Οι Τούρκοι σε αντίθεση με τους Έλληνες δεν έχουν παράδοση με τη θάλασσα. Δεν ήταν και δεν θα γίνουν ποτέ ναυτική δύναμη, άσχετα με τον όγκο και τις επιχειρησιακές ικανότητες της πολεμικής τους αρμάδας. Τέτοιες αρμάδες άλλωστε είχαν και στο βάθος της ιστορίας, όταν αποτελούσαν αυτοκρατορία των Οθωμανών. Οι Τούρκοι είναι φυλή της στέπας και κατέβηκαν προς νότο μαζί με τον Τζένγκις Χαν και τα μογγολικά φύλα. Είναι δηλαδή ένας λαός προερχόμενος από τον Καύκασο και με νοοτροπίες και DNA Καυκάσου. Η Τουρκία δεν είναι μια χώρα των Τούρκων φυλετικά και εθνολογικά. Σε αυτή σε μεγάλο βαθμό κατοικούν και αναπαράγονται μάλιστα με πολύ πιο ταχείς ρυθμούς από τους Τούρκους στη φυλή οι Κούρδοι. Επίσης κατοικούν στη σύγχρονη Τουρκία Αρμένιοι, Έλληνες κατά βάση Πόντιοι, που ασπάστηκαν σε προηγούμενες γενιές τους το Ισλάμ και δηλώνουν ή αισθάνονται πλέον Τούρκοι, Ασσύριοι και άλλες φυλές της Μεσοποταμίας κατά κύριο λόγο, που κατοικούσαν εντός των ορίων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και τους «κληρονόμησαν» οι Τούρκοι που κατέλαβαν τα εδάφη και απέκτησαν την αυτοκρατορία. Το σημαντικό είναι ότι ούτε αυτές οι φυλές ή οι εθνότητες έχουν παράδοση με τη θάλασσα.
Οι Τούρκοι, κατά παρέκκλιση των συνθηκών που έχουν υπογράψει με την Ελλάδα, στο πλαίσιο των διαφόρων διακηρύξεων και συμφώνων φιλίας και μείωσης των εντάσεων και του ανταγωνισμού, έχουν δεσμευθεί ότι θα περιορίσουν στη βασική τους εκπαίδευση και παιδεία των νεότερων γενεών το εθνικό μίσος με την Ελλάδα. Οι Τούρκοι δεν ακολουθούν τις υποχρεώσεις τους, αλλά αυτό δεν είναι είδηση. Ως μια φυλή προερχόμενη από τη στέπα και τους νομάδες, υπόκεινται στον βαρβαρισμό της συνείδησης, σύμφωνα με τον οποίο το δίκαιο αλλά και οι συμφωνίες τους υπόκεινται στο κέρδος, τη σκοπιμότητα και τα τακτικά συμφέροντά τους και όχι στη βάση μιας κάποιας ηθικής τάξης και αυτοκαθορισμού της ευθύνης. Το γεγονός λοιπόν ότι «δεσμεύουν» μορφωτικά τις επόμενες γενιές τους με λανθασμένες πεποιθήσεις περί δήθεν «Γαλάζιας Πατρίδας» των Τούρκων στο Αιγαίο, τη Μεσόγειο, τον Εύξεινο Πόντο, ακόμη και την Ερυθρά Θάλασσα, δεν θα πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο πέραν της επιμονής που δείχνει το κράτος της Ανατολίας σε έναν μεγαλοϊδεατισμό. Ή τουλάχιστον θα πρέπει να απασχολήσει όλους αυτούς τους «ρομαντικούς» ή καλύτερα τους «αιθεροβάμονες», αν δεν είναι κερδοσκόποι, που πίστευαν και πιστεύουν ότι κάποτε η Ελλάδα και η Τουρκία θα αποτελέσουν συμμαχικές δυνάμεις, χωρίς ανταγωνισμούς μεταξύ τους, σε βάση ισοτιμίας και αμοιβαίας αναγνώρισης της εδαφικής κυριαρχίας τους.
Κατά τα άλλα, η «Γαλάζια Πατρίδα» των Τούρκων ούτε υπήρξε, ούτε υπάρχει, ούτε θα υπάρξει. Γιατί οι Τούρκοι, είτε έχουν ισχυρό πολεμικό στόλο, σημαντικά ναυπηγεία, ισχυρές βάσεις logistics που συνδέονται με τις μεταφορές είτε όχι, στη θάλασσα δεν θα επικρατήσουν ποτέ. Θα ηττώνται μονίμως από τις ναυτικές δυνάμεις της ευρύτερης περιοχής και ειδικά από τον πλέον γειτονικό ναυτικό λαό, τους Έλληνες. Της Ελλάδας και της Κύπρου. Η προσομοίωση της «Γαλάζιας Πατρίδας» με τον όρκο του τουρκικού έθνους μετά τη συνομολόγηση της Συνθήκης των Σεβρών, που σήμανε το τέλος της αποικιοκρατίας τους αλλά και της ιδιοκτησίας τους επί μεγάλου μέρους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας υπέρ των εθνικών κρατών, αποτελεί μία ακόμη σοβινιστική αυταπάτη τους. Η «Θάλασσα των Νησιών», όπως χαρακτηρίζουν το Αιγαίο, ποτέ δεν θα τους δοθεί ως κοινής διαχείρισης στη γεωπολιτική ενότητα Ελλάδας και Τουρκίας, γιατί κανείς και σε καμία συγκυρία από τις διεθνείς δυνάμεις δεν θα συναινέσει στην κατάληψη της Ελλάδας από την Τουρκία. Εξάλλου οι ένοπλοι Έλληνες δεν θα παραχωρήσουν ποτέ την εθνική τους γη, που είναι συναφής με τη θάλασσα και το αρχιπέλαγος.
