Η στιγμή των πιο έντονων χειροκροτημάτων κατά την αφή της Φλόγας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που θα γίνουν εφέτος στο Παρίσι, ήταν όταν ο δήμαρχος Αρχαίας Ολυμπίας, Αριστείδης Παναγιωτόπουλος, απηύθυνε έκκληση στην παγκόσμια κοινότητα για ειρήνη.
Ως γνωστόν στην αρχαιότητα πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων κήρυκες ενημέρωναν για την έναρξη εκεχειρίας. Η εκεχειρία δεν εκηρύσσετο μόνο για πρακτικούς λόγους, καθώς αθλητές και θεατές έπρεπε να ταξιδέψουν προς και από την Ολυμπία με ασφάλεια ή γιατί πολλοί στρατιώτες ήταν και αθλητές, αλλά και γιατί αυτό επέβαλλε η λογική. Πώς είναι δυνατόν να αγωνισθεί κανείς για τα υψηλά ιδανικά και τις αξίες που εμπεριέχονται στη φιλοσοφία των Ολυμπιακών Αγώνων και ταυτόχρονα να γίνεται πόλεμος; Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, η Ολυμπιακή Εκεχειρία ήταν το πρώτο στάδιο για οριστική παύση πολεμικών συγκρούσεων, καθώς μεσολαβούσε επαρκής χρόνος για τη διπλωματία.
Με την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων η εκεχειρία ως ολυμπιακή αξία έμεινε σε δεύτερη μοίρα, επειδή προφανώς κρίθηκε ότι δεν ήταν εφικτή η υλοποίησή της. Ωστόσο, ιδιαίτερα σήμερα, που ο πλανήτης μας έχει καταστεί «παγκόσμιο χωριό» και όταν «φταρνίζεται η Ανατολή, παθαίνει πνευμονία η Δύση» ή και το ανάποδο, οφείλουμε να ξαναδούμε κάποια πράγματα.
Μαζί με την αφή της Ολυμπιακής Φλόγας, θα έπρεπε να συνυπογράφεται το Σύμφωνο Εκεχειρίας από όλες τις χώρες που μετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι δύο πρώτες υπογραφές θα έπρεπε να είναι του γ.γ. του ΟΗΕ και του προέδρου της ΔΟΕ. Θα ήταν ένα σύμφωνο με υποχρεώσεις για τήρηση της εκεχειρίας από όλα τα μέλη με ποινή αποβολής από τη διοργάνωση ή και άλλες ποινές. Είναι κατανοητό ότι είναι δύσκολο να συμβεί αυτό. Αλλά αν εγκατέλειπαν στα δύσκολα ο Βικέλας και ο Κουμπερτέν, δεν θα υπήρχε αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Και αν οι Έλληνες έκαναν πίσω σε όσα φάνταζαν ακατόρθωτα, ακόμα θα ήμασταν επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Μοιραία σε αυτή την περίπτωση, ο κλήρος πέφτει στην Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Θα άξιζε μια εκστρατεία για την εφαρμογή αυτής της ιδέας για υπογραφή της εκεχειρίας, όχι συμβολικά -όπως γίνεται σήμερα- αλλά ουσιαστικά, όπως γινόταν στην αρχαιότητα. Την πρώτη εκεχειρία την υπέγραψαν ο Λυκούργος της Σπάρτης, ο Κλεισθένης της Πίσας και ο Ίφιτος της Αρχαίας Ήλιδας, της πόλης που είχε την ευθύνη για την οργάνωση των Αγώνων.
Σήμερα τον ρόλο των τριών πρέπει να αναλάβουν ο ΟΗΕ και η ΔΟΕ, με πρωτεργάτη την ελληνική κυβέρνηση. Η εκεχειρία πρέπει να γίνει βίωμά μας. Κανόνας ζωής. Νόμος απαράβατος. Άλλωστε οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι η μοναδική διοργάνωση στον κόσμο στην οποία συνυπάρχουν άνθρωποι διαφορετικών θρησκειών, πολιτισμών, πολιτικών συστημάτων, φύλλων, φυλών… Ο αθλητισμός άλλωστε είναι ο μοναδικός χώρος στον οποίο υπάρχει απόλυτη ισότητα. Ισχυρός εκεί δεν είναι ο κοινωνικά επιφανής αλλά ο άξιος.
Η αναβίωση της εκεχειρίας, σήμερα παρά ποτέ, είναι επίκαιρη. Και η πολιτική μας ηγεσία, πριν από κάθε άλλη σκέψη, ας αναλογισθεί: Αν δεν πάρουμε εμείς, ως Ελλάδα, αυτή την υπόθεση στα χέρια μας, ποιος μπορεί να το πράξει; Ίσως είναι ένα ακόμα χρέος της Ελλάδας, του τόπου στον οποίο γεννήθηκαν παγκόσμιες αξίες, προς την ανθρωπότητα.
