Πριν από λίγες ημέρες υπήρξε μια συνάντηση κορυφής μεταξύ του προέδρου της Γαλλίας και του καγκελάριου της Γερμανίας, όπου συζητήθηκαν διεθνή και ευρωπαϊκά «μεγάλα θέματα». Με όρους παρελθόντος αποτελούσε μια σύναξη με έντονα μηνύματα του γερμανογαλλικού άξονα, επί του οποίου καθορίζεται η πορεία της Ευρώπης μεταπολεμικά. Μάλιστα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο η γερμανική ηγεμονία και το γαλλικό consensus καθόρισαν τη Μάαστριχτ εποχή για την κοινότητα ή το γκρουπ, όπως κατέληξε να ονομάζεται, των 28 και μετά την αποχώρηση της Βρετανίας των 27 μελών. Στην παρούσα φάση, με την Ευρώπη αμήχανη ενόψει των διεθνών εξελίξεων ειδικά μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022 και όσα επακολούθησαν σε επίπεδο δυτικών κυρώσεων αλλά και του κλιμακούμενου οικονομικού ανταγωνισμού ΗΠΑ και Κίνας, οι συναντήσεις του γερμανογαλλικού άξονα έχουν πεπερασμένα όρια.
Η Ευρώπη αναζητά μια υπέρβαση που θα την καταστήσει βιώσιμη. Η υπέρβαση αυτή δεν δείχνει ότι θα προκύψει από τα «κλειστά συμφέροντα» για τα οποία διαβουλεύονται μεταξύ τους οι Σολτς και Μακρόν. Δεν βρισκόμαστε κατ’ αρχάς στη μεταπολεμική εποχή Αντενάουερ – Ντε Γκολ. Αλλά ούτε και στην εποχή Κολ – Μιτεράν, όταν συζητείτο μεταξύ τους η δομή και η φιλοσοφία του ευρώ. Ούτε καν στην εποχή Μέρκελ – Σαρκοζί πριν από 15 χρόνια, όταν η Ευρώπη αναζητούσε ισορροπία για την ανάσχεση των αναταράξεων που έφερνε μαζί της η αναξιοπιστία των δομημένων ομολόγων στο πέρασμα του Ατλαντικού.
Φυσικά η Γερμανία και η Γαλλία είναι οι κεντρικές δυνάμεις της Ευρώπης, αλλά αυτές οι δυνάμεις και οι κατά καιρούς «χρησμοί» που προέκυψαν από τον μεταξύ τους συντονισμό δεν έδωσαν στρατηγικό βάθος στην Ευρώπη αλλά στις δικές τους βιομηχανίες και τράπεζες. Επίσης τα εθνικά, αυτοκρατορικού τύπου, συμφέροντά τους δεν κάλυψαν με επάρκεια και σταθερότητα τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών εθνών και τη δομική σύγκλιση σε μια «κοινωνία» εναρμονισμένων προτεραιοτήτων. Η Ευρώπη παραμένει εγκλωβισμένη στις νόρμες της αποικιοκρατίας παλαιού τύπου. Χωρίς όμως αποικίες ή οικονομικές ζώνες προς την Ασία, την Αφρική ή τη Λατινική Αμερική. Τουτέστιν, ενώ φθάσαμε με όρους παγκοσμιοποίησης να ελέγχονται οι προδιαγραφές για το καλαμάκι του καφέ που πίνουμε, των οικιακών συσκευών που χρησιμοποιούμε, των αυτοκινήτων που οδηγούμε, των υλικών των σπιτιών που χτίζουμε, το αν έχουμε στο κτήμα μας αγελάδες και πόσες ή αν τρώμε κοκορέτσι ή όχι, έχουν αγνοηθεί οι βασικές επιδιώξεις για περισσότερη ευημερία των πολιτών, διάχυση πλούτου στις κοινωνίες μας, μεγαλύτερη επιχειρηματικότητα και παραγωγή πρωτογενών προϊόντων. Καταλήξαμε ως Ευρώπη να είμαστε υποχείριοι κεντρικών πολιτικών «πράσινης μετάβασης» προκειμένου να μην επιβαρύνουμε κατά 8% τον πλανήτη με άνθρακα αλλά 4%. Η Ευρώπη έχασε πέραν των άλλων την ταυτότητα, την πολυμορφία και τη διαφορετικότητα των εθνικών πολιτισμών και των λαών.
