Ότι ο Στέφανος Κασελάκης δεν έχει πολιτική εμπειρία, για να το πούμε κομψά, είναι προφανές σχεδόν σε κάθε του δήλωση, εμφάνιση και παρέμβαση.
Το γνωρίζουν τα στελέχη και βουλευτές του κόμματός του, τα οποία όμως ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία ενόψει εκλογών και εξάλλου δεν έχουν και πολλές επιλογές. Να υπόσχεσαι σε διάφορους διάφορα ας πούμε στην οικονομία ή να τάζεις ό,τι νομίζεις ότι θα έχει εκλογικό αντίκρισμα, προσπαθώντας να φτιάξεις ένα πολιτικό αφήγημα, είναι σύνηθες και σε αυτό για να είμαστε ειλικρινείς δεν πρωτοτυπεί.
Οι γραφικότητες, οι παρόλες, η οίηση και η πολιτική TikTok που δεν υποστηρίζεται από πολιτική ουσία όταν αφορούν το εσωτερικό επιβαρύνουν μεν τη γενική εικόνα της χώρας σε ό,τι αφορά τη σοβαρότητά της, αλλά σε αυτό υπάρχει κατανόηση.
Διότι στο φινάλε αφορούν πράγματα που μπορεί να λέγονται, αλλά κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γίνουν (ξανά, διότι την τελευταία φορά που έγιναν μας στοίχισαν ένα μνημόνιο, πέντε χρόνια, τις Πρέσπες και 100 δισ.). Όταν όμως όλα αυτά μεταφέρονται στην εξωτερική πολιτική της χώρας, τα πράγματα γίνονται σοβαρά. Υπερβαίνουν τη γελοιότητα, την ανοησία, την άγνοια και την ελαφρότητα και πλήττουν τα εθνικά συμφέροντα.
Η επίσκεψη του Στέφανου Κασσελάκη για να συναντήσει τους «Παλαιστινίους αδελφούς» και οι δηλώσεις που συνόδευσαν το διήμερο των «επαφών» του δημιουργούν προϋποθέσεις εθνικής βλάβης, διότι στα μάτια τρίτων είναι ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Δεν μπαίνουν απαραίτητα στη διαδικασία να αξιολογήσουν ότι είναι άσχετος με εξωτερική και διεθνή πολιτική και το ασόβαρο της γενικής πολιτικής παρουσίας. Στην αντίληψή τους οι ουρανομήκεις μπούρδες περί καλών και κακών τρομοκρατών της Χαμάς και περί «αδελφού παλαιστινιακού λαού» καταγράφονται ως πολιτικές θέσεις. Μπορεί να καταλαβαίνουν ότι αυτός που τα λέει είναι τόσο ξένος από τα διεθνοπολιτικά ζητήματα που δεν αντιλαμβάνεται βασικές πτυχές, παραδείγματος χάρη ότι η παλαιστινιακή οντότητα είναι σε μεγάλο βαθμό ενεργούμενο της τουρκικής πολιτικής, ότι η Χαμάς κάνει Τζιχάντ και όχι εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, ότι η σχέση μας με το Ισραήλ έχει στρατηγικές προεκτάσεις, αλλά παρ’ όλα αυτά την ασχετοσύνη τη σημειώνουν ως πολιτική θέση του δευτέρου κόμματος.
Όταν ο χαβαλές ξεπερνά τα σύνορα του κράτους και αφορά εθνικές πολιτικές, τα κόμματα που στοιχειωδώς αντιλαμβάνονται οφείλουν να αφήσουν κατά μέρος την πολιτική ορθότητα και να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. «Μαζέψτε τον».
