Ο πόλεμος στην Ουκρανία, άσχετα με το πότε και με ποιον τρόπο θα τελειώσει, δημιουργεί νέα γεωπολιτικά δεδομένα στην Ατλαντική Συμμαχία, που θα πρέπει να μελετηθούν και να αξιοποιηθούν από την ελληνική διεθνή στρατηγική. Η είδηση, που δεν είναι ακριβώς καινούργια, αλλά τώρα λαμβάνει έκταση δημοσιότητας, είναι ότι ουσιαστικά μεταφέρεται η μεγαλύτερη βάση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη από τη Γερμανία στη Ρουμανία. Από την τεράστια σε έκταση και φιλοξενούμενες δυνάμεις, δομές και υπηρεσίες του Ραμστάιν σε μια νέα βάση έκτασης 30.000 στρεμμάτων, υπό κατασκευή, στη νοτιοανατολική Ρουμανία στην περιοχή της Κωνστάντσας, το λιμάνι της οποίας είναι από τα κύρια στη Μαύρη Θάλασσα. Τι σημαίνει αυτό; Ο πόλεμος και τα νέα δεδομένα που δημιουργεί οδηγούν την Ουάσινγκτον και τελικά το ΝΑΤΟ να μεταφέρει το επίκεντρό του ανατολικά αλλά και νότια, σε μια ζώνη που βρέχεται από τον Εύξεινο Πόντο, παρακάμπτοντας τα στενά του Βοσπόρου και το ειδικό καθεστώς των Δαρδανελίων. Στον Εύξεινο Πόντο βλέπουν ουσιαστικά τρία λιμάνια από τα συμμαχικά. Την Αλεξανδρούπολη και τα λιμάνια του ελληνικού αρχιπελάγους στο Αιγαίο, στη διαδρομή που διέρχεται από τις ανοιχτές θάλασσες, τη Μεσόγειο και δύο λιμάνια προς Βορρά, που αποτελούν την παρευξείνια ζώνη που εντάσσεται στο ΝΑΤΟ μέσω Βαλκανικής. Της Βάρνας στη Βουλγαρία και της Κωνστάντσας στη Ρουμανία. Η διαδρομή αυτή στον δυτικό τομέα καταλήγει στο λιμάνι της Οδησσού, που όχι χωρίς σημασία επισκέφθηκε πρόσφατα ο Έλληνας πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης για να συναντήσει τον Ουκρανό πρόεδρο κ. Ζελένσκι. Ενδιάμεση χώρα είναι η Μολδαβία, που παρά τα λεγόμενα για αυξημένη απειλή εισβολής των ρωσικών στρατευμάτων στα εδάφη της, πλην της Υπερδνειστερίας, που ήδη ελέγχεται από τη Μόσχα, θα παραμείνει επίσης στον δυτικό τομέα, αλλά δεν έχει πρόσβαση στη θάλασσα.
Επανειλημμένα οι Αμερικανοί μιλούν για την παρευξείνια αυτή ζώνη της Ανατολικής Βαλκανικής, που παρακάμπτει τα στενά, κυριαρχείται από χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με ειδικές σχέσεις όμως στο διμερές επίπεδο με τις ΗΠΑ. Η στρατιωτική αναβάθμιση της Ρουμανίας έρχεται να δείξει ότι δεν αποτελεί θεωρία των Αμερικανών αυτή η νέα τάξη πραγμάτων αλλά πρακτική στρατηγική προστασίας των συμφερόντων τους με τα νέα δεδομένα Ψυχρού Πολέμου στην Ευρώπη.
Θα πρέπει να μείνουμε σε κάποια σημεία αυτής της πολιτικής. Από τη μία οι ΗΠΑ και κατ’ επέκταση το ΝΑΤΟ μετακομίζουν από δύο κεντρικές βάσεις τους μεταπολεμικά, του Ιντσιρλίκ ανατολικά στην Τουρκία και του Ραμστάιν δυτικά στη Γερμανία, προς αυτή τη ζώνη ισχύος και επιρροής. Με τον τρόπο αυτόν οργανώνουν και στρατιωτικά και όχι μόνο πολιτικά, ενεργειακά και τεχνολογικά μια ζώνη που ξεκινά από τα «θερμά νερά» της Μεσογείου, διέρχεται την Ανατολική Βαλκανική και συναντιέται στην Κεντρική-Ανατολική Ευρώπη με τη ζώνη Πολωνία – Βαλτικές. Ό,τι και να συμβεί στην Ευρώπη στη συνέχεια και εντός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, η ζώνη αυτή αμέσου επιρροής τους θα διαχωρίζει τη Ρωσία με τη Δυτική Ευρώπη και τον γερμανογαλλικό άξονα, εφόσον υφίσταται αυτός, και την «αμερικανική (στενή) ζώνη» στην Ευρώπη από την «ηγεμονία» του Βερολίνου, όποιος και αν είναι ο συσχετισμός Ευρώπης – ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ.
Το δεύτερο σημείο που αξίζει μελέτης είναι η γεωπολιτική διάσπαση, από πλευράς προτεραιότητας των Ανατολικών Βαλκανίων από τα Δυτικά Βαλκάνια. Σε όλα αυτά υπάρχουν δύο χώρες-κλειδιά που συνδέουν διαφορετικές ζώνες. Η Πολωνία στον Βορρά και η Σερβία στο κέντρο της Βαλκανικής. Η Ελλάδα επί του παρόντος στέκεται με αξιοπρέπεια ισχύος στην Ανατολική Βαλκανική, αλλά θα πρέπει να προβληματιστεί για τα της Δυτικής Βαλκανικής, όπου στον άξονα Αλβανία – Κοσσυφοπέδιο δεν πάνε καλά τα πράγματα.
