Μπορεί οι περισσότεροι να ετοιμάζουν τις πολυθρόνες και τους καναπέδες τους και να προσκαλούν συγγενείς και φίλους για να παρακολουθήσουν με πίτσες, σουβλάκια και μπίρες τα αποτελέσματα των εκλογών το απόγευμα της Κυριακής, αλλά η βραδιά δεν θα επικεντρωθεί στη δύναμη των ελληνικών κομμάτων. Ούτε να περιμένουν αχανείς -και τόσο βαρετές που πεθαίνεις- αναλύσεις πέριξ του «Πόθεν Έσχες» Κασσελάκη και σε αντανάκλαση άλλων πολιτικών. Η βραδιά, όσο και αν δεν φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού, θα κινηθεί τελικά ευρωπαϊκά. Γιατί ναι μεν έχει σημασία η ψήφος στις ευρωεκλογές για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, αλλά ουσιαστικά τα συμφέροντα της Ελλάδος και της καθημερινότητας θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό από τη «μεγάλη εικόνα» της Ευρώπης.
Η ένωση της οποίας είμαστε μέλη και από τις κεντρικές αποφάσεις των μη εκλεγμένων από τους πολίτες ουσιαστικά οργάνων της εξαρτώνται οι κεντρικές στρατηγικές, που υποχρεωτικά υιοθετούνται από τις ελληνικές κυβερνήσεις, βρίσκεται σε «τεντωμένο σχοινί» ως προς την προοπτική της. Βρίσκεται στο ναδίρ της δυναμικότητάς της από πλευράς ανταγωνισμού σε σχέση με τις ΗΠΑ και την Κίνα. Οι επιχειρήσεις, όπως δηλώνεται και στις γενικές συνελεύσεις των μετόχων των κεντρικών εισηγμένων εγχώριων ομίλων, μετακομίζουν μαζικά πέραν του Ατλαντικού ή στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου, ενώ η δημοσιονομική κατάσταση των πλέον ισχυρών και δομικών εταίρων, που για κάποιους αποτελούν τις ατμομηχανές της ευρωπαϊκής -και όχι εθνικής τους- ανάπτυξης (μην τους ξυπνάτε, όνειρο βλέπουν), δηλαδή της Γερμανίας και της Γαλλίας, είναι τουλάχιστον προβληματική.
Πέραν αυτών η Ευρώπη έχει εγκλωβισθεί για χρόνια σε μια μονομερή «πράσινη ατζέντα» και παρά τη μαζική συστημική προπαγάνδα ότι αυτή συνιστά την ευθύνη της ανθρωπότητας, και ειδικά των ανώτερου πολιτισμού Ευρωπαίων, για την προστασία του περιβάλλοντος και την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής, αυτή συνίσταται ουσιαστικά σε στρατηγικές μπίζνες. Ήταν μια ιδέα των Γάλλων που πήρε σχήμα πολιτικά και δομικά από τους Γερμανούς και τελικά αποτέλεσε μια ολιστική πολιτική για όλους όσοι φέρουν ευρωπαϊκό διαβατήριο, ασχέτως εθνότητας και ειδικών προβλημάτων και προτεραιοτήτων σε κάθε χώρα. Η ατζέντα αυτή, που ουσιαστικά είναι μια βιομηχανία αυτοκινήτων, μπαταριών, εξαρτημάτων, ενεργειακής πολιτικής, από τις ΑΠΕ μέχρι το LNG και την αγροτική παραγωγή, έπεσε έξω. Αυτό δεν οφείλεται μόνον στον πόλεμο στην Ουκρανία και τις κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, αλλά και στο έλλειμμα που δημιούργησε στην ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, στα μέτρια θετικά αποτελέσματα του εξηλεκτρισμού της ανάπτυξης και τα βαριά προβλήματα στο επίπεδο ευημερίας των πολιτών και την επιβάρυνση του κόστους ζωής.
Αυτό που έχει κρίσιμη σημασία στις ευρωπαϊκές εκλογές της Κυριακής είναι ο αριθμός των βουλευτών που θα εκλέξουν τα κόμματα της εναλλακτικής Δεξιάς και της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, με πιο σημαντικές χώρες την Ιταλία και τη Γαλλία των Μελόνι και Λεπέν – Μπαρντελά. Αξιοσημείωτος είναι ο στόχος που θέτει η Ιταλίδα πρωθυπουργός να αποσυναρμολογηθεί πλέον η Ευρώπη του «ουράνιου τόξου» και της woke κουλτούρας, που μαζί με την «πράσινη» μονομέρεια αποτέλεσαν το διακύβευμα του συνασπισμού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), Φιλελεύθερων και Σοσιαλιστών, που οδηγούν τις εξελίξεις στην ήπειρο για δεκαετίες. Ταυτόχρονα να ηττηθεί η Αριστερά. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα θα παραμείνει κυρίαρχο -συμμετέχει η Νέα Δημοκρατία από τα εγχώρια κόμματα-, αλλά οι συνοδοιπόροι του, Σοσιαλιστές και Φιλελεύθεροι, με κύριο μέλος του Renew τον εθνικό σχηματισμό του Μακρόν, προβλέπεται, αν δεν καταρρεύσουν, να κινηθούν απογοητευτικά. Από την άλλη πλευρά οι ομάδες της εναλλακτικής Δεξιάς, ακόμη και με την προσθήκη ακροδεξιών, δεν θα μπορούν να σχηματίσουν με το ΕΛΚ σωρευτικά πλειοψηφία 361 εδρών. Από την πλευρά της Ελλάδας η «σκακιέρα» Μητσοτάκη δείχνει καλά οργανωμένη, ώστε η χώρα μας να έχει ισχυρή θέση στο «βαλτοτόπι» της Ευρώπης.