Από τις 10 Ιουνίου όλα αυτά είναι υπό διαμόρφωση. Μακρόν και Σολτς δεν ανήκουν στο CDU και δεν μπορούν να επηρεάσουν κυριαρχικά την εξέλιξη της Ένωσης. Το
Πριν από λίγες ημέρες υπήρξε μια συνάντηση κορυφής μεταξύ του προέδρου της Γαλλίας και του καγκελάριου της Γερμανίας, όπου συζητήθηκαν διεθνή και ευρωπαϊκά «μεγάλα θέματα». Με όρους παρελθόντος αποτελούσε μια σύναξη με έντονα μηνύματα του γερμανογαλλικού άξονα, επί του οποίου καθορίζεται η πορεία της Ευρώπης μεταπολεμικά. Μάλιστα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο η γερμανική ηγεμονία και το γαλλικό consensus καθόρισαν τη Μάαστριχτ εποχή για την κοινότητα ή το γκρουπ, όπως κατέληξε να ονομάζεται, των 28 και μετά την αποχώρηση της Βρετανίας των 27 μελών. Στην παρούσα φάση, με την Ευρώπη αμήχανη ενόψει των διεθνών εξελίξεων ειδικά μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022 και όσα επακολούθησαν σε επίπεδο δυτικών κυρώσεων αλλά και του κλιμακούμενου οικονομικού ανταγωνισμού ΗΠΑ και Κίνας, οι συναντήσεις του γερμανογαλλικού άξονα έχουν πεπερασμένα όρια.
Η Ευρώπη αναζητά μια υπέρβαση που θα την καταστήσει βιώσιμη. Η υπέρβαση αυτή δεν δείχνει ότι θα προκύψει από τα «κλειστά συμφέροντα» για τα οποία διαβουλεύονται μεταξύ τους οι Σολτς και Μακρόν. Δεν βρισκόμαστε κατ’ αρχάς στη μεταπολεμική εποχή Αντενάουερ – Ντε Γκολ. Αλλά ούτε και στην εποχή Κολ – Μιτεράν, όταν συζητείτο μεταξύ τους η δομή και η φιλοσοφία του ευρώ. Ούτε καν στην εποχή Μέρκελ – Σαρκοζί πριν από 15 χρόνια, όταν η Ευρώπη αναζητούσε ισορροπία για την ανάσχεση των αναταράξεων που έφερνε μαζί της η αναξιοπιστία των δομημένων ομολόγων στο πέρασμα του Ατλαντικού.
