Το Ισραήλ δεν είναι πλέον στρατηγικά μόνο του, όπως τις πρώτες δεκαετίες μετά τη συγκρότησή του. Οι δυνάμεις της περιοχής και της Μεσογείου δεν συγκλίνουν μεταξύ τους και απέναντί του όπως σε προηγούμενες εποχές, του Πολέμου των έξι ημερών ή του Γιομ Κιπούρ. Όλα ξεκινούν από τη σύγκλιση τεσσάρων δυνάμεων της περιοχής, θεωρητικά ασύμπτωτων μεταξύ τους ή με σχέσεις καχυποψίας. Βρισκόμαστε στην αρχή της δεκαετίας του 2010-2020. Οι δυνάμεις αυτές ήταν τα δύο κράτη των Ελλήνων, Ελλάδα και Κύπρος, το κράτος των Εβραίων, Ισραήλ, και μια από τις πλέον σημαντικές παλαιές δυτικότροπες δυνάμεις του Ισλάμ, η Αίγυπτος.
Από εκεί ξεκινούν όλα, με την Αραβική Άνοιξη να παράγει ανατροπές και πολεμικές άτακτες συγκρούσεις σε σειρά χωρών. Με το κουαρτέτο αυτό, του οποίου δύο χώρες είναι και μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μια, η Ελλάδα, μέλος του ΝΑΤΟ, συνέπλευσαν και στήριξαν διπλωματικά και τελικά γεωπολιτικά οι ΗΠΑ και η Γαλλία. Το κουαρτέτο αυτό συνδέθηκε βαθμηδόν στην πορεία σε διάφορα επίπεδα -εμπορικά, ενεργειακά, οικονομικά αλλά και στρατιωτικά ή ως προς τη γεωπολιτική οπτική- με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία.
Στην επόμενη φάση εξέλιξης, και ενώ ο αρχικός πυρήνας του γκρουπ αυτού αποκτούσε αυτοπεποίθηση και διπλωματική οικειότητα στις μεταξύ του επαφές και τις στρατιωτικές ασκήσεις, στην τελευταία φάση της διακυβέρνησης Τραμπ στις ΗΠΑ, ο εκ του «βαθέος κράτους» των υπηρεσιών εθνικής ασφαλείας της υπερδύναμης υπουργός Εξωτερικών, Μ. Πομπέο, ανακοίνωσε και προώθησε με θεαματικές κινήσεις τις επονομαζόμενες «συμφωνίες του Αβραάμ».
Στη βάση αυτή κεντρικός στόχος από την πλευρά της Δύσης γίνεται η εμπέδωση των σχέσεων Ισραήλ – Αράβων σε μεγαλύτερο εύρος και διαστάσεις από το αρχικό κουαρτέτο, φέρνοντας σε πρώτη προτεραιότητα τη συγκρότηση άξονα ειρήνης, σταθερότητας και ανάπτυξης τη σχέση πλέον Ισραήλ – Σαουδικής Αραβίας στη Δυτική Ασία, ανοίγοντας ταυτόχρονα τον γεωπολιτικό κύκλο στις χώρες του Κόλπου, Μπαχρέιν, Ομάν, Κουβέιτ κ.λπ. Δημιουργείται παράλληλα και ένα πιο ισχυρό τόξο στη Βόρεια Αφρική, σχετιζόμενο με την εν γένει εξέλιξη, ειδικά στις πρώην γαλλικές αποικίες του Βασιλείου του Μαρόκου και της Τυνησίας, ενώ γρίφος μένουν μια σειρά από κατεστραμμένες χώρες όπως η Λιβύη, ο Λίβανος και τα κράτη της Μεσοποταμίας Συρία και Ιράκ. Ενώ, επίσης την περίοδο της προεδρίας Τραμπ, είχαμε στη «σκακιέρα» και την ιδέα του αυτόνομου Κουρδιστάν στο έδαφος της Μεσοποταμίας, η όλη οπτική αποδυναμώθηκε την περίοδο της ηγεσίας των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ.
Επίσης η εξωτερική πολιτική των Αμερικανών στα χρόνια Μπάιντεν προσπάθησε να ισορροπήσει σε δυο βάρκες: μεταξύ του σε εξέλιξη αυτού συνασπισμού -ενώ έδειξε γεωπολιτική ανοχή στον «άξονα της αντίστασης»- και του επιθετικού έναντι της Δύσης και του Ισραήλ Ισλαμικού Χαλιφάτου, που θέλει να συνδέσει τις δυνάμεις των Σιιτών με τους Σουνίτες και να αποκτήσει μεγάλη μερίδα ισχύος και επιρροής στους αναπτυσσόμενους BRICS, τον άξονα της Ασίας σε άμεση σχέση με την Κίνα και τη Ρωσία. Το Ιράν συγκροτεί έτσι και αυτό μια μεγάλη συμμαχία απέναντι στο Ισραήλ και τις «συμφωνίες του Αβραάμ» εξοπλιζόμενο και εξοπλίζοντας τη Ρωσία, που και αυτή πολεμά στην Ουκρανία απέναντι στη Δύση. Αλλά και την Κίνα, που «καταστρέφει» τις δυτικές κυρώσεις, απορροφώντας για τις δικές της ανάγκες το 90% των ενεργειακών πόρων που παράγει το Ιράν.
Η Τουρκία από το 2016, νιώθοντας «έκκεντρη» στις συμμαχίες της Μεσογείου και αντίπαλος στις «συμφωνίες του Αβραάμ», αποτελεί τη μόνη χώρα του ΝΑΤΟ -άλλωστε είναι και η μόνη ασιατική σε αυτό- που συγκλίνει με τον «άξονα» του Ιράν σε όλα τα επίπεδα, στηρίζοντας τη βασική ιδέα του παγκόσμιου Ισλαμικού Χαλιφάτου και τους «αντιπροσώπους» του, μαζί με το Ιράν, στην εν γένει περιοχή.
