Εισερχόμενοι στην τελική ευθεία για τις ευρωεκλογές, το βασικό ερώτημα που θα έπρεπε να υπάρχει στο μυαλό των Ευρωπαίων ψηφοφόρων είναι το βασικό: Ποιο είναι το μέλλον της Ευρώπης; Προφανώς δεν μπορεί να απαντηθεί στο περιορισμένο πλαίσιο ενός άρθρου αλλά μία πρόχειρη απάντηση είναι αυτή που μάλλον σκέφτονται οι περισσότεροι: Θολό. Ας δούμε επιγραμματικά γιατί. Η οικονομία της Ευρώπης μπαίνει σε σκοτεινή περίοδο. Αυτό που είναι μέχρι σήμερα ένα από τα πλεονεκτήματά της, ότι είναι μία οικονομική υπερδύναμη, θα διατηρείται όλο και πιο δύσκολα.
Ο κόσμος έχει αλλάξει, νέα τεράστια οικονομικά μεγέθη έχουν αναδυθεί στον πλανήτη, τα οποία θα είναι όλο και πιο δύσκολο όχι μόνο για την Ευρώπη, αλλά συνολικά για τη Δύση μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες, να τα ανταγωνιστεί.
Δεν προσαρμόστηκε έγκαιρα, επιβάρυνε τον εαυτό της με υπερβολικούς αυτοπεριορισμούς για να επιδιώξει την ενεργειακή μετάβαση, καθυστέρησε τεχνολογικά και επίσης υπάρχει εσωτερικός ανταγωνισμός στη Δύση, με τις ΗΠΑ να στεγνώνουν την Ευρώπη από βιομηχανίες και επιχειρήσεις παρέχοντας ένα ευνοϊκότερο επιχειρηματικό περιβάλλον. Το αποτέλεσμα είναι η μαζική μετεγκατάσταση παραγωγικών μονάδων στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το Δημογραφικό εξελίσσεται σε υπαρξιακό πρόβλημα, με την Ευρώπη να γερνάει. Σε συνδυασμό με το Μεταναστευτικό μπορεί να την οδηγήσει σε βιολογική και πολιτισμική ευθανασία. Οι αυτοκτονικές ιδέες περί υποκατάστασης του ελλείμματος γεννήσεων με Αφροασιάτες μετανάστες έχει ήδη οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος της Γηραιάς Ηπείρου σε αντικατάσταση πληθυσμού και πολιτισμού.
Την αντίδραση σε αυτό, ένα μέρος του υφιστάμενου ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος θα τη βρει στην ευρωκάλπη, ενώ σε ορισμένες χώρες την έχει ήδη βρει στις εθνικές κάλπες. Αυτά σε μεγάλο βαθμό είναι απόρροια της πολιτισμικής εγκατάλειψης. Του γεγονότος ότι η Ευρώπη απομακρύνθηκε από τα βασικά στοιχεία της πολιτισμικής της ταυτότητας, τείνοντας να εξελιχθεί σε ένα αδιάφορο, άχρωμο, στεγνά οικονομοκεντρικό ετερόκλητο άθροισμα ατόμων δίχως ιστορική και ταυτοτική αναφορά. Και η αρξάμενη οικονομική καχεξία και ο δημογραφικός μαρασμός και η γεωπολιτική περιθωριοποίηση είναι αποτελέσματα της απώλειας αίσθησης ταυτότητας και αποστολής ως κοινότητας ευρωπαϊκών εθνών, προϋποθέσεις απαραίτητες για την ανάπτυξη μίας κοινής ευρωπαϊκής «Μεγάλης Ιδέας».
Τώρα η Ευρώπη καλείται να αντιμετωπίσει και το ενδεχόμενο ενός μεγάλου πολέμου, τον οποίο είχε εκτοπίσει από τον ορίζοντα των ιστορικών πιθανοτήτων. Κατά έναν περίεργο τρόπο, επειδή η ιστορία αρέσκεται στην ειρωνεία, ίσως αυτό να αποτελέσει την αιτία επανασύνδεσης της Ευρώπης με τον ξεχασμένο εαυτό της. Επανεκκίνηση μέσω πολέμου δεν είναι κάτι ασυνήθιστο, ειδικά στην ευρωπαϊκή ιστορία.