Φυσικά η Γερμανία και η Γαλλία είναι οι κεντρικές δυνάμεις της Ευρώπης, αλλά αυτές οι δυνάμεις και οι κατά καιρούς «χρησμοί» που προέκυψαν από τον μεταξύ τους συντονισμό δεν έδωσαν στρατηγικό βάθος στην Ευρώπη αλλά στις δικές τους βιομηχανίες και τράπεζες. Επίσης τα εθνικά, αυτοκρατορικού τύπου, συμφέροντά τους δεν κάλυψαν με επάρκεια και σταθερότητα τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών εθνών και τη δομική σύγκλιση σε μια «κοινωνία» εναρμονισμένων προτεραιοτήτων. Η Ευρώπη παραμένει εγκλωβισμένη στις νόρμες της αποικιοκρατίας παλαιού τύπου. Χωρίς όμως αποικίες ή οικονομικές ζώνες προς την Ασία, την Αφρική ή τη Λατινική Αμερική. Τουτέστιν, ενώ φθάσαμε με όρους παγκοσμιοποίησης να ελέγχονται οι προδιαγραφές για το καλαμάκι του καφέ που πίνουμε, των οικιακών συσκευών που χρησιμοποιούμε, των αυτοκινήτων που οδηγούμε, των υλικών των σπιτιών που χτίζουμε, το αν έχουμε στο κτήμα μας αγελάδες και πόσες ή αν τρώμε κοκορέτσι ή όχι, έχουν αγνοηθεί οι βασικές επιδιώξεις για περισσότερη ευημερία των πολιτών, διάχυση πλούτου στις κοινωνίες μας, μεγαλύτερη επιχειρηματικότητα και παραγωγή πρωτογενών προϊόντων. Καταλήξαμε ως Ευρώπη να είμαστε υποχείριοι κεντρικών πολιτικών «πράσινης μετάβασης» προκειμένου να μην επιβαρύνουμε κατά 8% τον πλανήτη με άνθρακα αλλά 4%. Η Ευρώπη έχασε πέραν των άλλων την ταυτότητα, την πολυμορφία και τη διαφορετικότητα των εθνικών πολιτισμών και των λαών.
Από τις 10 Ιουνίου όλα αυτά είναι υπό διαμόρφωση. Μακρόν και Σολτς δεν ανήκουν στο CDU και δεν μπορούν να επηρεάσουν κυριαρχικά την εξέλιξη της Ένωσης. Το CDU από τις ευρωπαϊκές εκλογές που έρχονται σε λίγες ημέρες προβλέπεται δεσπόζον. Η διοίκηση μάλιστα της Ευρώπης μπορεί να προκύψει πέραν της σύμπραξής του με τους Σοσιαλιστές, τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους. Μπορεί να συμπράξει το CDU με ομάδες της εναλλακτικής Δεξιάς έτσι όπως αυτές ορίζονται από τις επιλογές της Ιταλίδας Μελόνι στους Ευρωπαίους Συντηρητικούς Ρεφορμιστές και της Γαλλίδας Λεπέν στην ομάδα Ταυτότητα και Δημοκρατία και στην περίπτωση αυτή μπορεί να έχουμε μια δεύτερη θητεία Φον ντερ Λάιεν στην Κομισιόν αλλά η Ευρώπη να εξελιχθεί πιο ταυτοτικά και πιο συμμετοχικά. Η Ελλάδα δεν έχει λόγους να αγχωθεί. Οι επιλογές του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη είναι τέτοιες που η χώρα μας θα κάτσει στο τραπέζι των διαβουλεύσεων με «δυνατά χαρτιά» και περιορισμένη ανασφάλεια…
από τις ευρωπαϊκές εκλογές που έρχονται σε λίγες ημέρες προβλέπεται δεσπόζον. Η διοίκηση μάλιστα της Ευρώπης μπορεί να προκύψει πέραν της σύμπραξής του με τους Σοσιαλιστές, τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους. Μπορεί να συμπράξει το CDU με ομάδες της εναλλακτικής Δεξιάς έτσι όπως αυτές ορίζονται από τις επιλογές της Ιταλίδας Μελόνι στους Ευρωπαίους Συντηρητικούς Ρεφορμιστές και της Γαλλίδας Λεπέν στην ομάδα Ταυτότητα και Δημοκρατία και στην περίπτωση αυτή μπορεί να έχουμε μια δεύτερη θητεία Φον ντερ Λάιεν στην Κομισιόν αλλά η Ευρώπη να εξελιχθεί πιο ταυτοτικά και πιο συμμετοχικά. Η Ελλάδα δεν έχει λόγους να αγχωθεί. Οι επιλογές του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη είναι τέτοιες που η χώρα μας θα κάτσει στο τραπέζι των διαβουλεύσεων με «δυνατά χαρτιά» και περιορισμένη ανασφάλεια…
