Η δημοσκόπηση της GPO, που δημοσίευσαν τα «Παραπολιτικά» για το ποιος μπορεί να ηγηθεί μιας ενιαίας Κεντροαριστεράς την επομένη των ευρωεκλογών, αποκαλύπτει το δράμα ενός χώρου που κάποτε ήταν κυρίαρχος στη χώρα μας.
Είναι γεγονός ότι η αντίληψη των πολιτών στην Ελλάδα είναι κεντροαριστερή. Έτσι γαλουχήθηκε ο λαός μετά τον πόλεμο, που συνέβη το παράδοξο οι ηττημένοι στο πεδίο του Εμφυλίου να κυριαρχήσουν στην κοινωνία σε νοοτροπία και αντιλήψεις. Μέχρι σήμερα το κεντροαριστερό ακροατήριο ακολουθούσε τους ηγέτες του, οι οποίοι -με χαρακτηριστικότερη όλων την περίπτωση Παπανδρέου- προσάρμοζαν την πολιτική τους, όταν καταλάμβαναν την εξουσία, στην αστική κουλτούρα και τις ανάγκες της. Γι’ αυτό, άλλωστε, το 2012 η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ θεωρήθηκε απόλυτα φυσιολογική. Αυτή είναι άλλωστε η ουσία της πολιτικής. Όταν η πατρίδα έχει ανάγκη, να μπορούν τα κόμματα να συμπράττουν προτάσσοντας εκείνα που τους ενώνουν, θέτοντας στο περιθώριο όσα τους χωρίζουν.
Η «προσαρμογή» στην κυβερνητική πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ είχε ως αποτέλεσμα να τον απαξιώσει και τον ίδιο και τον τότε αρχηγό του, γιατί ως κυβέρνηση έπραξε ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που ευαγγελιζόταν ως αντιπολίτευση. Με λίγα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας είναι αυτός που με την πολιτική του κατάφερε να απαξιώσει πλήρως την Αριστερά στη χώρα μας. Γι’ αυτό κι ο ίδιος εγκατέλειψε τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί το όχημα με το οποίο ανήλθε στην εξουσία είχε πλήρως ευτελιστεί στα μάτια του λαού. Και μετά ήλθε ο Κασσελάκης… Ένα πρόσωπο αμφιλεγόμενο, που μετατρέπει τον άλλοτε αριστερό ΣΥΡΙΖΑ σε… τραμπική Αριστερά.
Από την άλλη, ο μονίμως θυμωμένος Νίκος Ανδρουλάκης (σαν τα μωρά που τους κλέβουν το γλειφιτζούρι) είναι εμφανές ότι δεν μπορεί να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία και να ξαναφέρει το ΠΑΣΟΚ στα κοινωνικά ποσοστά που εξέφραζε σε άλλες εποχές.
Είναι προφανές ότι ο χώρος οδηγείται σε αποσάθρωση. Ονόματα όπως ο Δούκας, ο Χαρίτσης, ο Χριστοδουλάκης ή ο Τεμπονέρας δεν μπορούν να εκφράσουν το σύνολο του χώρου. Ούτε φυσικά ο κ. Τσίπρας μπορεί, πλέον, να το πράξει. Την ευκαιρία αυτή την πέταξε όταν επέλεξε ως εταίρο του τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και όχι το κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ. Και κανείς από τους προαναφερόμενους δεν μπορεί να νικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όσα λάθη κι αν έχει κάνει ο κ. Μητσοτάκης, οι πολίτες φαίνεται να τρομάζουν στο σενάριο να βρεθούν στην εξουσία πρόσωπα που εκπροσωπούν τη σημερινή Κεντροαριστερά. Η λειψανδρία στον χώρο είναι εμφανής.
Όσον αφορά τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανές ότι ο αρχηγός του επενδύει εκτός από τους πιστούς οπαδούς του κόμματος και στην απολιτίκ νεολαία, ο αριθμός της οποίας έχει αυξηθεί ανησυχητικά. Το ερώτημα είναι: ο κ. Ανδρουλάκης πού ποντάρει; Βλέπει ότι το καράβι πανευρωπαϊκά πλέει προς άλλη κατεύθυνση από εκείνη που ο ίδιος το οδηγεί. Γιατί επιμένει σε λανθασμένη πορεία; Γιατί δεν ακολουθεί την πορεία της ρεαλιστικής και εμμένει στο μονοπάτι της διαμαρτυρόμενης Κεντροαριστεράς; Δεν βλέπει ότι η κοινωνία έχει κουραστεί; Δεν αντιλαμβάνεται ότι η κοινωνία θέλει προτάσεις υλοποιήσιμες και όχι μεγαλοστομίες και ανεύθυνες διαμαρτυρίες; Δυστυχώς, αν και ηλικιακά νέος, έχει μείνει προσκολλημένος σε άλλη εποχή.
Είναι εμφανές ότι η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα διέρχεται μια μεγάλη κρίση. Αλλά εξίσου εμφανές είναι ότι δεν υπάρχει, στο προσκήνιο, πρόσωπο που θα μπορούσε να τη βγάλει από αυτή.
