερινό πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ή τον σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Πιθανότατα ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ απέναντι σε ένα τέτοιο σχήμα θα αναζητήσει αλλού κομματική στέγη, αλλά το ίδιο ισχύει και για τον ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ. Και μην ξεχνάμε ότι πολλά από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της Πλεύσης Ελευθερίας και του ΜέΡΑ25 δεν θέλουν να ακούν τη λέξη ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς για ποια ενωμένη Αριστερά μιλάμε;
Και αν η Αριστερά και η Κεντροαριστερά ενωθούν υπό τη σκέπη ενός εκ των υπαρχόντων πολιτικών προσώπων, αυτό σημαίνει ότι θα καλυφθεί κάποιο πολιτικό κενό ή -το κυριότερο- κάποια ανάγκη της κοινωνίας;
Οι πολιτικοί σχηματισμοί ευημερούν κάτω από δύο βασικές προϋποθέσεις. Πρώτον, ότι εκφράζουν ανάγκες της κοινωνίας και, δεύτερον, ότι ο ηγέτης τους μπορεί να καλύψει αυτές τις ανάγκες.
Υπάρχει άραγε σήμερα κάποιος στο πολιτικό σκηνικό του κεντροαριστερού χώρου που ικανοποιεί αυτές τις δύο προϋποθέσεις; Κατηγορηματικά όχι! Και μην πει κάποιος ο Αλέξης Τσίπρας, γιατί οι πληγές που άνοιξε στο σώμα της Ελλάδας τόσο σε οικονομικό όσο και σε εθνικό επίπεδο είναι ακόμα νωπές και τις θυμάται η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, γιατί τις έχει βιώσει.
Συνεπώς στην περίπτωση της ελληνικής Κεντροαριστεράς η πρόσθεση δεν θα έχει αθροιστικό αποτέλεσμα. Και αυτό γιατί πλέον η Κεντροαριστερά δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της κοινωνίας.
