Η επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στην Ουάσινγκτον δεν αναβλήθηκε. Ακυρώθηκε. Και αυτό παρά τις επίπονες προσπάθειες από τις δύο γραφειοκρατίες των αντίστοιχων υπουργείων Εξωτερικών να μην υπάρξει αυτή η κατάληξη. Ο Ταγίπ Ερντογάν τελικά δεν θα συναντηθεί με τον Τζο Μπάιντεν, τουλάχιστον στη διάρκεια της παρούσας θητείας του Αμερικανού προέδρου, που λήγει τον Νοέμβριο.
Οι λόγοι της ακύρωσης της συνάντησης της ηγεσίας ΗΠΑ και Τουρκίας δεν είναι καθόλου διαδικαστικοί. Ούτε σε ανάλογο κλίμα όπως για παράδειγμα η αναβολή της συνάντησης του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Αμερικανό πρόεδρο. Στην περίπτωση της Τουρκίας και της ηγεσίας της υπάρχουν σοβαρά ζητήματα που προκύπτουν και που δείχνουν ότι η Άγκυρα απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το ΝΑΤΟ και την ατλαντική ενότητα. Στην παρούσα φάση τα ζητήματα δεν προκύπτουν από την «ουδέτερη» θέση που υιοθέτησε όταν ξεκίνησε η εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, στο πεδίο των δηλώσεων, των κυρώσεων, αλλά και των πρωτοβουλιών που πήρε η τουρκική πολιτική και διπλωματία. Σήμερα πλέον με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στη Γάζα, μετά το μακελειό της 7ης Οκτωβρίου από τη Χαμάς αλλά και την ένοπλη επίθεση του Ιράν εναντίον του Ισραήλ, η Τουρκία παίρνει θέση στο πολεμικό μέτωπο της καθ’ ημάς Ανατολής στο πλευρό της Χαμάς και του «άξονα της αντίστασης» του Ιράν. Αρχικά με τις διακηρύξεις μίσους του προέδρου Ερντογάν και αξιωματούχων της Τουρκίας εναντίον του Ισραήλ, στη συνέχεια με το εμπάργκο που κήρυξε η Τουρκία σε 54 είδη που εξήγε προς το Ισραήλ, μεταξύ αυτών αλουμίνιο, λιπάσματα και καύσιμα για τα αεροπλάνα και τώρα πλέον ετοιμάζεται να έρθει σε θερμή ρήξη με την Ιερουσαλήμ με την «αρμάδα» τάχα ανθρωπιστικής βοήθειας για τη Γάζα που ετοιμάζει, στο στυλ του «Μαβί Μαρμαρά», αμφισβητώντας επί της ουσίας τη θαλάσσια κυριαρχία του κράτους του Ισραήλ.
Στις ΗΠΑ οι διπλωμάτες μεταδίδουν προς τους δημοσιογράφους ότι η προετοιμασία της επίσκεψης Ερντογάν, που τελικά ακυρώθηκε, δεν θύμιζε προετοιμασία συζητήσεων με σύμμαχο χώρα του ΝΑΤΟ. Το πιο σπουδαίο είναι ότι η Τουρκία πλέον έχει κατασταλάξει στη στρατηγική της και αυτή συμπίπτει με το ισλαμικό μέτωπο της Τζιχάντ στο πλευρό του σιιτικού Ιράν, από την πλευρά των σουνιτών, παρά με το ΝΑΤΟ. Πέραν αυτού, με τους εναγκαλισμούς με την ηγεσία της Χαμάς στην Κωνσταντινούπολη σε πρόσφατη ομιλία του ο Ερντογάν έδειξε ότι επιλέγει τη φρασεολογία και τη λογική της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στα μέτωπα της Ασίας, της Αφρικής, του Καυκάσου, της Βαλκανικής και τελικά της Μεσογείου. Η επίθεση στο Ισραήλ με επίκληση στον Θεό είναι καθ’ ολοκληρία ταυτόσημη με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα: «Ε! Νετανιάχου. Αυτή είναι η προσευχή μου! Θεέ μου, με τη δόξα σου και τη δύναμή σου να καταραστείς και να καταστρέψεις τον Νετανιάχου και όλους τους σιωνιστές!».
Στην Ελλάδα οι εξελίξεις έχουν θορυβήσει πολιτικούς και διπλωματικούς κύκλους. Οι λόγοι που ο Ερντογάν κινείται σε αυτό τον άξονα δεν μπορούν να συνδέονται με τη μικροπολιτική, απλώς γιατί ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν έχει μπροστά του εκλογές μέχρι το 2028 που λήγει η νέα θητεία του. Ο Ερντογάν βλέπει τον εαυτό του σε αυτή την τελευταία φάση της στρατηγικής του ως έναν νέο Σαλαντίν που θα ενώσει μαζί με την Τεχεράνη το πολεμικό Ισλάμ και θα εισέλθει στην Ιερουσαλήμ, κυριαρχώντας στην Παλαιστίνη, τη Μεσοποταμία (Συρία, Ιράκ), την Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη μουσουλμανική Αφρική. Η Δύση και οι Άραβες δεν θα του δώσουν τέτοια ευχέρεια, είναι εμφανές. Η Τζιχάντ όμως θεωρεί ότι θα του τη δώσει σε συνδυασμό με τα ανοίγματα στους BRICS.
