Ακόμη μια φορά ξεκίνησε μια προεκλογική περίοδος. Αυτό δεν είναι κακό, φυσικά. Συνηθίζεται στον κύκλο του δημοκρατικού πολιτεύματος. Το κακό για την Ελλάδα και τα συμφέροντα των Ελλήνων ξεκινά από το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές αυτές εκλογές αποκτούν μέσα από την αντιπαράθεση κομμάτων, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης μεγαλύτερο όγκο και επιπτώσεις από αυτές που τους αναλογούν. Με απλά λόγια. Δεν είναι δυνατόν να συζητήσουμε εκ νέου μέσα από την εκλογική διαδικασία το αξίωμα της πολιτικής σταθερότητας. Ούτε τον χρονικό θεσμικό ορίζοντα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Αυτός είναι οριοθετημένος και αποφασισμένος από πέρυσι. Στις διπλές εθνικές, πολιτικές εκλογές του 2023. Μπορούμε να συζητήσουμε για την «ευρωπαϊκή ατζέντα» . Επίσης για την αναγκαιότητα πιο σοβαρής εκπροσώπησης. Για τους συσχετισμούς στην Ευρώπη την επόμενη πενταετία και τις προκρινόμενες στρατηγικές σε διάφορους τομείς αιχμής που θα στήριζαν τα συμφέροντα των Ελλήνων.
Πρωθυπουργό, κοινοβουλευτική πλειοψηφία και αυτοδύναμη κυβέρνηση έχουμε. Ευρωβουλευτές, επίτροπο και ενημέρωση ψάχνουμε. Για τέτοια ζητήματα θα ψηφίσουμε. Χαλαρά ή συσπειρωτικά παίζει δεύτερο και τρίτο ρόλο. Ακόμη και η «διαμαρτυρία» ή η δυσανεξία έχει στην ούγια την κοινή παραδοχή ότι κυβέρνηση και πολιτική σταθερότητα έχουμε. Δεν την ψάχνουμε. Ούτε θα τη θέσουμε μέσα σε 10 μήνες υπό κρίση πάλι.
Μπορεί τα κόμματα να έχουν εξελιχθεί με τα χρόνια σε εκλογικούς μηχανισμούς και μόνον. Αυτό είναι ένα πρόβλημα. Στις παρούσες διεθνείς, ευρωπαϊκές και εγχώριες συνθήκες χρειαζόμαστε, επειγόμαστε γι’ αυτό, πολιτικούς οργανισμούς προβληματισμού, φόρουμ ανταλλαγής ιδεών και διατύπωσης στρατηγικών για το πώς θα μετεξελιχτεί η κατάσταση της χώρας, αλλά και πού θα πορευθεί αυτή με δεδομένη την επονομαζόμενη 4η Βιομηχανική Επανάσταση και τις επιπτώσεις της στην καθημερινή ζωή αλλά και στην διάρθρωση του κράτους και της διοίκησης. Ταυτόχρονα, είναι κοινός τόπος η διαπίστωση ότι στην παρούσα φάση στην Ελλάδα υπάρχει μία και μόνη δύναμη διακυβέρνησης. Αυτή που κυβερνά. Ενώ στην αντιπολίτευση αριστερή, δεξιά και κεντρώα, υπάρχει μικροπολιτικός, επικοινωνιακός διαγκωνισμός για μια «θέση κάτω από τον ήλιο» . Αυτό το περιβάλλον μπορεί να γίνει άλλοτε πιο τοξικό και άλλοτε πιο παραγωγικό. Αλλά σε όλες τις περιπτώσεις οι πιέσεις προς αυτό το παζλ της αντιπολίτευσης είναι να γίνει πολιτικό και πολιτειακά αρμονικό και όχι να συνεχίσει να είναι μια οχλοκρατούμενη ανεύθυνη «κινούμενη άμμος». Επίσης, δεν είναι δυνατόν στη βάση της επόμενης ημέρας των Τεμπών, της διογκούμενης βίας, ενδοοικογενειακής, ανηλίκων και λοιπά, να χάνουμε το… δάσος. Η μόνη πορεία που μπορεί να έχει η Ελλάδα είναι εμπρός. Με δεδομένο ότι ο «γκρεμός» είναι πίσω της. Στη χρεοκοπία και τη δεκαετία των μνημονίων. Για να πάμε εμπρός θα πρέπει να εξελίξουμε μια πολύ σοβαρή συνοχή που θεμελιακά υφίσταται. Στη συνέχεια έναν δημόσιο διάλογο εθνικού επιπέδου που δεν μπορεί να γίνει με βάση τα πρωινάδικα της τηλεόρασης, το κουτσομπολιό της παραπολιτικής, τα κοινωνικά δίκτυα του χάους και του ψυχοπαθολογικού ναρκισσισμού και φυσικά δεν είναι δυνατόν να καταλήξει στην επιλογή του «κανένα». Γιατί ένας τέτοιος κύκλος νέου και απόλυτου μηδενισμού θα κάνει απολύτως επίκαιρο, σχεδόν προφήτη, τον ανήσυχο και επιφυλακτικό κεντρικό τραπεζίτη Γ. Στουρνάρα, διαψεύδοντας τις θετικές παραδοχές του αντίστοιχα.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε σοβαρά. Τουτέστιν, να πάμε να κάνουμε τις ευρωεκλογές μας με ατζέντα το κατά δυνατόν σοβαρή. Σίγουρα ευρωπαϊκή. Και στις 10 Ιουνίου, που θα υπάρχει και καθαρός πολιτικός χρόνος τριετίας, χωρίς εκλογές στο ενδιάμεσο, να προχωρήσουμε σε σοβαρές διαβουλεύσεις και προγραμματισμό για το πώς θα αυξηθεί το ΑΕΠ μας. Γιατί δαπάνες χωρίς έσοδα δεν υπάρχουν στη ζώνη του ευρώ, ενώ ταυτόχρονα χρειαζόμαστε περισσότερη ευημερία και ισχυρότερη άμυνα στις κρίσεις. Ας μη δραματοποιούμε τη συγκυρία!
